Co nowego w Bartodziejach?

Od naszej poprzedniej bytności minęło już prawie osiem lat. Wtedy – latem 2014 r. – z ogromnym trudem przedzieraliśmy się przez zarośnięty park dworski. Wszechogarniające chaszcze utrudniały, a raczej uniemożliwiały przedarcie się w stronę dworu.  

 

tak było w lipcu 2014
 

Chyba rok później usłyszałam, że ktoś kupił dwór i zaczął o niego dbać. Gdzieś w sieci migały zdjęcia z prac w parku dworskim. Postanowiliśmy więc sprawdzić, jak to teraz wygląda.

Czekał nas olbrzymi szok. Park jest oczyszczony z chaszczy, dorodne pomnikowe drzewa wyglądają wspaniale. Jeszcze nie mają liści, ale i tak zachwycają swoim dostojeństwem.

 

w podworskim parku - ile przestrzeni!

Nagle okazało się, że w południowej części parku są zlokalizowane dwa stawy. Wreszcie je widać. Jeden z nich nosi imię Księżyc. Wystarczy spojrzeć na zdjęcie i od razu wiadomo, dlaczego. 

 

Księżyc na pierwszym planie

 

 

fragment Księżyca 

 

kawałeczek drugiego stawu
 

Od strony stawów dwór prezentuje się prawie nieźle. Chyba tylko dlatego, że z daleka. 

 

widok  na dwór od południa

 

Wystarczy jednak podejść bliżej i wyraźniej widać jego trudną kondycję. Strach podejść blisko, a do środka to już nawet nie ma mowy…

 

widok od południa

 

wschodnie skrzydło

zachodnie z wieżą

 

wnętrze wieży 

 

Z portyku zwieńczonego trójkątnym frontonem ostały się jedynie dwie kolumny sterczące jak patyki wbite w ziemię. 

 

elewacja północna jak dekoracja teatralna

 

portyk osiem lat temu

i obecnie
 

Dworskie oficyny przed laty z trudem wyglądały zza krzaków. Teraz prezentują swoja nadgryzioną zębem czasu urodę. 

 

tak było
 

Wschodnia, w której podobno znajdowały się dworskie stajnie, podparta belkami. Kto wie, jak długo ustoi?

 

oficyna wschodnia

 

i jej otoczenie
 

Zachodnia służyła do celów mieszkalnych. Tu mieszkała służba, były też pokoje dla gości. Ona chyba jest w najlepszym stanie.

 

oficyna zachodnia

 

Jak dalej potoczą się losy zabytkowego dworu i parku? Czas pokaże.

 

okno z troską patrzy w przyszłość
 

Tego dnia zaglądamy jeszcze do pobliskiego Gorynia. Tu zauroczyły nas stawy na dopływie Radomki. Do dwóch udało nam się podejść. Ba, nawet wypatrzyliśmy lot i lądowanie na brzegu białej czapli, która tu zapewne stale rezyduje. 

 

staw z czaplą 

 

woda zmierza do drugiego stawu

zakątek drugiego stawu

największy staw w pobliżu kościoła - ogrodzony i  niedostępny

Zajrzeliśmy też do dziewiętnastowiecznego kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Kościół wybudowano w latach 1840 – 60 z fundacji ówczesnego właściciela wsi Andrzeja Deskura oraz mieszkańców Gorynia. 

 

kościół parafialny w Goryniu

 

jego wnętrze

krzyż na przykościelnym placu
 

I to na razie tyle opisu czwartkowej wycieczki. Ciąg dalszy relacji w kolejnym wpisie.

 

Zdjęcia – Edek i ja