Pasmo Masłowskie po grudzie i po błocie

W ostatnią niedzielę astronomicznej zimy (a może jednak w pierwszą niedzielę wiosny) wybraliśmy się w Pasmo Masłowskie. Wystartowaliśmy rano z Masłowa Drugiego wdrapując się szlakiem na Klonówkę. Było nieźle, bo rozjeżdżona droga była na razie zamarznięta i jakoś po tej grudzie dało się iść.  

 

zamarznięte koleiny
 

Zatrzymaliśmy się na króciutki postój w okolicy platformy widokowej z lekko zamglonym widokiem na rozległe okolice.

 

widok z Klonówki na Dolinę Kielecko-Łagowską
 

Potem marsz w stronę Wielkiego (Diabelskiego) Kamienia. Zatrzymaliśmy się tu na zrobienie kilku zdjęć. 

 

Diabelski Kamień i jego otoczenie 

 

Kamień solo

 

 

porastająca go roślinność

Ja usilnie szukałam krokusów, bo pamiętałam z wycieczki przed laty, że kwitły na polanie przy Kamieniu. Tym razem jednak krokusów brak. Udało mi się znaleźć zdjęcie z roku 2011 na dowód, że pamięć mnie nie zawodzi.

 

marcowe krokusy sprzed lat
 

W dalszej drodze zastanowił nas niepozorny drogowskaz kierujący do miejsca katastrofy lotniczej. Przymarznięta ścieżka była wygodna, dobrze znakowana. Poszliśmy więc zgodnie ze wskazówkami. Dotarliśmy do miejsca, gdzie we wrześniu 1957 roku rozbił się samolot, którym lecieli prezes Aeroklubu Kieleckiego Zygmunt Abramowski i szef wyszkolenia porucznik pilot Adam Jankowski. Katastrofa nastąpiła w gęstej mgle, samolot się rozbił i spłonął. Nikt nie przeżył. Na tym miejscu ustawiono krzyż, o którym już mało kto pamiętał. Dopiero niedawno został on odnowiony, obok ustawiono pamiątkową płytę i oznakowano ścieżkę prowadzącą do miejsca pamięci. 

 

upamiętnienie miejsca katastrofy i śmierci dwóch lotników
 

Kiedy byliśmy przy pomniczku, znakowaną ścieżką przejechało kilka motocykli terenowych. I to już był koniec chodzenia po grudzie. Wracaliśmy do szlaku rozjechaną błotnista breją.

A i sam szlak miał sporo niebezpiecznie śliskich błotnistych miejsc. Nie zważaliśmy na nie, bo czekaliśmy, jak się prezentuje jego nowy przebieg.

Dotarliśmy do miejsca, gdzie szlak skręca na prawo, ale nie od razu się tam skierowaliśmy, bo zatrzymały nas wypatrzone przez Marka przebiśniegi, między którymi wyłaniały się spod zeschłych liście pierwsze nieśmiałe przylaszczki.

 

przebiśniegi na zboczu Dąbrówki 

 

przylaszczka wychyla się ku słońcu
 

No, a potem nowy odcinek szlaku. Jak dla mnie w porządku. Jego przejście zajmuje wprawdzie dużo więcej czasu niż na poprzedniej trasie, ale można bezpieczniej trawersować zbocze i spokojnie zleźć na dół. Dobrze jednak mieć kijki do podpory. 

 

zejście z Dąbrówki
 

leśne tańce

 

wschodnie zbocze Dąbrówki
 

miodunka ćma
 

Na dole marsz nowiutką asfaltową szosą, od której czasem odchodziliśmy, żeby zajrzeć nad Lubrzankę, która jest na tym odcinku bardzo malownicza, a dostępna najlepiej wczesną wiosną. 

 

Lubrzanka
 

przekraczamy Lubrzankę
 

Po przejściu rzeki przyszło się wdrapać na Radostową. Próbowałam delikatnie zasugerować kolegom, żeby może zrezygnować z tej atrakcji, ale nikt się nie skusił. No to podchodziliśmy po nadzwyczaj błotnistej drodze na tę górę. Lekko nie było, bo podejście od tej strony nie należy do przyjemnych, a i buty oblepione błotem stawały się z każdym krokiem cięższe, ale w końcu dotarliśmy do szczytu – jedni prawie dobiegli, inni doczłapali. A na szczycie mogliśmy wspólnie odpocząć i się posilić przed nowymi wyzwaniami.

 

spokojnie w górę

 

szczyt Radostowej - triangul i krzyż z 2018 roku
 

Nadeszła pora odwrotu. Ale nie honor wracać tą samą drogą. No to zleźliśmy najpierw w kierunku Wymyślonej, którą jeszcze widać z Radostowej, a potem pomaszerowali drogą na północ w kierunku pól. O, tu to dopiero dostaliśmy sporą dawkę błota. 

 

widok z Radostowej na Wymyśloną

 

widok z Radostowej na Psarską i Miejską
 

zejście z Radostowej na północ

Później nastąpił marsz polami i powrót nad Lubrzankę, w której skrupulatnie wymyliśmy buty. 

 

pola na północnym zboczy Radostowej 

 

widok na Barczę i Czostek oraz dym prawdopodobnie z wypalania traw
 

samotna brzoza wśród pól

 

Lubrzanka w samo południe
 

I znów mały spacer asfaltem. Tym razem w stronę Mąchocic. W Scholasterii skierowaliśmy się w pola. Tutaj drogi polne były naprawdę dobre – suche i przyjemne. Rzecz jasna do czasu. Na malutkim odcinku polnej drogi wpadliśmy w solidne błoto, które za nic nie chciało się odlepić od butów. Wszelkie trudy wynagradzały widoki na północ.

 

widok z podnóża Dąbrówki na Pasmo Klonowskie 

 

widok na Łysicę

znów Psarska i Miejska, tym razem bliżej

widok na Barczę

 

Później jednak drogi bywały raz lepsze, raz gorsze, ale bez asfaltu i nie zawsze błotniste. Jedna nawet utwardzona. A wszystkie zbliżały nas do Masłowa.

 

pole z zaskakującym "ozdobnikiem"

 

truskawkowe pole

 

Masłów tuż, tuż
 

Takim to sposobem przeszliśmy całą trasę, odkryli i przetestowali nowe drogi oraz nawdychali się wiosennego powietrza.  Warto było wyruszyć z domu.

 

mapka trasy
 

Zdjęcia – Edek i ja