Piekiełko i pomnikowe dęby

Wiele jest w naszym województwie Piekieł wszelakich – a to skałki, a to wieś, a to znów jaskinia. Ja sama jestem właściwie „z Piekła rodem”, bo wioseczka, z której pochodzę, była nazywana Piekło. 

I w tym piekielnym bogactwie mamy jedno Piekiełko. Znajduje się ono na skraju lasu niedaleko wsi Szkucin. Czyli Piekiełko Szkuckie. To rezerwat przyrody. Jego chlubą są rozrzucone w grupach i pojedynczo skałki – zlepieńce dolnojurajskie. 

 

skalny szept

 

w grupie

jedne wyżej, drugie niżej

widok z góry

 

Można spacerować u ich podnóża, wdrapać się na górny poziom, przyglądać się przedziwnej strukturze tych skałek. 

 

wśród skałek

 

Mniejsze lub większe drobiny żwiru są zlepione czerwonawym spoiwem. 

 

zlepieniec z bliska
 

Z czasem porastają mchem i paprociami, co ukrywa ich oryginalną budowę. 

 

stopniowe zarastanie

 

Skały tego typu  nie są twarde, łatwo poddają się działaniu erozji, stąd ich kształty, szczeliny. Najważniejsze jednak jest to, że mimo swej kruchości i odosobnienia nie padły ofiarą wandali, brak na nich napisów i śladów tras dla bulderowców. 

 

skałki na skraju rezerwatu

 

skalny sfinks
 

Nie tylko skałki zachwycają w tym lesie. Jest tam zadziwiająco dużo dorodnych dębów. Takich, co to pamiętają dziewiętnasty wiek. Jeden z nich uznano za pomnikowy – to dąb Hubal. Podobno ma ponad 160 lat. Trzeba przyznać, że kilka starych dębów umiera stojąc. Zostały po nich zmurszałe pnie. Smutne to, ale naturalne w lesie. I takie właśnie lasy chciało by się zostawić potomkom. 

 

dąb Hubal

 

sosna wrastająca w skałę
 

Opuszczamy rezerwat i wędrujemy na południe w kierunku uroczyska Ormanicha.

Prowadzi nas czerwony szlak. Droga świetna. Leśna.

 

szlakiem piekielnym w stronę Ormanichy

 

rozlewisko przy szlaku
 

Z daleka dostrzegamy kolejny pomnikowy dąb. 

wkrótce się spotkamy

 

To Wisieluch, zwany także Dębem Śmierci. Jest starszy od Hubala – ma prawdopodobnie 250 lat. Swą nazwę zawdzięcza historii z czasów powstania styczniowego. 

W tej okolicy obozowali powstańcy pod wodzą Hipolita Zawadzkiego. Rosjanie wysłali na nich dwa oddziały, z którymi Polacy stoczyli dwie bitwy tego samego dnia – 21. kwietnia 1863 r. Schwytanych powstańców Rosjanie podobno wieszali na tym dębie. Taka to okrutna historia. 

 

Wisieluch

 

Poległych w bitwie Polaków pochowano w zbiorowej mogile na pobliskiej polanie. To Ormanicha właśnie. Już w wolnej Polsce Wanda i Władysław Jankowscy „Na pamiątkę poległym w roku 1863” ufundowali nagrobek z żeliwnym krzyżem. 

 

powstańcza mogiła
 

Jest też w pobliżu pamiątkowy kamień wystawiony w roku 2000. 

 

głaz upamiętniający bohaterów

 

nasza grupka na polanie Ormanicha
 

Opuszczamy polanę i wędrujemy dalej. Droga wije się, zmienia kierunek, ale nie ginie. My jednak rozstajemy się ze szlakiem i wybieramy solidną, prostą jak strzała drogę pożarową. Doprowadza nas do asfaltowej szosy na skraju wsi Hucisko. 

 

na trasie

 

kapliczka na rozstaju dróg

 

We wsi rzuca się w oczy hałda wśród pól. To hałda kopalni glinki. Pamiętając, jak pył z tej glinki wybrudził nam obuwie na rudo podczas wycieczki w okolicach Radoszyc, nie decydujemy się podejść bliżej. Wracamy w czystych butach do domu. 

 

o tej porze na gałęzi jeszcze winogrona i już prawie rodzynki 

 

widok na hałdę kopalni gliny
 

przydrożne kapliczki w Hucisku

 

Przyzwoita droga prowadząca trochę przez wieś, trochę na skraju lasu prowadzi nas do punktu startu. Teraz to nasza meta. 

 

ktoś nam wyścielił drogę świeżym asfaltem

 

pola Szkucina
 

Wita nas malutki czarny kociak. Trochę słabo pozuje, próbujemy go zachęcić wabiąc pieszczotliwym „kici, kici”. Skutek – zza płotu wyłania się kolejny kociak, potem jeszcze jeden i jeszcze kilka. Było ich chyba ze sześć i tylko jeden czarno-biały, jak mamusia, która pilnowała gromadki. 

 

chyba im nagadała do słuchu
 

Już by można zakończyć wycieczkę, ale w drodze do rezerwatu zauważyłam w niewielkim oddaleniu od głównej szosy wzgórze z interesującymi wychodniami. Trzeba tam zajrzeć. Okazuje się, że pod linią elektryczną faktycznie jest niebrzydka grupa skałek. To ten sam typ zlepieńców, jak w rezerwacie. Różnią się sposobem ustawienia. Mieszkańcy wystawili na ich szczycie krzyż i kamień z religijną inskrypcją. 

 

wychodnia skał

 

dokładnie wszystko obejrzeliśmy
 

I teraz to już faktycznie koniec wycieczki. 

 

nasza trasa
 

Zdjęcia – Edek i ja