Nie zawsze wszystko się udaje

Tego wpisu miało nie być, ale ostatecznie, czego się tu wstydzić. Czasem coś się zaplanuje, a realizacja wyjdzie zupełnie inaczej.

Podczas naszej wielkiej wyprawy w okolice Klimontowa zaliczyliśmy dwa niepowodzenia. I o nich teraz opowiem.

Kolega Ed zaplanował oglądanie pałacu w Górkach Klimontowskich.  Podobno ten właśnie pałac widywał z okna swojego pokoju Wiktor Zysman – późniejszy Bruno Jasieński. No, może...

Podobno ja widziałam ten pałac w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. No, nie wiem…

Ala istnieją dowody na to, że kolega Ed tam był i widział opuszczony pałac popadający w ruinę. 

Był to drugi (obok Włostowa – tu link) pałac Karskich. Pod koniec XIX wieku był własnością Włodzimierza Karskiego herbu Jastrzębiec, który zlecił przebudowę pałacu pod kierunkiem Władysława Marconiego (to syn Henryka – projektanta palcu Karskich we Włostowie).

Po wojnie w pałacu działała szkoła mechanizacji rolnictwa. Uległ pożarowi, został opuszczony. Mimo wszystko trzymał się nieźle. Tak wyglądał ponad dwadzieścia lat temu.

pałac Karskich w Górkach Klimontowskich w latach 90. ubiegłego wieku 

 

Niedługo później pałac i teren wokół niego zostały kupione przez prywatnego właściciela. Pałac wyremontowano, park otoczono płotem i zadbano o rośliny. Można go zwiedzać po uzyskaniu zgody właścicieli. Jest piękny. W Internecie można znaleźć zdjęcia na dowód.

My bardzo grzecznie poprosiliśmy o pozwolenie zwiedzania i nie uzyskaliśmy zgody. No to zamiast pięknych zdjęć pałacu – fotka „zza płotu”. 

tyle udało się zobaczyć 

figura przy bramie wjazdowej

 

I drugie miejsce. To skromna wioska – Goźlice. Znajduje się tu stary bardzo, bo pochodzący prawdopodobnie z XII wieku kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Z tego romańskiego niegdyś kościoła pochodzi słynna rzeźba Madonna w Majestacie. Nie ma jej już w goźlickim kościele (podobno zastąpiła ją replika), widzieliśmy ją w Sandomierzu, gdzie jest z honorami prezentowana w Muzeum Diecezjalnym.

trzynastowieczna Madonna z Goźlic rzeźbiona w piaskowcu (oczy Madonny i Dzieciątka wypełniono ołowiem) znaleziona przypadkiem podczas remontu kościoła w roku 1915 

 

Skoro nie wszystko się udaje, to nie udało się zachować romańskiego charakteru kościoła. Na skutek działań wojennych, które toczyły się w okolicy w XIII wieku kościół mocno ucierpiał. W późniejszych latach wielokrotnie go przebudowywano. Zachowały się jednak niektóre elementy romańskie. 

kościół w Goźlicach 

romańskie okienko  

 gotycki herb Świnka na ścianie kościoła - nie udało mi się znaleźć informacji, dlaczego umieszczono go w tym miejscu

  
W historii kościoła nieźle namieszali Ossolińscy. Jeden z nich – Hieronim zamienił go w zbór kalwiński. Jego wnuk – Jan Zbigniew przywrócił kościołowi jego pierwotną funkcję. Z tych czasów pochodzi wiele ciekawych elementów wyposażenia kościoła.

I tu mamy niepowodzenie. Może za cicho dobijałam się do drzwi plebanii, a może księdza nie było, w każdym razie nie znalazłam nikogo, kto by nam umożliwił wejście do wnętrza kościoła. Szkoda. Zwłaszcza, że miałam wielką ochotę obejrzeć dziewiętnastowieczny kamienny ołtarz główny z obrazem pędzla samego Wojciecha Gersona. Że już o renesansowym nagrobku Hieronima Ossolińskiego nie wspomnę. 

I przyszło pocałować klamkę. 

 

Tak więc nieco zawiedzeni opuściliśmy Goźlice. Ale trzeba tu wrócić. Zarówno do kościoła, jak i na cmentarz z grobami Ossolińskich.

Zdjęcia – Andrzej, Edek i ja