Nasz Janek

Dołączył do grupy latem 2012 roku. Lubił wędrować z godnością, bez pośpiechu. O dziwo, zawsze zdążył na bus czy pociąg, na który cała grupa zasuwała kurcgalopkiem. Może tylko ze dwa razy trzeba było poprosić kierowcę, żeby na niego zaczekał. 

 

Nic dziwnego – był królem. W Koronie Gór Świętokrzyskich, którą zdobył w roku 2016. Wpadł na ten pomysł po rajdzie z PTTK w Końskich. Nie wiem, ilu uczestników owego wyjazdu też zdobyło tę koronę, ale Janek tak. Wytrwale dążył do celu. Dumni byliśmy z niego i nawet Edek wykonał dla niego w dowód uznania przecudnej urody koronę, do której „klejnoty” ja nabyłam w pasmanterii (tu link do relacji)

 

król Janek Pierwszy Świętokrzyski po koronacji

 

Jego i nasza duma - odznaka Korona Gór Świętokrzyskich
 

Szedł niespiesznie, zatrzymywał się z aparatem przy różnych obiektach, które wpadły mu w oko. Kiedy mi potem podrzucał swoje zdjęcia, dziwiłam się, że przeszliśmy tę samą trasę. Zauważał to, co mnie czy Edkowi umknęło. 

 

Wkurzało go to, jak trzymam mapę. On umiał mapę zorientować i tylko tak się nią posługiwał. Jego zdaniem ja zwykle trzymam mapę do góry nogami i dlatego raz zgubiłam szlak w Paśmie Oblęgorskim. Fakt, zgubiłam. Mapę umiem zorientować, ale nie lubię sobie tym zawracać głowy. 

 

z mapą czy bez dobrze sobie radził

 

ale zawsze własnym tempem
 

Kilka tras sam wymyślił i poprowadził. Kiedy Edek się rozchorował, a ja złapałam długie przeziębienie, razem ze Stachem na zmianę kierowali grupą jak należy. Ale czekali tylko, kiedy wrócimy, żeby się pozbyć tego balastu. 

 

dyplom z podziękowaniem za prowadzanie tras (a potem się co jakiś czas chwalił, że ma papiery na to, że może być przewodnikiem)
 

Janek to bezkonkurencyjny mistrz pokonywania przeszkód terenowych na trasie. Inni pędzili na złamanie karku przez byle kałużę, a on spokojnie i z gracją pokonywał rzeczki, rowy czy powalone drzewa. 

 

Przygody Janka ze zwierzętami to oddzielna historia. Lubił fotografować psiaki szczekające na nas zza płotu. W domu przy śniadaniu dzielił się z kotką – Perełką jakiem na miękko. Raz tylko Perełka odeszła od niego obrażona. To po sławetnej wyprawie do Sobkowa, kiedy to wpakowałam grupę w potok gnojówki. Mieliśmy też na jednej z tras (na szczęście zimowej) nieprzyjemną historię, kiedy to Janka pogryzł bezpański pies. Uratowały go grube skarpety, ale i tak trzeba było go opatrzyć, a ślad po psich zębach długo się goił. 

 

zamkowy kotek w Sobkowie

 

przydrożne pieski

ten, podobno bardzo groźny, pies w Maleszowej został wycieczkowym przyjacielem Janka
 

Janek wciąż częstował na wycieczkach słodyczami. Na jednej z czekolad z orzechami złamałam górną dwójkę. Zdecydowanie wszyscy woleli te dni, kiedy Janek przynosił wypieki swojej żony. Ach, te kruche ciasteczka, szarlotki… Raz chyba była karpatka, o ile mnie pamięć nie myli. 

 

uśmiech kamieniołomu

 

pyszne do nieskończoności

No i co roku w sierpniu lub wrześniu świętowaliśmy kolejną rocznicę wspólnych z nim wędrówek. Zawsze na wesoło i na słodko. W ubiegłym roku było to 10 lat Janka z Włóczęgami. Życzyliśmy mu kolejnych rocznic i udanych wędrówek. 

 

jubileusz Janka w naszej grupie
 

I te życzenia się nie spełnią. Janek odszedł 13 lipca w swoją ostatnią wędrówkę. A przecież zawsze bywał ostatni na mecie…   

 

Żegnaj, Janku, nasz Przyjacielu.

 

Zdjęcia – Zosia, Edek i ja