Zimowe wejście na Łysicę

Od dawna marzyło mi się właśnie takie wejście. Miało być biało od śniegu, dużo słońca, lekki mróz. Jak na widokówkach z gór.

A jak było? Tak, jak w poniższym opisie.

Zimę mamy bez śniegu. Jeśli coś pada, to raczej deszcz. Nawet w Górach Świętokrzyskich. Jeszcze kilka dni temu na Grodowej zastaliśmy resztki śniegu, a w niedzielę na Łysicy – ani śladu.

stary buk w otoczeniu raczej jesiennym niż zimowym

 

Podejście zaczynamy od krótkiej wizyty przy kapliczce Janikowskich nazywanej kapliczką Żeromskiego ze względu na zachowany na jej ścianie po dziś dzień „wpis” pisarza i jego przyjaciela z lat szkolnych.

 kapliczka

 młodzieńczy wybryk pisarza, czyli wielkim wybaczamy więcej

Wycieczka sama się prowadzi – już przy kapliczce św. Franciszka grupa wyraźnie się dzieli na tych, co idą, i na tych, co fotografują. Spotkanie ma nastąpić na szczycie.

kapliczka nad źródłem 

woda wypływająca ze źródła (po tym, jak opowiedziałam legendę o jego powstaniu, nikt z naszej grupy nie ma odwagi korzystać z tej wody) 

 

Podejście w miarę przyjemne. Ślisko jest i w duchu się cieszę, że tylko tędy podchodzimy, bo schodzić po tych śliskich deskach nie miałabym ochoty.

Zastanawiają mnie dziwnie ułożone obok szlaku pnie – ani po tym iść, ani na tym usiąść, żeby odpocząć. Okazuje się, że to „potykacze”, które uniemożliwiają przechodzenie szerszą grupą i rozdeptywanie szlaku na szerokość. Sprytne, trzeba przyznać. 

"potykacze" po obu stronach ścieżki

 

Im wyżej, tym bardziej zimowo. To znaczy wiatr zimny wieje. Bardzo przejmujący. 

grupa wytrwale pnie się do góry 

kolejny stary pień

 

Skały pod nogami raczej śliskie. Pokonujemy je ostrożnie i podchodzimy do gołoborza na Łysicy, żeby zrobić kilka słabych fotek, bo warunki niezbyt sprzyjają fotografowaniu.

 gołoborze w "ramce"

skały na jego szczycie

na tym kamieniu tajemnicze wzory określane jako ślady deszczu kambryjskiego 

Wreszcie jest krzyż na już nie najwyższym szczycie Łysogór. Wieje tu tak okropnie, że trzeba założyć kurtkę. 

krzyż ustawiony w roku 2016 - kolejna replika pierwszego krzyża z roku 1930 

 

Po łyku gorącej herbaty na rozgrzewkę schodzimy z Łysicy, która wprawdzie po ostatnich pomiarach ma oficjalnie 613,3 m n.p.m., ale okazała się niższa od sąsiedniej skały o nazwie Agata. Ta ma 614 m n.p.m. Pomiarów dokonali naukowcy z Politechniki Świętokrzyskiej, są już oficjalnie uznane i nawet na mojej mapce w telefonie je uwzględniono.

W tej sytuacji kusi nas Agata. Jej szczyt znajduje się w pewnej odległości od szlaku. Tworzą go malownicze skałki nad niewielkim gołoborzem. 

Nieco dalej wyłania się z lasu skalna grań wyglądająca jak ruiny zamku. Może to jej właśnie zawdzięcza Agata swoją drugą nazwę Zamczysko. 

Mam nadzieję, że zdobywanie skały Agaty przez jej niedostępność nie zostanie wprowadzone do obowiązkowych punktów w Koronie Gór Świętokrzyskich czy Koronie Gór Polski. Niech ona tam sobie siedzi – cicha, zakryta lasem i niezauważalna dla większości osób przemierzających szlak. Gdyby nie zimowe warunki i my też pewnie byśmy jej nie zauważyli.

Zmierzamy w stronę Przełęczy Św. Mikołaja. Wieje nadal nieprzyjemnie, ale nieśmiało przebija się słońce. Droga staje się błotnista, więc wyciągam kijki. O, te niby ułatwiają poruszanie się po glinie, ale za to jak utrudniają życie. Normalnie mam za mało rąk na trasie, a teraz to już nawet szkoda gadać…

puszczańskie klimaty 

nie zgadniecie, czym są te białe "narośle" na pniu - to drobiny lodu! Są to tak zwane "lodowe włosy" powstałe przy udziale grzybów znajdujących się w gnijącym drewnie przy dużej wilgotności powietrza i temperaturze poniżej zera. (Wyjaśnienie ze strony nadleśnictwa Hajnówka)

słońce wygląda zza drzew

Obok kapliczki na przełęczy robimy sobie postój (ściany kapliczki chronią przed wiatrem), a potem schodzimy w dół.  

 skałki w pobliżu przełęczy 

wnętrze kapliczki

Jest ślisko i trzeba iść ostrożnie, ale przebrzydłe kijki raz mnie uchroniły przed upadkiem.

kompletna zmiana nastroju w lesie

wąwóz przy szlaku

  

W Kakoninie mała narada, jak iść dalej. Kolega Ed przejmuje dowodzenie i mapę. Prowadzi nas najpierw przez wieś.

narada taktyczna

obligatoryjne zdjęcie dziewiętnastowiecznej chaty w Kakoninie  

pobliska Chata Kaka (to legendarny tutejszy zbój)

pola Kakonina  

 

Zatrzymujemy się na chwilę przy dwóch pomnikach upamiętniających 9 żołnierzy AK rozstrzelanych w Kakoninie 2 czerwca 1943 roku. To ofiary niemieckiej żandarmerii pod niesławnym dowództwem oberleutnanta Alberta Schustera. Zasłynął on w okolicy niezwykłym okrucieństwem. Z jego rozkazu zastrzelono wielu niewinnych mieszkańców okolicznych wsi (najwięcej ofiar Schuster ma na sumieniu w Bodzentynie – 39 osób). Dodam, że w roku 1973 został osądzony za zbrodnie na ludności cywilnej i skazany na śmierć przez rozstrzelanie.

krzyż wystawiony przez mieszkańców wsi w drugą rocznicę zbrodni 

pomnik z roku 2017

 

Z Kakonina wreszcie znów wchodzimy do lasu. Maszerujemy przyjemną drogą na jego skraju – mamy widok na pola po lewej stronie i las po prawej. 

pola Porąbek 

Czasem musimy się wdrapywać mozolnie pod górę, czasem przyjdzie pokonać strumień na dnie wąwozu, czasem zdarzy nam się prawie grzybobranie. 

pod górkę

przeszkody na leśnej ścieżce  

drzewo z kolonią boczniaków  

  

I tak docieramy do Świętej Katarzyny, skąd wracamy do domu. Nasza pętelka liczyła 16,5 kilometra. 

 pora schodzić do Świętej Katarzyny 

przydrożna kapliczka

pożegnalny widok na klasztor

Zima zawiodła, ale pogoda mimo wszystko dopisała.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja