Długi wiosenny spacer w okolicy Buska

Bez wątpienia krótki on nie był – 23,7 kilometra, to raczej solidna długość trasy. Spacer, bo tempo w większości nie było jakieś specjalnie szybkie. A, że wiosenny, no to zdjęcia powinny mówić same za siebie. Bez obaw – dodam kilka zdań komentarza.

Trasa nasza przebiegała w okolicy na północny wschód i na wschód od Buska. Tereny nas zaskoczyły swoją różnorodnością pod wieloma względami. 

Na początek – duże przeżycie: rezerwat Zimne Wody. Trochę za wcześnie tam trafiliśmy – poranne mgły jeszcze nie ustąpiły, ale i tak bardzo nam się to miejsce podobało. Na trawie poranna rosa, a my się wspinamy na kolejne pagórki, podziwiamy okolicę i fotografujemy skały i rośliny. 

rezerwat Zimne Wody i okolice

ścieżka dla turystów 

miejsce wypoczynku 

pierwiosnka lekarska wśród traw rezerwatu

 

Z roślin trafiliśmy na prawdziwy rarytas – miłek wiosenny. Kwitnie obficie, rośliny pojedyncze i w grupach, lekko zmoczone rosą albo po nocnym deszczu.

gromadka miłków 

miłek wiosenny próbuje obeschnąć 

 

W rezerwacie są urocze źródełka wypływające spod gipsowych skał. Zaś same skały tworzą największe na świecie kryształy gipsu w kształcie jaskółczych ogonów. 

woda wypływa z gipsowego zbocza (Nie sprawdziłam, czy faktycznie zimna.)

wychodnia skał gipsowych  

 

Poza tym w okolicy kwitną tarniny i mirabelki – co jakiś czas przechodzimy obok chmury białego kwiecia.

mała gałązka na dowód 

 

W niektórych miejscach brakuje nam płyty z muzyką Chopina – takie tam piękne wierzby rosną przy drodze, że powinno się obok nich postawić pianistę wykonującego mazurki. 

stare wierzby przy szlaku

 

Za Zbrodzicami wchodzimy na łąki i w bukowe lasy. A tam świeżutka zieleń drobnych listeczków, kobierce zawilców i ziarnopłonu. Udało nam się nawet wiosenne grzybobranie (bez zrywania okazów), spotkaliśmy też ciekawe stare drzewa. 

zagubieni w zieleni (my się odnaleźliśmy, moje okulary słoneczne - nie)

wilczomlecz obrotny (nie zrywać - silna trucizna)

żółty zawilec

smardz półwolny (całkiem jadalny, ale podobno niezbyt smaczny - nie sprawdzałam) 

stare buki (dla miłośników Tolkiena - entowie) 

 

Przy okazji okazało się, że okolice Buska wcale nie są takie płaskie, jak nam się wydawało – zaliczyliśmy podejście na dwie czy trzy górki. A z nich mieliśmy widoki na okoliczne pola i sady (jeszcze nie kwitnące).

mozolna wspinaczka 

i rozległe widoki w nagrodę (okolice Podpaganki)  

 

Nie zabrakło też "atrakcji" wodnych w postaci nieoczekiwanych spotkań ze strumykami. A przed samym Buskiem – asfaltowy koszmarek w słońcu, czyli marsz szosą przez Owczary do Buska. Dla osłody i ochłody zapuściliśmy żurawia w okolice wyrobiska po kopalni iłów.

szeroko nie było, ale za to głęboko

wiosenne pola

wyrobisko po kopalni iłów

 

A potem to już Busko, czyli chyba materiał na kolejną opowieść.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja