A w lesie śnieg

Po wielu szarych, ponurych wycieczkach do okolicznych lasów wreszcie trafiliśmy na przyjemną zimową scenerię. Gdzie miało miejsce spotkanie? W bliżyńskich lasach. 

 

zima w bieli i czerni (będą i kolorowe, nie ma strachu)
 

Po środowych opadach drobnego śnieżku w mieście właściwie nie zostało śladu. Nie spodziewaliśmy się więc żadnych oznak zimy na wybranej spontanicznie trasie – ot, takiej, na której dawno już nie bywaliśmy. Jakże nas zaskoczyły ośnieżone drzewa w lesie za wsią Jastrzębia! Poczułam się jak na zimowych feriach w górach. 

 

droga leśna, wersja zimowa
 

las przy drodze
 

Zauroczona zimowym pejzażem nieomal przegapiłam zejście szlaku z drogi na leśne ścieżki. Na szczęście prowadził ładną drogą i tylko dlatego go zauważyłam.

 

szlak w lesie
 

Janek obawiał się, że napotkamy liczne trudne do ominięcia kałuże. Owszem, kilka spotkaliśmy. Ale rano ziemia jeszcze przymarznięta i swobodnie je omijaliśmy. 

 

bez kałuż

 

myśliwska ambona
 

Dosyć szybko dotarliśmy do pomnika przyrody – Bramy Piekielnej. Niezależnie od tego, że bywaliśmy tu wiele razy, to i tak zawsze brama robi wrażenie. Pamiętam z pierwszych spotkań z nią obawę, że jednak górna skała spadnie. I to na pewno w chwili, kiedy będę pod nią przechodzić. Nie spadła. I nadal solidnie się trzyma. Czemu to zawdzięczamy, nie do końca wiadomo. Może to twór lodowca, może wynik pracy górników, a może faktycznie działanie sił piekielnych? Tak czy inaczej brama stoi otworem, zadziwia i zawsze warto do niej zajrzeć nawet na chwilę, bo a nuż jednak górny głaz się nie utrzyma…

 

przejście przez Bramę Piekielną uczy pokory
 

brama na szlak
 

Dalej wędrujemy szlakiem czerwonym i zielonym. Jest nieźle, chociaż na drzewach mniej śniegu. Ścieżka sucha, niewielkim strumyk przekraczamy bez problemów. A bywało tu błocko okrutne, bywało…

 

dwa szlaki

 

leśny potok
 

pnie nakrapiane porostami

 

Kiedy szlaki się rozdzielają wybieramy czerwony. No, to raczej skucha. Droga marna, ale za to widać z niej grupę niewielkich skałek rezerwatu Piekło Dalejowskie. Chodzimy między nimi po miękkim śniegu. 

 

jest wesoło

 

skałki w pobliżu czerwonego szlaku
 

Wracamy do głównej drogi – nią prowadzi szlak zielony. 

 

na drodze (to, co wygląda jak rdzawa glina to igły modrzewi)
 

I tak docieramy do grupy głównych skałek rezerwatu. Tu też trochę pobuszowaliśmy. A śniegu między nimi było zdecydowanie mniej niż wśród mniejszych skałek. 

 

skałki i mała jaskinia

Nie nastawialiśmy się na szukanie konkretnych jaskiń czy skał. Po prostu oddaliśmy się przyjemności zaglądania w różne kąty. 

 

szczelina na ostatnim zdjęciu to Rajska Brama, czyli z piekła trafiliśmy do raju

Dalej wędrujemy na północ szlakiem aż zauważymy ścieżkę prowadzącą na zachód. Powinna nas ona doprowadzić do punktu startu. Bez trudu znalazłam tę ścieżkę. Była naprawdę przyjemna. Miałam jednak wrażenie, że kolega Ed nie ma do niej zaufania i z pomocą kompasu kontroluje moje poczynania.

Poza tym nawigacja robiła nas delikatnie „w konia”. Zobaczcie, jak określiła „moją” drogę. No, skandal!

 

jak to - nic?!
 

A było – i las, i dobra droga, i nawet miejsce na posiłek się znalazło. Ale kto by się tam sprzętowi tłumaczył. 

 

luksusy to może nie są, ale iść można
 

i stół śniadaniowy jaki wytworny - prawdziwe drewno, nie jakaś tam płyta wiórowa czy sklejka
 

Kolega Ed nabrał w końcu zaufania do drogi i wyrwał do przodu. Myślę, że to za sprawą kompasu, który potwierdził, że wybrana droga jest właściwa. Ja zaś spokojnie obserwowałam grupę z pozycji ostatniego na trasie. 

 

zaraz wyjdziemy z lasu, a tam takie rarytasy:
 

wiejska idylla na skraju lasu
 

Po dotarciu na miejsce wybraliśmy się jeszcze na malutki spacerek uliczką Jastrzębi, która od dawna nas intrygowała, a nie było okazji, żeby tam się zapuścić. Okazała się uroczą i spokojną leśną osadą z ładnymi domami, zamiłowaniem gospodarzy do drewnianego rękodzieła i jednym intrygującym domostwem. 

 

lodowy wachlarz
 

przydrożna kapliczka z Frasobliwym

 

drewniany dom, który wygląda tak, jak by miał ciekawą historię
 

Kiedy wracaliśmy, słońce wyjrzało zza chmur i naprawdę mocno zaświeciło.

 

zimowe drobiazgi

 

No i to już koniec naszej malutkiej wycieczki.

 

nasza trasa
 

PS Jeśli kogoś interesują skałki Piekła Dalejowskiego, to więcej informacji przemyciłam w relacji z wycieczki sprzed trzech lat – tu link. 

 

Zdjęcia – Edek i ja