Trasa przygotowana przez mróz

Bez niego mielibyśmy sporo problemów. Z nim maszerowało się dziarsko po twardej nawierzchni, żadne podmokłe tereny nie były groźne. No i ranek nam przyozdobił szronem. 

 

zimowy kwiatek - ani chybi pasuje do kożucha
 

Wyruszamy ze wsi Wola Zagrodnia (mapa podaje inną nazwę, ale sprawdziłam na drogowskazie, wieś się właśnie tak nazywa, jak napisałam). Kolega Ed lekko ubrany zarządza ostry start na trasę. A ta prowadzi pod górę – zdobywamy Skłobską Górę (niby tylko 342 m n.p.m., ale przyjrzyjcie się mapie, jakie tam gęste poziomice – stromo jest). 

 

ruszyli z kopyta

 

były też i łagodne odcinki w partii szczytowej

 

Na podejściu ściągam kurtkę i własnym tempem wędruję mozolnie obserwując a to poskręcane sosny przy szlaku, a to głazy wśród drzew. 

 

sosny na Skłobskiej Górze

 

liście nie zdążyły pożółknąć, a już białe od mrozu
 

jedna z licznych piaskowcowych skał w okolicy szczytu

a na skałkach życie jak kosmos

Ukoronowaniem zdobywania Skłobskiej Góry jest krótki postój przy pomniku na miejscu bitwy stoczonej przez oddziały pułkownika Czachowskiego 22 kwietnia 1863 roku. Już  nie raz o tym obelisku i jego historii wspominałam, ale znów przypomnę, że w bitwie poległ  kapitan Stanisław Dobrogojski pochowany z honorami na cmentarzu w Niekłaniu. 

 

charakterystyczny obelisk powstały z inicjatywy księdza Wiśniewskiego dla uczczenia zwycięskiej bitwy powstania styczniowego
 

Schodzimy ze szlaku i wędrujemy drogą, którą pamiętamy jako podmokłą i zarośniętą krzakami. W tej sytuacji współpraca z mrozem daje rewelacyjne efekty – spacerowym krokiem pokonujemy zamarznięte na grudę błoto i delikatnie stąpamy po powierzchni kałuż. Nikt nawet drobnej wpadki nie zaliczył. A chaszcze dziwnym trafem zniknęły. Podejrzewam, że droga została oczyszczona – szykuje się pewnie wycinka w okolicy. 

 

ostrożnie po lodzie

 

Kolejny odcinek trasy to już solidna bita droga. Taka bez atrakcji, tylko do marszu. No, bo przecież iść trzeba, żeby dojść do mety. 

 

przyjemna droga na zimowy dzień

 

ta by była jeszcze przyjemniejsza, ale nią nie szliśmy

światło w lesie
 

Docieramy do Antoniowa, tam wędrówka przez wieś i na jej skraju spotkanie z zielonym szlakiem. 

 

przydrożny krzyż w Antoniowie
 

Kolega Ed obiecuje stoliki na postój i rezerwat przyrody ze stosownymi tablicami informacyjnymi. 

Rezerwat jest na miejscu. Ale o stolikach i tablicach można zapomnieć, 4 lata temu (tu link) ich nie było, to i teraz brak. Ale las ładny. W jego liściastej części słońce przebija się łatwiej, wśród jodeł panuje mrok. 

 

w rezerwacie Podlesie
 

Strumyk przecinający ścieżkę i ogromna kałuża nadal na miejscu. Nie udało mi się jedynie spotkać jodełek zapamiętanych z poprzedniej wycieczki. Na pewno urosły i nie rozpoznałam ich. 

 

strumyk w rezerwacie

 

na szlaku już bez przeszkód
 

Zielony szlak znów łączy się z czerwonym, co nam mówi, że niedługo dotrzemy do Woli Zagrodniej, gdzie zakończymy naszą wyprawę. 

 

w Woli Zagrodniej
 

I po wycieczce. 

 

nasza trasa

 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja