Turyści, miliony lat patrzą na was *

Na szczęście nie przez cały czas.

Na początku to my mogliśmy sobie pooglądać. A co? Okolice stacji kolejowej w Zagnańsku, z której wyruszyliśmy w kierunku kościoła.

Był przyjemny zimowy poranek ze słońcem i niewielkim mrozem. Maszerowaliśmy ścieżkami w pobliżu torów.

Potem oczywiście kilka chwil postoju przy kościele pod wezwaniem Św. Rozalii i Św. Marcina.  

 kościół w Zagnańsku (tu i tam linki do poprzednich relacji) 

tym razem cały siedemnastowieczny portal z herbem fundatora świątyni biskupa Trzebickiego 

Ale miliony lat wzywają. Udajemy się więc do dawnego kamieniołomu Zachełmie. W ubiegłym roku odwiedzałam go dwa razy, ale lubię tam zaglądać, no bo te miliony…

Dodatkową atrakcją tej wycieczki był inny, bo lekko zimowy wygląd skał. Poza tym słońce nisko nad horyzontem dawało ciekawe oświetlenie – najcenniejsza skała był schowana w cieniu, na dnie wyrobiska powstało niewielkie zamarznięte jeziorko. Tym sposobem znów się okazało, że można odwiedzać znane miejsca po kilka razy, a zobaczy się je na nowo. 
I pomyśleć tylko, że te skały dewońskie liczące ponad 300 milionów lat wydobywano w tym kamieniołomie na kruszywo stosowane do budowy torów kolejowych...

ściana kamieniołomu - pomnik przyrody tym razem całkowicie odcięta od zwiedzających

inne ściany

zimowe detale

Skoro zaglądamy w znane miejsca, to pora sprawdzić, jak się miewa zalew w Zachełmiu. Dobrze się miewa – lekko przymarzł, ale prezentuje się przyzwoicie.

zalew w stonowanej kolorystyce 

i mocniej wybarwiony (nic nie kombinowałam - to robota słońca)

Z Zachełmia tradycyjnie wędrujemy leśną ścieżką szlaku rowerowego w kierunku Występy. W lesie przyjemnie szemrze Bobrza – mała rzeczka (na tym odcinku, rzecz jasna). 

Bobrza

kolonia hub

 

Za Występą urządzamy sobie niewielki improwizowany odcinek trasy. Ostatecznie, tyle razy tędy już chodziliśmy, że można wprowadzać drobne urozmaicenia. Szczególną motywacją do wprowadzenia zmian jest pogoda. Krótko mówiąc – wieje tu nawet bardziej niż w Kieleckiem (o ile to w Kieleckiem możliwe). W dodatku widoki, na które bardzo na tym odcinku liczyliśmy są zasnute mgłą. 

tą drogą jeszcze nie chodziliśmy

 

Ale Staszek wypatrzył coś, co z daleka wyglądało jak kamieniołom. No to się poszło obejrzeć. Zwłaszcza, że ścieżka jakaś nam się trafiła wśród traw. I gdzież nas doprowadziła? No, nie do kamieniołomu. Nie. Dotarliśmy do porządnej hałdy. A nawet dwóch. To najpewniej pozostałość z czasów budowy drogi szybkiego ruchu.

Wejść było łatwo. Gorzej z wyjściem, ale i tu sobie poradziliśmy. Tak, czy inaczej – miejsce zbadane. Drugi raz nie musimy się tu pchać.

wygodne wejście 

akrobatyczne zejście

Planowałam przejście grzbietem w stronę Zalezianki. Przyszło się wycofać z planu – raz, że wiatr bardzo silny i zimny, dwa – błoto na drodze, a trzy – wypatrzyliśmy ładną drogę w kierunku wsi. I nią poszliśmy. Dzięki temu choć raz mieliśmy okazję znaleźć się w pobliżu kaplicy w Zaleziance, którą zwykle oglądaliśmy z daleka. Przy kaplicy tak silnie wiało, że wwiało mi w kadr pasek od aparatu fotograficznego.

pola Zalezianki w grudniu

 kaplica w Zaleziance (uważny obserwator znajdzie cień paska)

Jeszcze tylko niewielki spacer po Zaleziance i marsz do Łącznej, gdzie czekaliśmy kilka minut na pociąg (opóźnienie miał).

oczka wodne w Zaleziance 

 

I po wycieczce. Wyliczyliśmy długość trasy na 15,5 kilometra. 

* taką miałam dziś napoleońską inspirację 😉

 

Zdjęcia – Janek i ja