Pogoda decyduje

A przynajmniej pomaga podjąć decyzję o wyborze trasy. Wystarczy obejrzeć mapę pokazującą kierunek wiatru i już człowiek wie, że w niedzielę powinien iść z północnego zachodu na południowy wschód, bo tak wieje wiatr. Skoro jednak wiatr dość silny i zimny, to trzeba wybrać trasę leśną. Drobiazg typu „szliśmy tą trasą wielokrotnie” nie ma żadnego znaczenia. 

w lesie na czarnym szlaku

Startujemy w Płaczkowie, gdzie musimy przejść kawałek na północ. Zimny wiatr daje w kość. Nawet ja zakładam rękawiczki. Mimo zimna zwracamy uwagę na okolicę. Pojawiło się troszkę śniegu. Dla stęsknionych za zimą to prawdziwa frajda.  

Kamienna w Płaczkowie 

jej dopływ w Kapturowie 

 tak ten dopływ zarejestrował mój aparat

 nasza ulubiona chata w Kapturowie (dach już chyba długo nie pociągnie)

 

Wreszcie las. Tu cieplutko. Zdejmujemy nadmiar ocieplaczy i maszerujemy raźnym krokiem. Dawno nie szliśmy czarnym szlakiem, to tym razem dajemy mu szansę. Ładnie doprowadza do niebieskiego, a potem ten drugi do Majdowa. 

pień okazałego modrzewia 

i jego korona

choinki i bałagan zostawiony po ścince innych drzew  

 

Zwykle z Majdowa prujemy szosą do wsi Łazy, ale tym razem Krzysztof wypatrzył świetną polną drogę prosto do lasu. Droga rewelacyjna, chyba wejdzie do naszego zestawu ulubionych dróg. Rozciągają się z niej widoki na Łysogóry. A przy niej rezyduje oryginalny „owad”.

wygodna polna droga

zimowy żuczek

Lasem zmierzamy w kierunku żółtego szlaku, którym chcemy przejść odrobinę, żeby potem skierować się  drogą, która nazywamy „doktorską” do Pogorzałego. Na tym odcinku zdecydowanie mniej śladów śniegu. Za to słońca jakby więcej.

takie leśne drogi lubimy najbardziej

zza zakrętu wyłonił się ten okazały buk

 na drodze doktorskiej

zapomniana leśna kapliczka przy niej  

 

Całkiem niedawno, bo pod koniec listopada, szliśmy tą drogą do mostu nad nową trasą szosy S7. Wtedy jeszcze budowa trasy trwała w najlepsze. Teraz wreszcie skończyły się nasze problemy z tym przejściem. Do historii przechodzą wspinanie się na nasyp, babranie w glinie, spacer po szosie bez nawierzchni i inne atrakcje. Teraz most dla aut i pieszych wygląda następująco:

most na żółtym szlaku już dostępny dla turystów

droga pod nim mknie w kierunku Kielc (a gdzieś tam pod asfaltem ścieżki, którymi dawniej chadzaliśmy, ech...) 

i na północ 

 

Kolejny odcinek trasy to przejście lasem do Skarżyska. Idziemy trochę szlakiem, trochę moimi ulubionymi codziennymi dróżkami, którym nadałam własne nazwy.

na drodze kolegi Eda

w moim ulubionym zagajniku dębów czerwonych

 

Przed nami ulice miasta, a potem dom.  

I po wycieczce. Licznik wskazał 18,6 kilometra.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja