Las najlepszą osłoną przed wiatrem

Przekonaliśmy się o tym już wielokrotnie. Różne lasy służyły nam jako schronienie w wietrzne dni i umożliwiały przejście paru przyjemnych kilometrów.

Tym razem skorzystaliśmy z uprzejmości lasów między Szydłowcem a Skarżyskiem.  

Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy w okolicy kamieniołomu Pikiel na skraju Szydłowca. Obawiałam się, że nie będzie on widoczny z powodu porannej mgły, ale jednak nie było aż tak źle i można go było obejrzeć. 

 lekko zamglony kamieniołom

jego ściany

rozczulają mnie te drzewiny, co się tak wczepią w skałę i rosną wbrew przeciwnościom  

Nowe oznakowanie czerwonego szlaku pieszego prowadzi teraz wreszcie tuż przy kamieniołomie – świetna decyzja. Możemy więc bez problemu wejść na szlak i pomaszerować nim w kierunku domu. 

Idziemy leśnymi drogami, wiatr nam nie dokucza, słońca brak, ale przynajmniej deszcz nie pada. Czasem tylko leśnicy pozostawiają nam prezencik w postaci gałęzi pozostałych po wycince. Utrudnia to przejście drogą, ale nie zniechęca nas, zwłaszcza, że widzimy przy tej drodze sporo drzew oznakowanych pomarańczowymi kropkami. I od razu wiemy, że za jakiś czas zacznie się kolejny wyrąb i będzie jeszcze gorzej. 

iść trudno, a nie iść nie można 

 

Nowa trasa szlaku dosyć zgrabnie prowadzi przez podmokłe miejsca, ale  my i tak chętnie się ładujemy w różne leśne ostępy, gdzie widać efekty pracy bobrów.

to obok szlaku

a to na szlaku (chyba kijek chlapnął nieco wody w obiektyw, stąd efekt rozmazania)

 

Wystarczy odrobinkę zejść ze szlaku i już podziwiamy spore rozlewiska.

W jednym leśni pracusie poradzili sobie bez problemu z potężnymi drzewami. I jakoś nie poniewierają się po okolicy żadne zbędne gałęzie. Bóbr jednak pracuje solidnie.

rozlewiska po lewej stronie szlaku

 

Inne rozkładają się nieco wyżej niż poziom naszej drogi, a jednak odgrodzone są od niej czymś w rodzaju wału ziemnego i woda się na drogę nie przelewa. 

i po prawej

 

Szlak doprowadza nas do drogi w kierunku Skarżyska Książęcego, gdzie przy zakręcie skrywa się nasz dawny znajomy – stary i coraz bardziej podupadający dąb. 

A potem to już koniec szlaku przy cmentarzu partyzanckim żołnierzy AK podobwodu Morwa. Tu zwykle odpoczywamy, a potem przechodzimy na żółty szlak prowadzący do miasta. 

wojenny cmentarz partyzancki

 

Tak było i tym razem. Po krótkim odpoczynku pomaszerowaliśmy dalej na południe. 

żółty szlak nie rozpieszcza, łatwo się zgubić omijając kałuże 

 

Na skutek budowy drogi szybkiego ruchu szlak po raz kolejny ma zmieniony przebieg i prowadzi prosto na most nad ową drogą. I wreszcie ten most jest możliwy do przejścia. Widać, że trochę mu brakuje do wykończenia, ale przeszliśmy przez niego spokojnie. 

 za chwilę przejdę pierwszy raz po nowym moście na szlaku 

przeszłam

Gorzej było z warunkami atmosferycznymi w tej okolicy. Brak lasu to silne uderzenie wiatru. Do tego marznąca mżawka. Efekty możecie obejrzeć na zdjęciach. 

trochę deszczu, trochę mrozu i świat roślin zmienia oblicze

 

Najtrudniejszym fragmentem trasy było przejście ulicą nomen omen Pogodną, gdzie wiało sakramencko. Widoczność zerowa, ale bliskość domu dodawała nam otuchy. No i znów napotkaliśmy kryształy na gałązkach.

 

a tu takie gwiazdy 

Jeszcze tylko malutki spacerek przez las i już mieścina nasza rodzinna bierze nas pod opiekę.

nasz las "domowy"

 

Trasa liczyła 18,4 kilometra. Pogoda średnia, ale wycieczka przyjemna nad wyraz. 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja