Ballada o drodze

Jest to droga w Sieradowickim Parku Krajobrazowym. Na mapie wygląda świetnie. Aż chce się nią iść.  Zobaczcie sami:

 tytułowa droga prowadzi od Podlesia do Dobrej Dróży 

I ona to właśnie wpadła w oko koledze Edwardowi. Wypatrzył ją tydzień temu idąc zuzelanką. A jak wypatrzył, to zapragnął zawrzeć bliższą znajomość.

Poznajcie naszą DROGĘ. Oto ona tuż za Podlesiem – wkraczamy na spotkanie z kuszącą nieznajomą.

 piękna leśna droga, nieprawdaż? 

Kapryśna się trochę okazała – a to błoto, a to koleiny rozjeżdżone, ale wśród dorodnych drzew. Czyli przyjemna. 

turystyczna tyraliera 

trochę urozmaicenia 

 

Szykowała jednak dla nas niespodzianki. Jedną przygotowała wspólnie z wichurą. Przy drodze i w poprzek niej leżały wyrwane z korzeniami potężne jodły. Ile siły miał wiatr, żeby tak wyrwać stare i wielki drzewa w środku lasu!

powalone jodły

 

Teren przy drodze stopniowo robił się coraz ciekawszy. Napotkaliśmy niewielki, ale malowniczy śródleśny staw.Wśród drzew przebiegły jelenie. 

nad stawem

A potem droga zaczęła mocno kaprysić. Wciągnęła nas w podmokły teren – wokół woda, błoto, wysokie trawy i strach gdziekolwiek postawić nogę. Wiadomo, się stawiało. I nikt nie utonął. W efekcie porzuciliśmy naszą drogę na jakiś czas w poszukiwaniu twardszego podłoża. 

 

lekko nie było

Kierowani przez naszego niezmordowanego szefa wyszliśmy na zuzelankę. Wszystko by tu było pięknie, gdyby nie deszcz. Przyplątał się i nie chciał zostawić nas w spokoju. 

jest kolor

 

Po krótkim marszu zuzulanką szef zauważył, że dotarliśmy znów do porzuconej jakiś czas temu drogi. I co zrobił? Poprowadził nas tą drogą, co nas tak niedawno sromotnie zawiodła.

Jak była na tym odcinku? No, nienudna. Miała przyzwoite fragmenty miłe dla stóp i oka, ale i błotem rzuciła. Na szczęście bagna nie stwierdzono.

raz lepiej

raz gorzej

 

I tak doprowadziła nas do małej polanki z potężnym dębem, który okazał się dobrym znajomym naszego Janka. Obok niego przebiega czasem trasa powiatowego marszobiegu, w którym Janek chętnie uczestniczy.

dąb na polanie (wydaje mi się, że bezszypułkowy)

 

Zakumplowaliśmy się z dębem, ale coraz mocniejszy deszcz zmuszał do porzucenia nowego znajomego. A i o powrocie do domu wypadało pomyśleć. No, bo droga już się skończyła – doprowadziła nas nad zalew na Żarnówce i właściwie cel wyprawy został osiągnięty.

Kierownik miał ochotę na kontynuację marszu. Przeszliśmy brzegiem zalewu w okolice pokazywanego przed tygodniem dworku w Mostkach. 

nurt Żarnówki 

zalew w deszczu

Tu ja zostałam nieco w tyle, żeby sfotografować wychodnie skalne. Nie są one wprawdzie pomnikami przyrody, ale podlegają ochronie w formie stanowiska dokumentacyjnego. To drobnoziarniste piaskowce triasowe. Nie takie efektowne, jak pokazywane w ubiegłym tygodniu skałki, ale też przyjemne dla oka, niewysokie, bo dochodzą do 1,5 metra. 

 wychodnia skalna w Mostkach

Został nam jeszcze marsz do przystanku, kilka minut oczekiwania na bus – i powrót do domu. Trasa liczyła 11,9 kilometra. Myślę, że warto ją powtórzyć kiedyś suchą jesienią przy ładnej pogodzie. 

 Kotek spotkany na początku wycieczki nie chciał z nami iść. Czyżby przeczuwał drobne kłopoty na trasie?

Zdjęcia – Edek, Janek i ja