Na polnych dróżkach

Takimi drogami wędrowaliśmy z Iwonicza do Iwonicza-Zdroju i dalej do Jasionki. Pogoda dopisała, widoki były. 

 pola i ścieżki w okolicach Lubatowej 

Z Iwonicza szliśmy czerwono znakowaną ścieżką najpierw na południowy zachód, a potem na południe. Na naszej mapie znakowana była tylko ta pierwsza część trasy, ale w rzeczywistości całą trasę mieliśmy znakowaną.

Początek – droga wyłożona betonowymi płytami. Wytrzymaliśmy. Podejście niewielkie, ale odczuwalne, wystarczyło co jakiś czas się odwrócić i widok za plecami inny był.

na ścieżce

widok na północ

widok na wschód

  

W pewnym miejscu natknęliśmy się na drogowskaz kujący w lewo od drogi ku cmentarzowi cholerycznemu, który na mapie nie był zaznaczony, ale poszliśmy za drogowskazem. Bardzo słuszna decyzja, bo trafiliśmy na kurhanek na miejscu, gdzie podczas okrutnej epidemii cholery w roku 1831 pogrzebano 115 osób – mieszkańców Iwonicza. Kolejna epidemia nawiedziła okolice w roku 1849, a potem w 1873. Jak czytamy na tablicy informacyjnej przy cmentarzu, nie ma pewności, czy ofiary dwóch późniejszych epidemii też były tu chowane, ale skoro nie zachowało się inne miejsce, upamiętniono je tutaj. Cenne i poruszające jest to, że na tablicach przy wejściu na cmentarz wymieniono nazwiska wszystkich zmarłych – tych, o których nawet czasem nie miał kto pamiętać, a zachowały się w księgach parafialnych i wracają do pamięci odległych potomków. 

cmentarz wśród pól 

cmentarne tablice

kamienny krzyż, który stoi na miejscu pochówku tak dawno, że nie wiadomo, kiedy go ustawiono  
  

Z kurhanu wracamy do znakowanej drogi i docieramy do skraju lasu, gdzie nasza mapa wskazuje miejsce pamięci. Jest tablica kierująca bez szlaku do lasu. To słynny w okolicy Las Grabiński, w którym 24 lipca 1944 r. o poranku niemiecko-ukraiński batalion SS Galizien (znane są nazwiska dowódców, ale nie zasługują na wspomnienie) zamordował strzałem w tył głowy 72 Polaków – w większości członków AK i BCH, którzy wcześniej byli więzieni w Jaśle. Zbrodnia miała naocznego świadka, który nie zdążył sprowadzić na czas pomocy. Tuż po zakończeniu działań wojennych ciała zamordowanych zostały ekshumowane i są pogrzebane na cmentarzach w Iwoniczu i Lubatowej.  W roku 1947 poświęcono wystawiony w lesie na miejscu zbrodni pomnik upamiętniający jej ofiary.

pomnik w Lesie Grabińskim

pobliski potok - to on był ostatnią drogą skazanych, bo Niemcy obawiali się prowadzić ich otwartymi drogami i polami

 

Po wyjściu z lasu kierujemy się na południe, gdzie mapa zapowiada punkty widokowe na okolice. Są. A nawet i bez nich przyjemne widoki mamy przed sobą i po bokach.

 podejście na wzgórze z rozległymi widokami

pierwszy tego dnia widok na Cergową

Niedaleko Iwonicza-Zdroju napotykamy jeszcze jeden drogowskaz. Ten kieruje do źródła Bełkotka. Nie wiem, co nam odbiło, ale uznaliśmy, że do miejsca z taką niepoważną nazwą nie warto iść. Błąd! Nazwa wynika z pęcherzyków metanu wydobywającego się na powierzchnię wody. Źródełko jest adresatem uroczego wierszyka Wincentego Pola, którego popiersie znajduje nad wodą. W pobliżu jest też pomniczek ku czci Karola hrabiego Załuskiego zasłużonego dla uzdrowiska Iwonicz-Zdrój. No to się pokajałam wobec Bełkotki, a zdjęcie mam dzięki uprzejmości koleżanki.

W cieniu tych lasów coś tam szemrząc słodko,

Dziś, jak przed wieki witasz nas, „Bełkotko”.
O, jak natchnienie przez duszę przepływa,
Czysty się płomień z twych nurtów dobywa,
A czcią przejęci nad źródłami twemi
Wielbimy Boga w cudach naszej ziemi,
Bo ogień święty i szmer źródła rzewny,
Co tajemniczo spod ziemi wychodzi,
Jest temu życiu serc naszych pokrewny,
Co się z płomieni i łez cichych rodzi.

Jest oczywiste, że schodzimy do uzdrowiska, o którym pisałam w poprzednim poście. Opuszczamy je ścieżką w kierunku góry Żabiej. 

schody na początek trasy w uzdrowisku 
 

Na razie maszerujemy lasem, ale i w nim jest możliwość wychynięcia na skraj i podziwiania widoków. 

przyjemna leśna ścieżka

na skraju lasu 

i znów Cergowa na horyzoncie  
 

Na tym odcinku trasy Janek łapie punkty. Wypatrzył sporych rozmiarów plakat reklamujący miejsce o wiele mówiącej nazwie „jaroszewiczówka” lub „gierkówka”. Poszliśmy w kierunku tego obiektu. To niewielka leśniczówka, w której zapewne wymienieni dygnitarze przed laty bywali. Obecnie jest tu spokojne miejsce, gdzie można wynająć pokój, wypocząć. 

zaciszna leśniczówka - miejsce z przeszłością 

 

I znów wracamy na szlak. Przed nami widok na Żabią i w gruncie rzeczy całą okolicę. Żabia jest bardzo charakterystycznym szczytem z krzyżem i miejscem widokowym z objaśnieniami. Wymarzony cel wypraw kuracjuszy.

widok na Żabią

i nikt się nie pomyli

 widok z podejścia na Żabią

krzyż na szczycie i łatwo zgadnąć, jaka góra w tle  

 

Nie zamierzamy wracać do Iwonicza. Szlak się skończył, ale mapa pokazuje ścieżki, którymi zejdziemy do Lubatowej, a potem w pobliżu sklepu wejdziemy na drogę na szczyt Zygmuntówka. Widzimy, że właśnie pracuje tam traktor – taka jest wspaniała widoczność! Oczywiście sklepu nie widać, ale jest zaznaczony na mapie.

zachęcająca perspektywa 

 przez wysokie trawy

 

W Lubatowej sklep jest zgodnie z mapą, przy nim wchodzimy na Zygmuntówkę i kierujemy się polnymi ścieżkami w stronę Jasionki. Trochę nam się te ścieżki gubią albo rozmnażają, ale radzimy sobie nieźle.

 stareńka chata

 widoki za nami

i przed nami

ten bociek ewidentnie żabkę łyka  

maszerujemy prosto na ...

 krótka narada na rozstaju dróg

W Jasionce jesteśmy równo z busem na przystanku. Wcześniej rozglądamy się po wsi, ale tu zauważamy tylko jedną chyżę.

chyża w Jasionce
 

Myślę, że ta wycieczka była jeszcze w Beskidzie Niskim, choć już w gruncie rzeczy na granicy. Następne, które odbyliśmy w czerwcu, były raczej na terenie pogórza. Ale i one atrakcyjne. Przekonacie się o tym z kolejnych relacji.

Zdjęcia – Halinka, Edek, Janek i ja