Jak dostaliście się ze Zbijowa do Wąchocka?

… zapytał kierowca busa, którym wracaliśmy z wycieczki.

– Pieszo.

– Ale to dosyć daleko.

– No nie, tylko 14,5 kilometra.

– Myślałem, że dalej.

– A, niedaleko, bo lasami szliśmy. I polnymi drogami. Tak lubimy najbardziej.

Jak było? 

Różnie.

Droga w lesie na południowy wschód od Zbijowa Małego okazała się bardzo dobra. Sucha i doprowadziła do naprawdę ładnej drogi polnej do Jagodnego. Świetnie się nią szło. 

 stara chata w Zbijowie Małym 

droga na skraju lasu

W Jagodnem na granicy z Gadką kontynuacja polnej drogi przy krzyżu. Ciepło, słonecznie. Widoki na pola. Trochę się tylko za bardzo porozbierałam i lekko zmarzłam, bo zaczęło nieco wiać. 

przydrożny krzyż w Jagodnem

pola Jagodnego  

Grzybowa Góra - krzyż na granicy powiatów - skarżyskiego i starachowickiego  

 

Potem krótki spacer przez Grzybową Górę. Tu naszym celem jest krzyż ustawiony dla upamiętnienia bitwy pod tą wsią w czasie powstania styczniowego. Bitwa miała miejsce 19 kwietnia 1863 roku, a powstańcy zdobyli w niej 150 sztucerów i kilkanaście tysięcy ładunków. Niestety nie obyło się bez strat w ludziach, co upamiętnia ów krzyż, wystawiony w 1935 roku.

krzyż powstańczy w Grzybowej Górze 

 

Idziemy sobie potem przez pola Grzybowej Góry i zastanawiamy się, czy to tu walczyli powstańcy? A może na tym pagórku stał dowódca, żeby mieć lepszy widok na pole bitwy? 

 pola Grzybowej Góry

Znów zagłębiamy się w las. Tym razem zmieniamy kierunek marszu na południowy wschód. Początkowo las sosnowy, suchy, relaksujący. Tak się zrelaksowaliśmy, że nawet zrobiłam wcześniejszy postój na posiłek w okolicy niewielkiego stawu – punktu czerpania wody. 

las suchy, ale jak to tak - bez kałuży na drodze?

 

Okolica stawu bardzo się zmieniła – goło tu teraz jakoś. Niby porządnie, ale pusto.

niebo w stawie

Teraz czeka mnie wyzwanie – nie zgubić drogi w kierunku Wąchocka. Już raz skręciłam za wcześnie na południe i wpakowałam grupę w mokradła. Tym razem nie poddaję się pesymizmowi i twardo maszeruję wybraną drogą, chociaż czasem prowadzi ona nieco za bardzo na wschód. Ale mam dzielnego giermka w postaci Stacha, który mnie podtrzymuje na duchu mówiąc, żebym się nie martwiła, droga zaraz skręci w prawo. I w końcu skręca. 

leśna droga do Wąchocka

 

Niestety – przy tej drodze trwają intensywne prace leśne (czytaj wyrąb) i podłoże mocno rozjeżdżone. Nawet to nas nie zraża i w końcu docieramy do skraju lasu, gdzie zauważamy pozostałości kopalni rudy żelaza i nasze ulubione „Kamienne Świnie”, czyli głazy narzutowe wśród drzew niedaleko drogi (tu legenda o ich powstaniu).

doły pokopalniane

 

dwie z trzech Kamiennych Świń 

Za lasem decydujemy, że nie będziemy tym razem po raz sto piętnasty zaglądać do kamieniołomu Kobyle, a pomaszerujemy do Wąchocka. I tak robimy.

Nie da się nie zauważyć pałacu Schoenbergów, który w słońcu nieźle się prezentuje. Jaki to byłby piękny obiekt, gdyby udało się go wyremontować!

zamiast pałacu pobliskie budynki fabryczne 

 

Jeszcze tylko krótkie spojrzenia na klasztor i jego okolice i można wracać do domu. 

wąchocki klasztor

detal architektoniczny

 

Ładną pogodę mieliśmy, to i wycieczka udana.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja