Przyczepiła się do mnie ta jesień

… jak rzep.

I zachęca do wyjścia z aparatem do lasu. 

 

łopian większy (u nas na wsi mówiło się nań dziady)

 

W niedzielny poranek była tak gęsta mgła, że cały świat w niej zaginął, ale jakoś tak przed ósmą odeszła bez śladu.

Zabrałam więc aparat na codzienny wypad. Tym razem przeszłam w trochę inne okolice.

Przy ulicy Parkingowej przywitałam się z dorodnymi rozłożystymi dębami. 

 

 

Potem weszłam w las prowadzący tuż obok nowej obwodnicy. Wierzcie mi – las prawie bez zmian – jest lasem, ale hałas, jaki w nim panuje, to już nie to samo, co dawna relaksująca cisza.

 

 

 

na tym odcinku drzewa jeszcze z liśćmi

 

dalej już goło
 

Teraz pora wykonać zakręt w stronę wsi, bo dawna ścieżka leśna już pod asfaltem. Ale i na te okolice nie narzekam, jest przyjemnie dla oka (nadal nie dla ucha).

 

droga do wsi

 

na skraju lasu
 

co kryje ten tunel?
 

Spokoju można zaznać dopiero w bukowym lesie, przez który gdzieś obok moich ścieżek prowadzi żółty szlak. Na razie nie wchodzimy sobie w drogę, a ja zauważam, że większość liści opuściła już gałęzie i odpoczywa na ziemi.

 

na ścieżce 

 

a tu takie trzy buki

po leśnym dywanie
 

Po wyjściu z lasu pora przejść ulicą Pogodną. Zwykle na niej sakramencko wieje. Tym razem jednak nie. Jest przyjemnie ciepło i słonecznie. W duchu nazwy tej ulicy.

 

samotna brzózka

 

z tego miejsca zawsze wypatrujemy widoku na hałdę w Wierzbicy
 

Zakończenie mojej trasy prowadzi znanym z poprzednich wpisów lasem, który tym razem przecinam tylko najkrótszą możliwą drogą. Powłóczę się tutaj innym razem.

 

tym razem ścieżka z modrzewiem
 

A na zakończenie jeszcze kilka obrazków wypatrzonych przez płot w ogródkach. Przy czym dojrzałe winogrona to raczej nic szczególnie nowego, ale piękny metalowy krzyż zdumiał mnie nadzwyczajnie. Tyle lat koło niego przechodzę i dopiero teraz go zauważyłam…

 

 

 

sama słodycz

trudno określić wiek tego krzyża, bo cały postument ma zamalowany na biało i w dodatku ukryty za krzewami dzikiej róży

 

Zdjęcia znów tylko mojego wyrobu