Najlepsza na upał – Altana

Warto jednak udać się w jej kierunku wcześnie rano. Nasza wędrówka rozpoczęła się przed siódmą. Powietrze było lekko chłodne, pod drzewami panował przyjemny cień. Jedynym malutkim minusikiem był brak wiatru. 

 

w lesie na szlaku
 

Maszerowaliśmy dziarskim krokiem z Ciechostowic ku zielonemu szlakowi, a potem nim na szczyt Altany. Drogi wyglądały tak, jak by niedawno mocno w tej okolicy lało. Pojawiło się nawet kilka kałuż.

 

takie kałuże to teraz rzadkość
 

Polanę na szczycie spowija cień, jednie wieża wystaje z niego i niedostępna pnie się ku błękitowi. 

 

na szczycie
 

Zauważamy również nową tablicę z oznaczeniem szczytu. Utrzymana jest w stylu podobnych tablic na świętokrzyskich szczytach, chociaż jesteśmy w województwie mazowieckim, ale ten szczyt należy do Korony Gór Świętokrzyskich jako najwyższy  Garbu Gielniowskiego. Ciekawostką może być i to, że taka skromniutka, niewysoka Altana jest również szczytem Korony Gór Polski jako najwyższy szczyt województwa mazowieckiego.

 

Nie marnujemy cennego poranka na rozwodzenie się nad szczytem, ruszamy w dalszą drogę. Idziemy świetną leśną drogą lekko na północny zachód, a potem skręcamy w pierwszą drogę na północny wschód. Raźnym krokiem schodzimy z Altany w kierunku Huciska.

 

Nasza droga doprowadza do niewielkiej i mocno słonecznej polany tuż przy zielonym szlaku. 

 

droga ku słońcu

 

ledwo stanęli na polanie, a już uciekają
 

Mój plan obejmuje powtórne podejście na Altanę szlakiem, tym razem od strony Huciska. Nie będziemy jednak dochodzić do samego szczytu.

 

i znów pod górę
 

Jakieś sto metrów przed szczytem schodzimy w moją ulubioną autorską (sama ją kilka lat temu wyszukałam) drogę na wschód, która doprowadza do drogi na południe równoległej do szlaku. Mogę tu iść właściwie na pamięć, ale muszę się i tak mocno pilnować, bo kolega Ed podejmuje próbę sabotowania mojego planu i ściąga nas ku szczytowi Altany. Nic to, sprowadziło się go na właściwe drogi.

 

charakterystyczna grupka dębów przy drodze 

Mapa wskazuje, że na skraju lasu w pobliżu naszej drogi jest niewielki staw. Nie ma jednak żadnej drogi do niego. Tyle teoria. W praktyce postanowiłam iść „na siagę” do nieznanego akwenu. Już prawie, prawie wpakowałam wszystkich w krzaki, ale tym razem kolega Ed doradził, żeby jeszcze chwilę poczekać. Może las będzie rzadszy. I co? Ścieżka nam się pojawiła! Prosto na staw. Wydeptana pewnie przez wędkarzy. Jeden akurat zażywał spokoju nad wodą, ale chyba go wystraszyliśmy i opuścił posterunek. Złowił dwie malutkie rybki, które wypuścił do wody.  

 

polazłam na najniższy brzeg stawu

 

a potem trzeba mnie było wyciągać jak rzepkę
 

Edek dotarł na taki brzeg

Teraz my zawładnęliśmy stawem. Bardzo tu było przyjemnie. Nawet milej niż na Altanie, bo w cieniu nad wodą powiewał przyjemny wietrzyk.

 

staw mocno zarośnięty i trudno dostępny 

 

był tu chyba niegdyś pomost (czy te gałęzie na brzegu to bobrowe żeremie?)

staw niebrzydki, ale ten kolor wody...
 

Żal było opuszczać to urocze miejsce, ale w końcu wróciliśmy do naszej drogi, a nią do głównej, która szybciutko doprowadziła do Ciechostowic. A tam już bez osłony drzew upał na całego. Pora było wracać do domu.

 

odpoczynek w cieniu nad wodą

 

mapka naszej trasy
 
 

Zdjęcia – Lena, Edek i ja