Spacer po koneckim parku i nie tylko

Byliśmy tu prawie trzy lata temu (tu link). Wtedy trafiliśmy na pełnię lata i mnóstwo zakazów wstępu – wokół nas trwała rewitalizacja zespołu pałacowo-parkowego. Teraz możemy spacerować spokojnie. Zieleń w pierwszym dniu wiosny jeszcze się nie rozwinęła, zamiast zakazów – tabliczki informujące o historii i architekturze obiektów. Spacerujemy alejkami wysadzonymi wiekowymi drzewami, podziwiamy romantyczny park w stylu angielskim, bo w taki został przekształcony pierwotny park pałacowy wzorowany swoją kompozycją na założeniu pałacowym w Pillnitz (tu link do relacji z tamtego obiektu). 

mieszkańcy miasta szybko przemykają tą alejką, a szkoda...

 

Nie będę się zapuszczać w zawiłości opisu architektury, zażyjmy raczej przyjemności samego spaceru. Idąc wolno zwracamy uwagę na parkową „biżuterię” – drobne elementy ozdobne – wazy, kolumienki, ba nawet ławkę jakby egipską.

 

 

Pora zatrzymać się przy większych obiektach. Zaczynamy od sensacji – oto przed nami popiersie Tadeusza Kościuszki. 

 

 

Też mi sensacja, powiecie. No to podejdźcie bliżej i przyjrzyjcie się uważnie podstawie postumentu, a tam solidne tablice pełne dziękczynnych hołdów dla cara Aleksandra II, któremu rzekomo „wdzięczni mieszkańcy”, a raczej wierni urzędnicy carscy wystawili ten obelisk w 50 rocznicę ukazu carskiego likwidującego poddaństwo chłopów, czyli coś, jak byśmy dziękowali za krwawe stłumienie powstania styczniowego.

 

jedna z oryginalnych tablic

 

przykręcona do podstawy płyta zasłaniająca kolejne "hołdy"
 

Długo ten obiekt się nie utrzymał. W roku 1917 miejsce carskiego zajęło popiersie Kościuszki. Taka to jest wymuszona wdzięczność. Wojenne losy pomnika były jeszcze ciekawsze. Krótko powiem – poczytajcie tabliczkę w parku. Dodam tylko, że ukryty w czasie wojny pomnik długo przeleżał w bezpiecznym miejscu, aż mógł wrócić na powierzchnię ziemi. Trochę go przenoszono, ale w końcu jest. Stoi i daje do myślenia.

 

Tuż obok wypatrzymy efektowną neogotycką kapliczkę maryjną – dzieło autora wielu obiektów w parku – Franciszka Marii Lanciego. I ona miała niełatwą przeszłość. Ba, nawet została poważnie uszkodzona przez jedno z parkowych drzew, które na nią upadło podczas burzy. Teraz już zadbana pięknie się prezentuje.

 

czytałam, że podobno konserwatorzy prosili nie stawiać przy kapliczce świec i kwiatów, bo to ją niszczy; skuteczność prośby widoczna gołym okiem
 

centralna postać Maryi

 

Przed nami kolejny obiekt, który poprzednio przedstawiał opłakany widok. To parkowa altanka – niegdyś ażurowa, przed laty zabudowana, teraz odnowiona. Mam nadzieję, że gospodarze znajdą dla niej zastosowanie.  

 

 

Północna brama parku i pobliski ażurowy mostek przerzucony nad niegdysiejszym kanałem też odrestaurowane.

za bramą współczesne osiedle 

Na remont ewidentnie nadal czeka „Egipcjanka”. Ten parkowy pawilon podobno ma wkrótce zostać odnowiony. 

 

Przechodzimy obok restauracji w dawnej oranżerii i zaglądamy do kącika parku niegdyś przeznaczonego dla dzieci. 

 

Tu znajduje się obiekt o przedziwnej nazwie „Domek Wnuczętów”, a w otaczającym park murze obserwujemy nisze z kolejnymi figurkami maryjnymi – jedna od strony wewnętrznej, druga od ulicy. Autorem tej drugiej, powstałej w roku 1899 jest rzeźbiarz Mikołaj Szlifierz. Historia pierwszej nie ma dokumentacji.

 

Domek Wnuczętów widziany od strony ulicy

 

mur z kapliczką we wnęce
 

Z parku dworskiego udajemy się w kierunku koneckiego rynku. Tutaj pełne zaskoczenie. Takiej „patelni” dawno nie spotkałam. Jak czytałam, zabudowa wokół rynku pochodzi z czasów nadania Końskim praw miejskich w połowie 18 wieku, ale pokrycie placu płytami to ewidentnie dzieło najnowsze.

 

W centrum placu widnieje nowszy pomnik Kościuszki, wystawiony w roku 1946, kiedy nie udało się odnaleźć ukrytego popiersia. 

 

 

 

 

Nie możemy podczas spaceru pominąć koneckiej kolegiaty pod wezwaniem św. Mikołaja. Nie jest to wprawdzie oryginalna świątynia ufundowana w tym miejscu w 13 wieku, ale i tak po wielu przebudowach prezentuje się dostojnie, skrywa wiele pamiątek przeszłości. I, jak już do tego w Końskich przywykliśmy, jest w remoncie.

 

 

Dlatego wypatrujemy ciekawych szczegółów – wmurowanych w ściany kościoła fragmentów dawnej budowli. To średniowieczne napisy (dziś już nieczytelne), herby, romański tympanon nad jednym z portali i zegar słoneczny.

 

zegar wskazuje właściwy czas
 

Nie mogę się oprzeć jeszcze jednej ploteczce. Otóż znalazłam informację o tym, że jakoby kolegiata była połączona podziemnym przejściem z parkiem pałacowym. Wejście do niego miało się ponoć znajdować wewnątrz pagórka dobrze widocznego w centrum parku. Śmiało można tę historię między bajki włożyć. 

 

takie drzwi działają na wyobraźnię
 

Nie da się ukryć, że relacja mocno się rozrosła, ciąg dalszy spaceru zaprezentuję więc w kolejnym wpisie.

 

Zdjęcia mojego wyrobu