Mała pętelka w Paśmie Jeleniowskim

Ta pętelka miała kilka miejsc dobrze i od lat znanych oraz kilka nowych dla nas. 

 

 

Wystartowaliśmy u podnóża góry Witosławskiej. Tu zamierzaliśmy obejrzeć drewnianą kapliczkę, która, jak głoszą podania, została zbudowana na miejscu prasłowiańskiego kultu. Badania archeologiczne prowadzone w latach osiemdziesiątych odkryły pod najstarszą częścią kaplicy pozostałości murowanego obiektu – być może był to murek kultowy.  

Na miejscu pierwotnej kaplicy zbudowano w 18 wieku niewielki drewniany kościółek, obecnie stanowi on prezbiterium kaplicy, do której w 19 wieku dobudowano również drewnianą nawę. Kaplica jest używana jedynie do odprawiania nabożeństw w dniu Zielonych Świątek, nosi bowiem wezwanie Zesłania Ducha Św.

 

dziewiętnastowieczna nawa

 

nieco sfatygowana wieżyczka
 

osiemnastowieczne prezbiterium
 

ówczesne łączenia desek
 

Planowałam zawrócić od kaplicy do miejsca startu i podejść na Witosławską wygodną szutrową drogą. Dałam się jednak namówić koledze Edowi na skorzystanie ze ścieżki w kierunku szczytu Witosławskiej. Jak to bywa w życiu, ścieżka po kilku metrach się skończyła, nastąpiło przedzieranie się do kolejnych równie nieoczywistych ścieżek, aż w końcu zdobyliśmy ów szczyt i przedarli się do szlaku. Tylko ja po drodze wywaliłam się na powalonym drzewie tak, że mi plecak głowę zakrył i Janek musiał mnie podnosić. Ale nic sobie nie uszkodziłam.

 

w gęstwinie
 

Na szlaku spokojnie. Się szło i już. Ale jakie to przyjemne chodzenie – świeże powietrze, las jeszcze niezbyt jesienny, promienie słońca tworzą jasne palmy na ścieżkach. Sama radość.

 

Rezerwat Małe Gołoborze ominęliśmy bez żalu – już tam raz zaglądaliśmy, a podejście na Witosławską zapewniło nam już wystarczającą dawkę trudności terenowych.

 

 

Na Szczytniaku mały odpoczynek, a potem zejście gołoborzem. No, tu mieliśmy trochę problemów. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że jednak podejście tym gołoborzem jest dużo łatwiejsze. Nic to, daliśmy radę. 

 

gołoborze solo

 

najsprawniejszy już na dole, a reszta się gramoli
 

występy w parach i solówki

Nawet jak się zdarzy upadek, to nie upadamy na duchu.
 

Potem szlak prowadził nas łagodnie przez Skoszyńską aż do skraju lasu. 

 

trochę błota
 

Teraz należało domknąć naszą pętelkę, czyi wrócić do miejsca startu. Mapa obiecywała przyzwoite leśne drogi, którymi pomaszerujemy bez problemów na wschód. I dotrzymała obietnicy. Drogi były naprawdę dobre. Czasem tylko rozjeżdżone przez traktory, ale wypełnione błotem koleiny można było bez problemu ominąć.  

 

Poza tym droga czasem wychodziła z lasu i dawała nam ładne miejsce z widokami na pola Skoszyna i dalej na północ. 

 

pola Skoszyna

 

jesienne barwy jeszcze nieśmiałe
 

śródleśna chatynka
 

Mieliśmy też sympatyczne spotkanie z kolarzami na oryginalnych rowerach. Korzystają oni ze ścieżek singletrack na zboczu Chocimowskiej. Członkowie stowarzyszenia Ostrower z Ostrowca Świętokrzyskiego przygotowali tu własnym sumptem trzy trasy dla rowerów enduro. Nie wchodziliśmy na te ścieżki, bo jest zakaz dla pieszych. Ale nawet gdyby go nie było, to by się  nie weszło. Kolarze zjeżdżają z nich z ogromną prędkością i lepiej trzymać się z daleka. Jestem pod wrażeniem tych ścieżek – można z nich korzystać bezpiecznie, nikomu nie utrudniają wędrowania, a sami kolarze niezwykle sympatyczni (rozmawialiśmy z nimi na postoju). Dla osób zainteresowanych taką formą aktywności podam link do strony z informacjami o Jelniowskich Ścieżkach (tu link).

 

przygotowano trzy trasy o różnym stopniu trudności - Strumyk, Trzygłów i Świst
 

Jeszcze tylko kilka jesiennych widoczków z drogi i już koniec wycieczki. Jeśli o mnie chodzi, uważam, że była udana. 

 

jesień w lesie
 

Tym razem mogę zaprezentować mapkę trasy. Nie polecam przedzierana się przez chaszcze, pozostałe odcinki (zwłaszcza ten u podnóża pasma) naprawdę przyjemne.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja