Ledwo się wycieczka zaczęła, a tu już koniec

Od dłuższego czasu chciałam sobie połazić po górach. Nawet nie, żeby specjalnie wysokich, ale tak, żeby były. No i kolega Ed wymyślił wycieczkę, która teoretycznie pasowała.

Tylko ramy czasowe dziwne były. Nawet bardzo. Wyjechaliśmy busem po dziewiątej. To już taki poziom ekstrawagancji, że aż dziw. Myśleliśmy – późno wyjedziemy, późno wrócimy. Ale nie – się przebiegło trasę i powrót wczesny był.

Początek wycieczki w Kostomłotach w pobliżu grafitowego hotelu (dojazd – ponad godzinę). A tam świetna, choć lekko pokryta rosą droga leśna. Chłodno było, więc ruszyliśmy szybkim krokiem przed siebie. Udało mi się kątem oka zauważyć kilku grzybiarzy. Koledzy odnotowali grzyby (trafiły do torebek).

doskonała droga - nieprawdaż?

Z lasu wyszliśmy na łąkę z widokiem na wieś Laskowa. 

wieś i hałda kamieniołomu 

Byliśmy tam o 11 05. Informacja o tyle ważna, że przechodziliśmy obok kamieniołomu Laskowa, w którym strzelają od dziewiątej do jedenastej. Nie strzelali. Ale teren kamieniołomu ogrodzony drutem kolczastym.  Mimo wszystko udało nam się gdzieś podejść do płotu i zajrzeć. 
Laskowa jest kopalnią dolomitu, choć podobno sto lat temu wydobywano tu galenę ołowianą. Teraz cały urobek wędruje na budowę dróg. 

rzut oka zza płotu

 

Przeszliśmy obok kopalni, a potem skierowali się w stronę czerwonego szlaku na terenie Wzgórz Tumlińskich. 

 Ciosowa na horyzoncie 

Wreszcie będą góry! I były. Najpierw szybkim krokiem weszliśmy na górę Kamień. Tradycyjnie zajrzeliśmy do odsłonięcia geologicznego, czyli skałek „Piekło”. Dzień słoneczny, to skałki w słońcu wydają się dosyć pstrokate. Przy każdym spotkaniu są inne. 

"Piekło" na górze Kamień 

 

Tym razem zrobiliśmy sobie w pobliżu skałek postój śniadaniowy.

słońce na postoju 

zejście z Kamienia

A po jedzeniu – na Wykieńską! Podejście na nią z Kamienia jest nietrudne, a wręcz łatwe. W odróżnieniu od schodzenia z tej góry. No, tu pokazała nam uroki stromizny. W dodatku na stromym zboczu grzybiarze dostają zadyszki, więc ostało się tu sporo dorodnych prawdziwków i koledzy mieli porządne zbiory. 

z Wykieńskiej można zejść, ale warto zachować ostrożność

 

Nadeszła pora na pytanie – co z Grodową? Niektórym się wydawało, że można by na nią spokojnie wejść i wrócić później do domu. Szef zaproponował wcześniejszy powrót, a mnie się tak strasznie żal zrobiło, że ominiemy tę Grodową… 

widok na górę Grodową 

 

W końcu jednak szef poszedł na kompromis – będzie Grodowa, ale szybkim krokiem, żeby jednak wrócić wcześniej. Faktycznie, tempo narzucił ostre. Wytrzymałam do połowy podejścia, a potem musiałam chwilę odpocząć. Takie to tempo było, że oddech wyrównał mi się dopiero gdzieś koło kapliczki.

podejście na Grodową (Ile już takich zdjęć zrobiliśmy! To 16. podejście w ciągu ostatnich 9 lat.)

i tradycyjne zdjęcie kapliczki pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego

  

Potem to już tylko z góry, więc można przyspieszyć. I tak śmignęliśmy przez Tumlin i zdążyli na pociąg przed czternastą. Nawet posiedzieliśmy na ławce.

Trasa liczyła 15,3 kilometra i zajęła nam nieco ponad trzy godziny. Można więc powiedzieć, że byliśmy na małym spacerze w lesie. Najważniejsze, że miałam moje wytęsknione przejście po górkach. 

PS Skoro ostatnio wszyscy chwalą się swoimi leśnymi zdobyczami, to i ja pokażę, jakie grzyby upolowałam na trasie. 

młody czernidłak kołpakowaty

i starszy okaz tego gatunku (podobno do spożycia nadają się tylko te młode)

Zdjęci– Edek i ja