Wspomnień czar

Dostałam niedawno prezent. Wiersz. Przeczytałam go raz, drugi i jeszcze raz. I czuję, że autor mówi to, co i ja bym chciała powiedzieć, ale nie potrafię.

Podzielę się z czytelnikami bloga tym wierszem. Przeczytajcie, może niektóre myśli są i wam bliskie.

Kim jest autor wiersza? To zaprawiony w bojach świętokrzyski turysta – Ob.Wieś. Ja wędrowałam z nim raz, może dwa, bo, jak to mówią koledzy, „wyemigrował do stolicy”. Ale ma „w nogach” wiele świętokrzyskich (i nie tylko) tras. Na stołecznej emigracji tęskni za ziemią rodzinną, często tu wraca. I stąd pewnie ten wiersz. 

autor wierszy przygotowuje kanapki, grupa podziwia widoki (Kozi Wierch - lata osiemdziesiąte)

Mam i ja prezent dla autora – wybrałam kilka zdjęć świętokrzyskich pejzaży. Może będzie mu miło zobaczyć je obok swojego tekstu.

Świętokrzyskie

Ile to już odbyłem pieszych wędrówek?

Po naszej krainie, jak zawsze mi bliskiej

W urokach swych na nowo odkrywanej

Niepowtarzalnej, Ziemi Świętokrzyskiej

I prawie z każdym tu miejscem

Łączą się jakieś wspomnienia.

A każdy kolejny tu pobyt

Jest dla mnie chwilą wytchnienia.

Ogarniając wzrokiem z Góry Sieradowskiej

Pasmo Łysogór, ten widok dla mnie tak bliski,

I wąskie wstęgi pól kolorami mieniące

Jak barwnie utkany pasiak świętokrzyski

Stojący klasztor Święty Krzyż na Łysej Górze

Niemy świadek naszej minionej historii

 

I dostojne jodły stojące wokół wzgórza

W swym majestacie powagi i glorii

Zaszyć się w ostępy Puszczy Jodłowej

Tak pięknie opisanej przez Żeromskiego

Z Łysicy oglądać gołoborza, skalne rumowiska

Choć nie da się na raz ogarnąć wszystkiego

A budząc się w słonecznym blasku poranka

Spostrzec, jak zając spod miedzy umyka,

Podziwiać sarenki wychodzące z lasu

Albo wsłuchać się nocą w piękny trel słowika. 

Ileż to pięknych wokół nas panoram

Urzekających wzrok nasz swymi widokami

Jak drzewa otulone w porannej mgiełce

Unoszącej się z iskrzącej rosy  nad zielonymi łąkami

A po trudach wędrówki w napotkanym barze

Idąc przez wzgórza, lasy, łąki czy też polem

Zasiąść przy zimnym, pieniącym się piwku

Pod rozpostartym jak żagiel wielkim parasolem

I kiedy dzień nachyla się ku zachodowi

Raduję się, że mogę oglądać to z bliska,

Jak skąpana w wieczornych zorzach

Zasypia w kolorach Ziemia Świętokrzyska. 
Ob.Wieś

Zanim opublikowałam ten post, dostałam drugi wiersz, zaprezentuje więc i jego.

Jesiennie 

 

Zależnie jak popatrzymy na jesień

na smutno z nostalgią czy w kolorach

To nam zadecyduje o tym

w jakich będziemy nastrojach

A jesień nadchodzi co roku

i na to wpływu nie mamy

Bo pór roku nie przestawimy

dlatego otwórzmy tej pani swe bramy

Będąc pod tego okresu urokiem

powróćmy do domu radośnie z wyprawy

A opadłe liście uścielą nam pod stopami

w różnych tonacjach dywan rudawy

Więc cieszmy się jej odcieniami

zanurzmy oczy w gamie kolorów

Choć deszcz nas zmoczy i wiatr potarga 

Nie dajmy w sobie zwalczyć tych dobrych nastrojów!

Ob.Wieś

A na zakończenie odcinka poetyckiego "Pory roku"

Lubię popatrzeć wiosną
Jak przyroda zmienia się z dnia na dzień
Na tonące w zieleni pola i łąki
Drzewa zakwitające w sadzie 

Lato też lubię 
Złociste słońce, świergot ptaków, kłębiaste obłoki 
I kiedy zawieje ciepły wiatr z południa 
Niosący z sobą powiew gór 

Jesienną lubię porę 
Z paletą barw brązów, żółcieni do złocistych
I deszcz monotonnie dzwoniący o szyby 
Nostalgią kropel nut perlistych

A zimę? ... Także lubię
Okrytą bielą i gdy dzwonek u sań pobrzmiewa 
Skrzypiący śnieg pod butami 
Szronem iskrzące w słońcu drzewa 

Więc cieszę się każdym dniem 
I jest w tym coś osobliwego
Bo całość zaklęta jest w muzyce 
Z ... "Czterech pór roku" Vivaldiego. 
Ob.Wieś
 

Zdjęcia – Edek i ja