Bo to dobra droga jest

Zwłaszcza na zimowe wędrówki. Szczególnie dla ludzi, co już w tym roku swoją porcję błota zaliczyli i dziękują za dokładkę. Czyli dla nas.

Szliśmy tą drogą zaczynającą się w lesie na skraju Parszowa raptem dwa razy, ale jakoś nigdy całą. Tym razem nas poniosło i poszliśmy na całość.  

Towarzystwo mieliśmy najlepsze z możliwych – drobny śnieżek, który prószył na nas, na drogę, na drzewa i na wszystko, co po drodze. 

ledwo z busa wysiedliśmy, a już sypie (tu spotkanie z zielonym szlakiem po 45 minutach marszu)

śnieg najlepszą ozdobą choinkową

Odeszliśmy od naszej drogi na krótkie spotkanie z kamieniołomem. No, tutaj to sypało aż miło.

Nie będę opisywać historii kamieniołomu, było to już na blogu. Tu można przeczytać.

nieczynny kamieniołom (teraz lepiej widoczny niż 3 lata temu, bo wycięto drzewa)

ściany wyrobiska

widok spod ściany kamieniołomu

Odpoczęliśmy pod zadaszeniem, zjedli ciastka, a przed wyruszeniem na trasę zostawiliśmy pozdrowienia dla sympatycznej niewątpliwie grupy PTTK ze Skarżyska, która miała dotrzeć tu zielonym szlakiem z Mostek. 

"uśmiech kamieniołomu"

turystyczne pozdrowienia 

 

Dalsza część drogi bardzo mnie zmęczyła. Chociaż jestem niesprawiedliwa – to nie droga taka męcząca była, a kolega Ed, który się ustawicznie dopytywał, w jakim kierunku zmierza droga i dlaczego akurat w tej chwili nie na południowy zachód. Czułam się jak ośmiornica – w jednej ręce parasolka, w drugiej aparat fotograficzny, w trzeciej mapa, w czwartej kompas. Pozostałe na szczęście miałam wolne, ale nie przyszło mi do głowy, żeby jedną z nich zdzielić Edwarda w czapkę. Może szkoda… 

na zakręcie (koledzy maszerują, a ja próbuję ogarnąć sprzęt) 

No i w końcu wypatrzyłam dróżkę leśną, która prowadziła na zachód. Ale jak ładnie prowadziła. No, żal było nie skorzystać …

bardzo zachęcająca droga

 

Poszliśmy nią i doprowadziła nas do ulicy Szerokiej w Kleszczynach. Mamy więc zbadaną naszą porządną leśną drogę na zimowe trasy i wiemy, gdzie wychodzi jej drugi koniec. Możemy się nią wybrać kiedyś w przeciwnym kierunku.

Potem to już rutyna, czyli dotarcie do stacji Suchedniów Północny (dawniej Stokowiec), gdzie urządziliśmy sobie wyżerkę. 

dróżka do Stokowca

takie dęby wypatrzyłam głębiej w lesie  

 a na przystanku kolejowym - ciastko dobrze zorientowane

 

Niestety, nieubłaganie zbliżaliśmy się do naszej rodzinnej mieściny. Trzeba było wymyślić coś na uatrakcyjnienie trasy. Proszę bardzo – oto nasze propozycje.

Pokręciliśmy się nad zalewem w Rejowie, żeby złapać niestandardowe ujęcia wody i okolicy. 

zalew w Rejowie w odcieniach szarości 

 

Pomaszerowaliśmy obejrzeć dawno niewidzianą skałkę rejowską. Ta grupa piaskowców pstrych jest pomnikiem przyrody i naprawdę warto tu zaglądać (tu poprzednia relacja). Trzeba tylko zabrać ze sobą solidne buty, bo po ziemi wala się mnóstwo szkła. 

 grupy skał wchodzące w skład "skałki rejowskiej" 

Za skałką grupa nam się podzieliła.

Panowie maszerowali pieszo do domu (wyliczyli długość naszej traski na 15,2 kilometra), a Janek i ja zajrzeliśmy na skarżyski cmentarz. Ja przy okazji sfotografowałam kilka ciekawych nagrobków.

stare nagrobki na cmentarzu w Bzinie

 

I po wycieczce. 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja