Aura potrafi zadziwić

Po tygodniu paskudnej pogody wyruszamy na krótką trasę, bo i tak nie będzie ładnie. A tu niespodzianka – ze wzgórza Barbarka widać mgły spowijające pasmo Klonowskie, a na wschodzie nieśmiało wyłania się słońce.  

 Pasmo Klonowskie we mgle 

kapliczka św. Barbary

drobny akcent barwny w szarości poranka  

Ruszamy więc w całkiem dobrych humorach na trasę. Najpierw typowo – szlakiem czarnym na Kamień Michniowski. W lesie dziwnie jest. W cieniu pod drzewami leżą zwały kryształów lodowych. Tam, gdzie się rozpuściły, dominuje błoto. Trochę się ślizgamy, ale idziemy.

wydaje się, że to śnieg na ziemi, ale nie - leżą tam pozostałości lodowych kryształów 

 

Na podejściu na Kamień trwa wycinka drzew. Drwale zrobili nam uroczy prezent – na szlaku ułożyli przecudnej urody barykadę z gałęzi. No, powiem wam, tylko małego Gawrosza brakuje do kompletu. 

 trzeba obejść bokiem

Omijamy przeszkodę i wspinamy się dalej, ale jakoś tracimy ochotę na odwiedzanie skałek przy szczycie. Przechodzimy na szlak niebieski. A tu czekają na nas kolejne niespodzianki. Najpierw zderzamy się z potężną słoniową nogą. 

 tylko jedna noga, reszta słonia gdzieś zaginęła 

Potem trafiamy pod najprawdziwszą ulewę. Nie do wiary – niebo bez chmurki, szafirowe, słońce świeci, a wśród świerków ulewa. Leje jak z cebra, a my bez parasolek. 

słońce i deszcz możliwe nie tylko w maju 

zobaczcie, jak padało

 

Skąd ten deszcz, zapytacie. To słońce topi lód na szczytach świerków i masy wody spadają na ziemię. Przy okazji i na nas. Kiedy już wydostajemy się cali mokrzy na drogę leśną, widzimy deszcz po obu jej stronach, a na niej tylko błoto i słońce świeci jak głupie. 

 lód + słońce = kałuża

i trzeba skakać

Taka sytuacja daje nam kolejne przyjemne widoczki. Tym razem z promieniami słonecznymi w roli głównej.

Jak już ochłonęliśmy z zachwytów, wędrowaliśmy spokojnie przez mój ulubiony bukowy las, gdzie z poziomu wąwozu można bez schylania się fotografować pniaki. 

 niziutki wąwóz na szlaku niebieskim

tym razem te pniaki upolowałam

Wreszcie schodzimy ze szlaku, bo głównym celem naszej wyprawy jest przejście trasy kolejki aż do Suchedniowa. Idziemy sobie tą kolejką, nudno tam jest, że strach. No nic się nie dzieje. Ale słowo się rzekło, trzeba iść. 

 kolejkowe luksusy dla piechurów

I tu nas zaskoczyła nie aura, a ludzie. Na naszej trasie trwa wyrąb. Zderzenie z wielkimi samochodami wywożącymi drewno, które jeszcze tak niedawno było drzewami, spowodowało zmianę planu. Wycofujemy się na szlak.

na szlaku

 

Dobrze, że pogoda przyjemna, bo ten szlak znany i nic nas tam już nie może zaskoczyć. W tej sytuacji do miana sensacji pretenduje nowiutka lizawka dla saren. 

Myśleliście, że nie dam zdjęcia kawałka soli? Dam!

 

Jeszcze kilka leśnych ścieżek, śródleśna polana i już wita nas suchedniowski piesek. 

 i brzózki już bezlistne

droga, na której zaraz pojawi się ...

piesek witający turystów 

Zbliża się południe, człowiek by może i pochodził dłużej, ale akurat zaraz nadjedzie pociąg, to głupio tak nie skorzystać, skoro jesteśmy przy stacji. Nabywamy bilety w jedynej czynnej kasie biletowej na odcinku Kielce – Skarżysko i wracamy do domu.

oranżeria na stacji w Suchedniowie 

 

Trasa liczyła 11,6 kilometra, ale wcale nie żałujemy, że się na nią wybraliśmy. Taka zaskakująco ładna pogoda może już się w tym roku nie trafić.

Zdjęcia – Janek i ja