Łysogóry – te same, ale nie takie same

Nie minęły dwa tygodnie od poprzedniej bytności, a my znów w Łysogóry.

Tym razem jednak zaliczyliśmy porządne przejście szlakiem czerwonym ze Świętej Katarzyny na Święty Krzyż, a potem do Nowej Słupi niebieskim. 

stara drewniana kapliczka w Świętej Katarzynie (tych popularnych nie będzie) 

najnowszy pomnik upamiętniający ofiary 2 wojny światowej

detal pomnika

Krokomierz odmówił współpracy, więc długość trasy podaję za przewodnikiem – 22 kilometry. Kolanka czują tę odległość i zmianę wysokości, choć najbardziej dała nam w kość jedna atrakcja w klasztorze. Ale o tym później.

Rano mieliśmy zimno i słonce, potem dołączył jeszcze wiatr – zimny rzecz jasna. Ruszyliśmy prosto w słońce, stąd taki a nie inny nastrój zdjęć. Maszerowaliśmy raźno, choć niektórzy bardziej… Ale i tak dla wszystkich zdobywców Łysicy była nagroda – pyszny makowiec. Z nadmiaru wrażeń nie został jednak sfotografowany – koniec bloga kulinarnego.

kładki na szlaku

schody dla turystów

puszczańska atmosfera

szczyt niedaleko

gołoborze na Łysicy

 

Z Łysicy zeszliśmy dosyć szybko i jakby łatwiej niż podchodziliśmy ostatnio. To chyba siła ciążenia tak działa.

Potem asfaltowy odcinek trasy, czyli powtórne spotkanie z polami Kakonina i Bielin. W słońcu wyglądają zupełnie inaczej niż kilka dni temu. Poza tym już nie są bezludne – zaroiło się od zapracowanych ludzi, a i traktory wyjechały w pola.

pola Kakonina 

wąwóz na szlaku  (przybyło zieleni)

w kąciku przyrodniczym tym razem owady

Bardzo lubię odcinek szlaku prowadzący brzegiem lasu do Huty Szklanej. Daje możliwość bycia w lesie i jednocześnie rzucania okiem na pola Podłysicy, a tam świeżutkie oziminy, zagonki truskawek, nawet strach na wróble się zdarzy. Tylko ten wiatr… No, wieje tam jak diabli. Mimo wszystko dało się wytrzymać. 

leśny odcinek szlaku

pola Podłysicy

kolejny mostek

jaszczurka żyworodna

zagrody w Hucie szklanej zapraszają

W Hucie Szklanej szykujemy się mentalnie na kolejną porcję radosnego marszu po asfalcie. A tu niespodzianka – zaraz za wejściem na teren ŚPN mamy ścieżkę dydaktyczną, która prowadzi na Święty Krzyż. Przystanki przy ścieżce prezentują życie lasu. No i są dobrze dobrane do okolicy. Parę obiektów przy tej ścieżce zwróciło naszą uwagę. A najważniejsza jest radość – nie musimy człapać po asfalcie, stąd i ta odrobina błota na ścieżce jest plusem.

na niebieskiej ścieżce dydaktycznej na Święty Krzyż

rozdarte drzewo przy ścieżce

wrośniak różnobarwny

Na samej Łysej Górze wybraliśmy tylko jedną atrakcję – nową wieżę z platformą widokową. Widoki z wieży bez zarzutu – świeża wiosenna zieleń, cała okolica. Ale schody – dają w kość. Kolanka nie lubią takiej wspinaczki. Na szczęście nie mamy lęku wysokości i wdrapaliśmy się bez problemów, ba, nawet widoki się obejrzało. Poza tym wieża jest sprawdzianem na otyłość – grubaski się tam nie przecisną w niektórych miejscach. Cała nasz grupa sprawdzian zaliczyła – wszyscy wieżę obeszli dookoła. 

 na Świętym Krzyżu

widok na wieżę kościelną
 

widoki z wieży
 

A potem to już nic tylko na dół. Schodziliśmy Drogą Królewską. Na szczęście nie było ślisko i udało się dotrzeć na dół bez strat. To bardzo ładny odcinek trasy, ale te pseudo schody i inne pozorne ułatwienia psują humor. Nam jednak nic go nie popsuło, nawet widok dwóch autobusów jednocześnie znikających nam sprzed nosa. Się wróciło innym i też dobrze.

Droga Królewska

bez Emeryka nie ma relacji

  

Przy okazji wspomnę inne podobne wycieczki (tu relacja z roku 2013, a tu z 2014).

Zdjęcia Edek, Janek i ja