Wyruszyliśmy w szarość poranka

Zamierzaliśmy iść porządnymi drogami w stronę domu. I tak było. Tylko ta szarość… Nic a nic jej  nie ubywało. Wręcz przeciwnie. 

Startujemy na stacyjce w Marcinkowie, gdzie ja zawsze mylę kierunki. I tym razem też tak było. Na szczęście dosyć szybko oprzytomniałam i pomaszerowaliśmy tam, gdzie zamierzaliśmy. Czyli w stronę wsi, a najpierw mostu na Kamiennej. 

 

tym razem taka wersja obligatoryjnego foto Kamiennej w Marcinkowie 

 

Zwykle przechodzimy tu na szlak czerwony, ale nie tym razem. Twardo maszerujemy ulicą, bo na szlaku śnieg mokry i nieprzyjemny. Wypatrujemy ciekawostek.

stara chata

 

studnia obok niej

zabytkowa zagroda
 

Za wsią las sosnowy. Spodziewałam się, że śniegu w nim będzie więcej na drzewach. Nic to, tyle też wystarczy. 

 

las za Marcinkowem

 

jeszcze jest, ale już szykuje się do wyjazdu
 

na granicy wytrzymałości
 

Nad Żarnówką spotykamy ekipę elektryków, którzy naprawiają zerwane przewody, a my przyglądamy się rzece i ruszamy dalej, żeby nie przeszkadzać w pracy. 

 

Żarnówka
 

Kolejna wieś na naszej trasie to Michałów. Tu idziemy po najgorszej drodze powiatu, która od dwudziestu lat woła o pomstę do nieba i solidny remont (informuje o tym wielka tablica przed domem sołtysa). Jak na razie bez skutku. Pieszo można iść, jazda autem na pewno dużo gorsza. 

 

jedna z piwniczek w Michałowie
 

Przez Majków przemykamy szybciutko i już jesteśmy w Skarżysku. A tu kolejne spotkanie z Kamienną. 

 

Kamienna na granicy miasta

 

W tej okolicy rzeka rozlewa się szeroko. Całe rozlewisko spowija szara mgła, ale może coś się uda pokazać. 

 

rozlewisko Kamiennej we mgle
 

śnieżny drobiażdżek
 

Krótki spacer kończymy na przystanku autobusowym, gdzie nie sposób oprzeć się urokowi nadjeżdżającego autobusu nr 1. I po wycieczce. 

 

nasza trasa 

 

Zdjęcia – Edek i ja