Trzy szczyty kolejno zdobywane w środę

Ta wycieczka miała ściśle określone priorytety. Przede wszystkim musiało być wejście na Jaźwinę, poza tym miało być coś nowego dla wszystkich uczestników i niedużo asfaltu. I co z tego wyszło? Otóż, owe trzy szczyty.

Początek wycieczki był okropny. Tylko anielskiej cierpliwości kolegów zawdzięczam to, że mnie nie wystawili za burtę. A może nie znali planu i nie chcieli usuwać kierownictwa na początku trasy? 

W każdym razie choroba lokomocyjna, której się nabawiłam na bruku w Daleszycach (trzęsło niemiłosiernie i bujało busem) trochę mnie trzymała i byłam nieprzyjemna dla otoczenia. 

ruszamy na trasę (bez szlaku)

czubajka kania (pełno ich przy drodze w Hucie Nowej)

Na szczęście ruch na świeżym powietrzu jest świetnym lekarstwem i już podejście szlakiem na Jaźwinę przebiegało w dobrej atmosferze, której nawet marne znakowanie szlaku nie było w stanie zepsuć. W razie zgubienia szlaku wybierało się jakąś ścieżkę we właściwym kierunku i w końcu szlak nas trafiał (albo my jego). 

odcinek szlakiem żółtym 

niepewny mostek na rzeczce Grodna

na rozstajach u podnóża Jaźwiny brak znakowania - idziemy na wyczucie  

w okolicy szczytu

 

Bardzo mi się podobał polny odcinek przy zejściu z Jaźwiny – z widokami na górską okolicę, chłodnym wiatrem. Bardzo przyjemny.

polna ścieżka, a wokół góry

widok z Jaźwiny na Zamczysko

widok z Jaźwiny na pola na południe od Ociesęk  

A teraz zagadka: jaki szczyt zdobywaliśmy jako drugi? Sterczyna – powiecie. A, nie.

Zeszliśmy bowiem do Ociesęk i pomaszerowali w kierunku wsi Koziel. Prowadzi tam porządna asfaltowa droga, którą opuściliśmy czym prędzej i poszli w pola. Tam czasem dróżką, czasem łąką i się doszło do celu. Przy okazji trafiliśmy na niewielki kawałek łąki, na której rośnie i akurat nieśmiało kwitnie goryczka wąskolistna. Dla mnie bomba – roślinka chroniona, występuje niezbyt często. Jest powód do radości. 

goryczka wąskolistna 

 

W Kozielu startujemy na drugi szczyt. To Kamionki. Byliście? Dla nas nowość absolutna.  Podejście na szczyt wybraliśmy porządną leśną dróżką. Lekko się rozgrzaliśmy, ale szczyt zdobyty. Z tym, że sukces połowiczny. Gdzieś tam w lesie w okolicy szczytu jest wychodnia skalna szarych piaskowców dewońskich. Na mapie zaznaczona poza lasem wśród pól. Tam jej nie ma. Według informacji mieszkańców jest w lesie, ale nie jest łatwo ją znaleźć. No to tym razem nie znaleźliśmy.  Udało nam się wypatrzyć niewielkie skałki na wschodnim zboczu góry.  

skałki w górnej partii Kamionek 

 

Schodzimy w stronę pól, a potem do wsi. Wielki Kamień, bo tak się nazywa wychodnia skalna, zostawiamy na kolejny raz. 

 widoki z południowego zbocza Kamionek

Przed nami trzeci szczyt.  Jaki jest najbliżej? Zamczysko. Włazimy. Oczywiście od strony wsi polną, a potem leśną drogą docieramy do szlaku.

i znów udało się znaleźć porządną ścieżkę prowadzącą na górę (tym razem Zamczysko z Koziela)

prace polowe w Kozielu

widok na południowy wschód z południowego zbocza Zamczyska  

Szlak prowadzi nas grzbietem Zamczyska. Las tu ciemny, z plamami słonecznego światła, pod stopami kamienie, kamyki, kamyczki. Masaż dla stóp gratis w zestawie. 

kamienisty grzbiet Zamczyska 

 

Krótki postój robimy w punkcie widokowym pod krzyżem na szczycie, a potem zsuwamy się błyskawicznie z góry. Stromo jest i bolą duże palce u stóp – buty słabo zawiązane, ale trudno się zatrzymać, żeby poprawić sznurowanie.  

krzyż w punkcie widokowym na zboczu Zamczyska

widok z Zamczyska na Pasmo Ociesęckie 

Na zakończenie Widełki. Właściwie możemy iść dalej w stronę Cisowa, ale koledzy byli tam niedawno, więc kończymy naszą trasę. 

widok na Widełki ze zbocza Zamczyska 

wyciąg narciarski w Widełkach przypomina, że lato nieubłaganie zbliża się ku końcowi  

Trasa liczyła ok. 14 kilometrów. Nie była nudna, a w drodze powrotnej bus w Daleszycach na rynku nie trząsł. Wniosek – wycieczka udana.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja