Leśna jesieniara ze mnie

Poranki spędzam w lesie. Szybkim krokiem przemierzam leśne ścieżki. Cieszę się swobodnym oddechem. Wiem, że po wyjściu z lasu znów muszę założyć maseczkę. Trzeba się naoddychać na zapas. 

jesienny las zaprasza

 

czasem ginie we mgle

 

czasem lśni w słońcu

Zawsze tak planuję trasę, żeby się przywitać z moimi ulubionymi Trzema Bukami. 

 

Trzy Buki na skrzyżowaniu ścieżek

 

uważnie mnie obserwują
 

Najbardziej lubię ten zakątek lasu, gdzie rosną dęby czerwone. Ich liście cicho spadają na ziemię. Czasem mocniej stuknie o grunt żołądź. Jeszcze ze dwa tygodnie temu żołędzie spadały w berecikach, teraz najczęściej pogubiły swoje czapeczki i leżą wśród liści bez nakrycia głowy. 

 

Inne drzewa i krzewy też nabrały koloru. Złocą się i rudzieją. A jak cudnie jest w bukowych zagajnikach!

 

Podobno grzyby nadal są. Spotykam niekiedy grzybiarzy. Chwalą się zbiorami. Ja zaś jak zwykle znajduję tylko takie nikomu niepotrzebne, a miłe dla oka.

 

 

Jeśli mam mniej czasu na leśny marsz, wybieram się za miasto, gdzie przechodzę skrajem ugorów. Kiedyś były tu zapewne pola uprawne, teraz wszystko dziko zarasta. I tu koloru trochę można zauważyć. No i wiatr mocnej wieje niż w lesie, gdzie zwykle spokój i cisza.

 

ugór, młode drzewka i las na horyzoncie
 

 

 

 

odrobina czerwieni

 

astry marcinki po deszczu

szara rezygnacja nawłoci

Pora wracać do domu. Może jeszcze uda się tu wrócić. 

 

dwa kilometry od domu

Zdjęcia z kilku różnych spacerów