Mgły opadły i zaświeciło słońce

Środowy poranek w Skarżysku był słonecznie radosny. Tym chętniej wyruszyliśmy na trasę. Ale już w drodze spotkała nas przykra  niespodzianka – gdzieś w okolicach Masłowa cały świat spowiła gęsta mgła. Nastroje zaraz nam się popsuły. Tym bardziej, że w Słowiku, gdzie był start trasy pieszej przez Pasmo Posłowickie niewiele się poprawiło. Mimo wszystko wyruszyliśmy w szarą watę w nadziei, że coś się z niej wyłoni. 

 

ostro przed siebie
 

Najpierw z szarości wyłoniły się drzewa przy ścieżce. Znakowanie szlaku niebieskiego było widoczne gołym okiem. Jest nieźle. Maszerujemy w kierunku Biesaka. 

 

lekko powiało optymizmem
 

Po prawej stronie z szarości zaczyna prześwitywać blada twarz słońca. Po kilku chwilach wśród drzew przebijają się pierwsze promienie. 

 

słoneczny reflektor
 

A potem słońce zalewa okolicę. W lesie nie jest to jakoś spektakularne, bo drzewa skutecznie rzucają cień, ale i tak jest lepiej niż na początku trasy. 

 

światło słoneczne na ścieżkach szlaku

 

listek
 

Na Biesaku mamy niespodziankę – umieszczono tam tablicę z informacjami o szczycie i jego okolicy. Czytałam w sieci, że tak są oznaczone i inne szczyty w okolicy Kielc należące do Korony Gór Świętokrzyskich. Jak dla mnie – świetna inicjatywa. Pamiętam, jak nasz Janek zdobywał tę koronę. Ile to się trzeba było namęczyć, żeby mu zrobić jakie sensowne foto na dowód, że jest na szczycie. A tak, miałby 28 prawie identycznych ujęć z różnymi tabliczkami i po problemie. 

 

w oczekiwaniu na spóźnialskich

 

oznaczenie szczytu
 

W drodze na Pierścienicę ulegamy chwilowej fascynacji grzybobraniem. Jak się dowiedzieliśmy od miejscowych grzybiarzy, występują tu masowo rydze. I tylko rydze. Nic a nic nie przesadzili – dużo tych grzybów i wielkie są nad wyraz. Nie zbieraliśmy ich jednak. 

 

w stronę Pierścienicy

 

rydze (Nie zgodzę się jednak z grzybiarzami - to niejedyne grzyby w tej okolicy. Jak widać na zdjęciu próchnilce też tu występują.)
 

Na polance przy wyciągu narciarskim urządziliśmy sobie postój ze śniadaniem. Janek bardzo pilnował, żeby nie stać w cieniu, a korzystać z plam słońca. 

 

a przed nimi widok na Kielce 

 

o, taki
 

Z Pierścienicy schodzimy żółtą ścieżką dydaktyczną, która zapewnia spotkanie z tragiczną historią. Jesteśmy na ternie, gdzie Niemcy dokonywali w czasie wojny masowych egzekucji mieszkańców Kielc i okolicy. Rozstrzelano tu kilka tysięcy osób. Większość z nich to więźniowie kieleckiego więzienia. Poświęcono im pomnik autorstwa Bogusława Cetnera odsłonięty w roku 1960. U stóp pomnika ułożono tablice z nazwiskami niektórych ofiar. Obok jest nagrobek z krzyżem oplecionym drutem kolczastym. I on przypomina kilku rozstrzelanych. To wszystko to jedynie symboliczne gesty, nie sposób przypomnieć wszystkie ofiary. 

 

Pomnik Ofiar Masowych Straceń

 

jedna z tablic

 

mogiła po prawej stronie monumentu 

 

chwila zadumy

Niedaleko ulicy, przy ścieżce rowerowej znajduje się symboliczna mogiła siedemnastoletniego harcerza – Wojtka Szczepaniaka, którego Niemcy przyłapali na przenoszeniu meldunku. Został aresztowany, był torturowany, a gdy nie wydal nikogo, został rozstrzelany. Na miejscu egzekucji znajduje się oglądana przez nas symboliczna mogiła. 

 

symboliczna mogiła Wojtka Szczepaniaka

 

bezimienna mogiła w pobliżu
 

O poświęceniu i bohaterstwie kielczan walczących z okupantami przypominają duże kamienne tablice z wyrytymi na nich sentencjami. 

 

jedna z tablic
 

Opuszczamy ścieżkę znakowaną na żółto, idziemy wygodną drogą, a tabliczki ze strzałkami kierują nas w stronę rezerwatu Biesak - Białogon. Kierownictwo w tej sytuacji nic a nic  nie może sobie porządzić, a grupa sama się prowadzi zgodnie z drogowskazem. Na trasie natrafiamy na dwie strzelnice – czynną odgradza od drogi wysoki nasyp, a z nieczynnej dawnej strzelnicy milicyjnej zostały jedynie dosyć mało urodziwe budynki. 

 

nasyp jednej ze strzelnic (jego grzbietem prowadzi wąska ścieżka, szczerze odradzam korzystanie z niej)

 

estetycznie mocno wątpliwa pozostałość drugiej strzelnicy
 

I wreszcie docieramy do rezerwatu. Z właściwym sobie optymizmem oczekuję, że jeziorko na jego dnie na pewno wyschło. I taki jest szczęśliwy los pesymisty – jeziorko nie dość, że nie wyschło, to jeszcze powiększyło swoją powierzchnię. Trudno się przedostać na jego płaski brzeg, żeby zrobić zdjęcia dawnego wyrobiska kamieniołomu, zamienionego w rezerwat geologiczny. 

 

na ścieżce w stronę rezerwatu (bez obaw, nie trzeba się przedzierać pod powalonymi drzewami - ścieżka prowadzi wygodnie w prawo)
 

Zdjęcia się zrobiło. Kolega Ed wybrzydza, że tu właściwie zawsze podobne fotki się produkuje. Staramy się więc o urozmaicenie. Skutki raczej marne. 

 

najbardziej charakterystyczne miejsce rezerwatu

 

inne spojrzenie na rezerwat

Oglądamy i tutejsze skały. Jeśli o mnie chodzi, nie rozróżniam dolnego kambru od dolnego ordowiku, a rozpoznanie bentonitu, to już wyzwanie ponad siły każdego z nas. Wierzę geologom na słowo, że wszystko to tu jest, mało tego, i działalność ruchów górotwórczych jest zauważalna – nawet niewprawne oko zauważy nietypowe ułożenie warstw skalnych. Krótko mówiąc warto zajrzeć do tego rezerwatu. Trzeba jednak zachować ostrożność, bo ścieżki są momentami dosyć strome. 

 

skalne ściany rezerwatu Biesak - Białogon

 

Z rezerwatu wędrujemy znakowaną na żółto ścieżką dydaktyczną do Słowika. Ta ścieżka budzi matematyczne skojarzenia – wznosi się i opada jak sinusoida. Nudy nie ma. Ciągle trzeba być w gotowości. I oczywiście schodzenie z niektórych grzbietów owej sinusoidy bywa trudne, bo można tu wpaść w poślizg na grubej warstwie liści. 

 

turyście z kijkami żadne strome zejścia niestraszne
 

Przy samej ścieżce dostrzegamy postawioną chyba niedawno kapliczkę wydrążoną w pniu drzewa oraz niewielkie oczko wodne. 

 

leśna kapliczka

 

zadbane oczko wodne na skraju lasu
 

Docieramy do parkingu przy stacyjce kolejowej i ogłaszamy koniec wycieczki. 

 

jeszcze tylko mapka trasy i koniec relacji
 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja