Gmina Jastrząb – minimum asfaltu, maksimum wrażeń

W gruncie rzeczy obawiałam się sytuacji odwrotnej, ale cała trasa wyglądała lepiej niż się można było spodziewać, chociaż na początku mieliśmy mocny fragment asfaltowy, ale potem już udało się iść porządnymi polnymi drogami.

jedna z dróg na północ od Jastrzębia 

Dlaczego Jastrząb? Przede wszystkim dlatego, że już 5 lat tam nie byliśmy. No i można tam dotrzeć pociągiem, który jest jedynym dostępnym środkiem lokomocji w dniu Święta Narodowego.

Zobaczcie, jak świętowaliśmy.
Od stacji powędrowaliśmy przyjemną polną dróżką, przy której obejrzeliśmy piaskownię (to taka rozgrzewka przed głównymi atrakcjami trasy).

dawna kopalnia piasku gdzieś wśród pól

 

Moja mapa sugerowała, że w Jastrzębiu znajduje się spory zalew. Myślałam, że dotrzemy do niego na skróty przez las, ale na miejscu lasu na mapie była napisana nazwa wsi i dopiero w terenie się okazało, że żadnych dróg przez ten lasek nie ma. 

Szabasówka przepływa przez ten lasek, ani chybi nie przeszlibyśmy jej suchą nogą 

 

W tej sytuacji wybraliśmy drogę (asfaltową z chodnikiem) przez wieś.

Zajrzeliśmy na jastrzębski cmentarz, gdzie w dniu święta zatrzymaliśmy się przy kliku symbolicznych grobach tych, co oddali swe życie w walce.

mogiła harcerzy 

symboliczny grób żołnierzy AK z Jastrzębia zamordowanych w obozie w Oświęcimiu

upamiętnienie radiotelegrafisty kaprala Zygmunta Sasala zestrzelonego nad Zatoką Biskajską   

 

Potem wypadało zajrzeć do kościoła pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Ciekawy to obiekt, bo stary i niestary jednocześnie. Prezbiterium i zakrystia są pozostałościami siedemnastowiecznego kościoła, pozostałe części dobudowano w dwudziestym wieku.  Czujne oko wypatrzyło parę ciekawostek. 

kościół ładnie położony na wysokiej skarpie 

jego najstarsza część  

siedemnastowieczny portal z pięknymi drzwiami  

dobudowana w XX wieku nawa główna

w ołtarzu bocznym obraz MB Bolesnej namalowany w roku 1636

kamienne epitafium Anny Dadzibosonki z niezwykle trudnym do odczytania wierszem

trudny do sfotografowania portal z rzeźbą przedstawiającą głowę Jana Chrzciciela  (po przeciwnej stronie prezbiterium wisi piękny siedemnastowieczny obraz przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem, ale nie śmiałam podejść) 

 

Za kościołem skręcamy wreszcie w ulicę prowadzącą nad zalew.

Ze strony gminy można dowiedzieć się o początkach zalewu rozbudowanego w czynie społecznym ze stawu na rzece Śmiłówce. Dopiero w roku 2008 rozpoczęto gruntowną modernizację obiektu, który został oddany do użytku w roku 2011. 

zalew kameralnie

Nasza grupka jeszcze tam nigdy nie zaglądała. A szkoda, bo to całkiem przyjemny zalew. Ma plażę, boisko, ścieżki spacerowe, molo (nawet dwa) i całą masę miejsca do wędkowania. 

jesienią plaża pusta

boisko i molo też zażywają spokoju 

a wędkarze przekonują, że zalew nie na Śmiłówce, a na Szabasówce (nie mają racji)

 

Dalej już wędrujemy drogami leśnymi i polnymi. W tej okolicy rośnie dużo brzóz. Złocą się teraz na potęgę. Pola oddalone od wsi, a jednak uprawiane. Słońce świeci. Czego chcieć więcej? No może tego, żeby kierownictwo nie wpakowało grupy na słyszalną z oddali drogę szybkiego ruchu. Udało się. Byliśmy niedaleko tej drogi, ale trzymaliśmy się planu i żadnego asfaltu nie było. 

polne drogi

jesienne krajobrazy  

 

Przekroczyliśmy dwukrotnie szosy prowadzące przez wieś Orłów i polnymi drogami dotarliśmy na skraj lasu w Śmiłowie.

A tam kilka świetnych niedużych stawów (pewnie też na Śmiłówce). Niestety – do największego nie udało się przedrzeć przez chaszcze i głęboki rów. Ale obejrzeliśmy dwa, a może trzy stawy. 

jeden ze stawów

 stawidła

 

Przy ostatnim spotkaliśmy uczynnych mieszkańców wsi, którzy skierowali nas leśną ścieżką w stronę dużego kamieniołomu. O, wielkie to było. Jak lądowisko dla kosmitów, którzy wylądowali, zostawili dziurę w ziemi i odlecieli.

 kamieniołom po północnej stronie drogi w Śmiłowie

Gdzieś tu w pobliżu powinno być źródełko, ale państwo nie mieli czasu tłumaczyć, jak do niego dotrzeć, więc i tym razem odkładamy poszukiwania na później.

 jeden z głazów narzutowych w pobliżu kamieniołomu

Wracamy do szosy i zaraz przy niej znajdujemy drugi kamieniołom. Też niczego sobie. Oglądamy go z góry. 

kamieniołom po południowej stronie drogi 

Trzeci wygląda na nieczynny. Zarasta drzewami, piaskowiec czernieje.

ten faktycznie nieczynny 

W nadziei, że to już ostatni opuszczamy Śmiłów.

Zatrzymujemy się przy dworku z roku 1889, który pokazywany był na blogu trzy lata temu (tu link) i okazał się dawnym budynkiem szkoły. 

dworek w Śmiłowie

tak by się chciało, by na tym ganku stanął właściciel i zaprosił do środka ...  

przecudnej urody waza ze starożytnego betonu egipskiego na ganku

 

Tuż za dworkiem jest świetna droga na południowy wschód, którą zmierzamy dalej.

 jesień na wsi

Dobra passa kamieniołomowa trwa. Napotykamy głęboki stary kamieniołom. Na szczęście nie da się do niego wejść. To znaczy – my nie zamierzamy ryzykować i wracamy do naszej drogi.

nic nas nie zmusi, żeby zejść z planowanej drogi 

no chyba, że "tankowanie" energii z brzóz (wszyscy tankowali, ale jeden złapany na gorącym uczynku)  

 

A przy niej czai się kolejny obiekt. To zapewne zakład obróbki kamieni. Leżą ich tu sterty. 

sterty piaskowca

 

Mapa nie pokazuje już żadnych kamieniołomów, ale myli się. Trafiamy na obrzeża kolejnego. To chyba piąty. Mnie się on kojarzy z Chelosiową Jamą. Tyle tam brzózek. Rozmiary ma imponujące. A jakie błoto! Myślałam, że wycieczka bardzo mnie zmęczyła, tak trudno było mi iść w tej okolicy, a to parę kilo gliny przyklejonej do butów tak utrudniało marsz.

kamieniołom na południowy wschód od Śmiłowa 

 

Z lekkim żalem pożegnaliśmy naszą polną drogę i ostatni odcinek trasy pokonaliśmy czymś w rodzaju starej drogi z popękanym asfaltem. Czy miała jakieś zalety? Oczywiście! Kałuże, w których udało się w miarę solidnie wyczyścić buty. 

dżentelmeni są wśród nas 

 

A przy niej natrafiliśmy jeszcze na piaskownię. No to się zajrzało i tam.

 kopalnia piasku w lesie

I wreszcie koniec trasy, czyli stacyjka w Szydłowcu. Licznik wskazał 17,8 kilometra. Bardzo to były przyjemne kilometry.

nasza trasa
 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja