Trzeba być elastycznym

Wymusza to sytuacja. Najpierw człowiek siedzi nad mapą, planuje, wymyśla trasę, a tu mu bus rano nie przyjeżdża. Twardziel się załamuje, elastyczny wsiada do innego busa i mimo wszystko jedzie na zaplanowaną trasę, ale musi wybrać wariant skrócony.

W tej sytuacji znaleźliśmy się w środę. Zamiast dojść leśnymi i polnymi ścieżkami do Grzybowej Góry nagle wysiedliśmy w niej z busa. Tyż piknie. Jedna trzecia trasy za nami. 

No to ruszamy na pozostały kawałek. 

na trasie 

  

Pogoda rewelacyjna. Słońce świeci, grunt pod nogami lekko przymarznięty, remiza strażacka, obok której przechodzimy kolorowa jak nigdy wcześniej (remont chyba był).

remiza w kolorowe pasy

 

Wkraczamy na polne drogi. Są widoki na wieś. Oziminy i orne pola jak na przedwiośniu. Tylko skowronków brak.

pola Grzybowej Góry pod koniec stycznia

 

Potem las. Sosnowy. Sucha droga. Ciepło.

 

W lesie nasz dobry stary znajomy – zbiornik przeciwpożarowy z niewielką wyspą na środku. Wody w nim niewiele. Zamarznięta. Bobry odwalają swoją robotę na razie wstępnie. Podgryzionych drzew niedużo. 

 śródleśny zbiornik 

zimowa rusałka

ciąg dalszy nastąpi 

Ale, co to? Słonko jakby bledsze. Chowa się za chmury, a te dziwnie ciężkie i szare. Nic to, prujemy dziarsko w stronę Wąchocka, żeby trochę pozwiedzać, zobaczyć, co nowego w mieście cudów.

 skromnie wypełniony paśnik

Zanim tam dotarliśmy, zaczyna prószyć drobniutki śnieżek. Jest tak słaby, że nawet nie osiada na ziemi. Pokazuję Zosi Kamienne Świnie i maszerujemy dalej. 

Kamienne Świnie znów na blogu

 

Zbliża się jedenasta, pora znaleźć miejsce na śniadanie. Chronimy się przed wiatrem w starym kamieniołomie. 

Wydobywano w nim piaskowce dolnotriasowe między innymi na budowę wąchockiego klasztoru, kilka lat temu umieszczono tu tabliczkę informująca o objęciu obiektu ochroną w formie stanowiska dokumentacyjnego. I tyle tej ochrony, co kot napłakał. Tabliczkę diabli wzięli, wyrobisko zarasta chaszczami. Już nawet zjeść nie ma gdzie, żeby się nie złapać w pułapkę jeżyn.

kamieniołom wygląda jak za krzaka 

z bliska lepiej

 ale śniegu jakby trochę więcej

 

Opuszczamy kamieniołom i już wiemy – z planu zwidzenia nici. Śnieg sypie coraz mocniej. Pora wracać do domu. 

No to wracamy. Przeszliśmy 10,1 kilometra. Jak na te warunki, całkiem nieźle. Ale na przyszłą środę zamawiamy lepszą pogodę.

Zdjęcia – Zosia, Edek i ja