Jak zdobywaliśmy Osieczyńską Górę

Powiecie – bez problemu. Przecież to kolejny z mikrusów świętokrzyskich. No to znajdźcie szczyt tej góry. 

Osieczyńska przed nami (widok z Zalezianki)

 

Wszystko zaczyna się prosto. Droga prosta jak drut. Ba, nawet asfaltowa. Z widokami na lekko zamgloną okolicę. W oddali widać Łączną. 

dwa aparaty - dwa pejzaże z mgłą 

 

Z tego wniosek, że ruszamy na dobrze znaną trasę z Gozdu w stronę Zalezianki. Zapowiada się kolejny upalny wrześniowy dzień, więc wystartowaliśmy skoro świt – koło wpół do ósmej (gdyby nie my, kierowca busa miałby pusty przebieg).  

w kąciku przyrodniczym czerwone galasy (cała masa pojawiła się przy drodze)

kalina koralowa

 

Z lekkim znudzeniem fotografujemy małe oczko wodne przy drodze w lesie, leśniczówki Osieczno nie zaszczycamy nawet krótkim spojrzeniem – nuda. 

oczko wodne przy drodze (dziś dziwnie ruda woda)

ciągle ta sama droga

przed siebie 

 

Prawdziwa wyprawa ma się zacząć w miejscu, które zwykle rozsądnie omijamy – tam czerwony szlak pieszy skręca na zachód i prowadzi na szczyt Osieczyńskiej Góry. Kilometerek leśną ścieżką, szlakiem. No nic trudnego.

Ale ktoś tu popracował. I od razu wiadomo, że nie bobry. Wziął puszkę szarej farby, pędzel i zamalował znaki czerwonego szlaku. Taki cwany miś. Czemu to zrobił? 

był szlak i już go nie ma

 

Mam dwie koncepcje. Może szlak został rzeczywiście wycofany z użycia (ale zapowiadano tylko czasowe jego ograniczenie), albo szykuje się nowe znakowanie. Oby to drugie!

Na szczęście cwaniak z puszką nie zna dobrze starego szlaku i go zgubił, albo mu się nie chciało włazić w las i po jakimś czasie znakowanie szlaku wraca. A my mamy cel –  zdobyć szczyt (jest w koronie Gór Świętokrzyskich). Porządnie się ubłociliśmy, trochę nas poharatały gałęzie, ale szczyt zdobyty. W każdym razie tak nam się wydaje, bo nie ma jakiegoś specjalnego oznaczenia. 

las w okolicy szczytu

 

Docieramy do kolejnej bitej drogi, gdzie dawny szlak przechodzi na drugą stronę. I jak myślicie? Jest? Nie! Znów zamalowany.

Ale to już nie nasz problem. Maszerujemy sobie dalej bitą drogą, rozkoszujemy się cieniem i zmierzamy spokojnie ku domowi. Drugi raz szczytu zdobywać nie mamy ochoty. 

W lesie spory ruch – dużo rowerzystów, spotykamy i biegaczy, którym upał nie straszny. 

kapliczka na rozstaju dróg (już była na blogu i pewnie jeszcze się pojawi przy kolejnych relacjach z tej okolicy, bo to bardzo charakterystyczny punkt)

 pień Irokez

ten jak Kuzyn To z rodziny Addamsów

 

Ale już po wyjściu na ulicę w Skarżysku decydujemy się zakończyć wyprawę – jest południe, przeszliśmy 16 kilometrów, mamy bus – pora wracać do domu.

Zdjęcia – Janek i ja