Szlakowi piekielnemu już dziękujemy

I to na dłuższy czas. Na niedzielnej wycieczce tak nas, skubaniec, wystawił, że szkoda gadać.

A taką piękną wycieczkę zaplanowałam…

Wystartowaliśmy w Piętach – tam niewielki staw. Pomyślałam: będzie wycieczka od stawu do stawu. 

staw w Piętach 

Kolega Ed nastawał na przejście naszą ulubioną alejką brzozową w kierunku Sołtykowa, ale ja twardo postanowiłam trzymać się szlaku. I jak mi się odwdzięczył?

Spory kawałek prowadził asfaltem – niech by i tak, skoro ma wyznaczone. My sobie gadu-gadu, las się zbliża i już się cieszę, że zaraz przyjemna leśna ścieżka szlaku, zero stresu, odpoczynek przed drugą częścią wędrówki, która miała prowadzić nowymi ścieżkami do Stąporkowa.  

jesienne bazie

Kamienna w okolicach Sobótki 

 

No i szlak sprawił nam niespodziankę roku – doprowadził do Kamiennej, na której jest nawet kładka. Chodziliśmy nią, kiedy jeszcze szlaku nie było. Oto dowód:

 

kładka przez Kamienną w roku 2010

 

A teraz kładka znika pod wodą. Ani do niej dojść, ani po niej przejść. 

 kładka na środku rozlewiska

rozlewisko Kamiennej - nie przedostaniesz się bez łodzi

Ja rozumiem – bobry działają. Ale przecież ktoś ten szlak całkiem niedawno wyznaczył, czyżby znakujący uznali, że taki szlak to tylko sztuka dla sztuki i wcale nim nie chodzą, choćby dla sprawdzenia, w jakim jest stanie? Nie wierzę, że to rozlewisko pojawiło się w ubiegłym tygodniu.

No dobrze, nowy mostek nie jest łatwy do zrobienia, ale można było w Piętach przymocować tabliczkę – dalszy odcinek szlaku niedostępny, obejście taką, a taką drogą, albo wyznaczyć nową trasę, jak to ma miejsce na niebieskim szlaku w okolicach Burzącego Stoku, gdzie też działają bobry.

Ciekawa jestem, co po dotarciu nad Kamienną zrobią przybysze z dalszych okolic. My mamy szczęście – jest z nami kolega Ed, który ma świetną orientację w terenie oraz mapę w innym kawałku niż mój, czyli z terenem na wschód od owego nieszczęsnego szlaku i przejmuje dowodzenie nad naszą tonącą łajbą.

Maszerujemy na północ – jest na razie dobra droga z możliwością dotarcia do Kamiennej, ale kilka prób przekonuje nas, że możemy porzucić wszelkie nadzieje na przejście tej rzeki – jest szeroko i dosyć głęboko. 

tama na Kamiennej

rzeka nieco bardziej na północ od tamy 

 

Droga też nam się kończy; wkraczamy na teren, po którym jeździ ciężki sprzęt leśników – koleiny pełne błota wciągają gapę, czyli mnie. Na szczęście zostałam wyciągnięta z błota po kostki bez wzywania helikoptera.

poziom zanurzenia

 

W końcu docieramy do brukowanej leśnej drogi, która prowadzi do szlaku niebieskiego i do źródła Biały Stok. O, jakaż to ulga i radość –podłoże pewne i suche, nawet słońce wyjrzało. 

jest luksus

ciekawy pień

jesienne modrzewie w słońcu plus przedziwne "płotki"

Przy źródle zwykle jadamy śniadanie, więc i tym razem robimy mały postój. 

Biały Stok

początek biegu Kamiennej

źródło przy pracy 

 

Wracamy na niebieski szlak, który może nas zaprowadzić do piekielnego albo w okolice Rędocina. Chyba nietrudno zgadnąć, co wybraliśmy. 

Rędocin - wieś garncarzy

 

W Rędocinie trafiła nam się gratka nie lada – tutejszy garncarz, pan Henryk Rokita, zgadza się otworzyć dla nas swój warsztat mieszczący się w starej szopie zbudowanej jeszcze przez jego ojca. Szopa już nieużywana, pan Henryk liczy sobie 87 lat i narzeka na nogi, ale swoje prace chętnie pokazuje. Podziwiamy garnki, dzbanuszki, kogutki. Jest nawet kilka niedźwiedzi. No i Chrystus Frasobliwy w paru odmianach. A najbardziej dumny jest artysta z Piety, którą zdejmuje z półki, żeby nam zaprezentować w pełnej krasie. 

koło garncarskie i walec do "wyciskania" gliny

typowy garnek z Rędocina

gliniany zwierzyniec

Frasobliwy

Pieta

 

Żegnamy się w nadziei na kolejne spotkanie i maszerujemy asfaltem w stronę Mroczkowa. 

pan Henryk Rokita

Żadne atrakcje leśne już nas nie kuszą. Poza tym asfaltowa szosa i tak prowadzi lasem, podziwiamy dorodne dęby obwieszone kapliczkami.

przydrożne dęby - ten drugi ma wyryte na pniu "Zbyszko"; nie wiem, czy to jego imię, czy podpis wandala 

 

Zauważamy leśną dróżkę prowadzącą do samotnej mogiłki w lesie. To miejsce, gdzie zginął w styczniu 1945 młody chłopak, Antoni Szczuka. Zarówno data śmierci (17 stycznia), jak i napis „zginął z rąk okupanta” dają wiele do myślenia  i nie rozwiązują zagadki tej śmierci.

 kamień pamięci Antoniego Szczuki

Po przejściu lasu lądujemy w Mroczkowie, a potem drepcemy jeszcze do sąsiedniej wsi Górki, żeby nie marznąć w oczekiwaniu na bus. 

pożegnalny rzut oka na Kamienną w Płaczkowie 

 

Tak więc – szlak nas zawiódł i nieprędko się zdecyduję na powtórne z nim spotkanie, ale wycieczka (17,5 km) była mimo wszystko udana.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja