Kto tyle uczynił zieleni? To wiosna! To wiosna!*

Czekaliśmy na tę zieleń i czekali. A ona wciąż się spóźniała. Aż wreszcie w tym tygodniu zalała lasy. Zwłaszcza bukowe. No to wybraliśmy się na spotkanie z zielenią w Pasmo Zgórskie i okolice.

 

wiosenna zieleń w Paśmie Zgórskim
 

Na mapce zobaczycie, że nasza wycieczka to w większości wędrówka szlakami – niebieskim i czerwonym, które się przeplatały, ale też pozwalały zejść w inne rejony.

Bazę wypadową zakładamy na stacji kolejowej Kielce Słowik. Tu oczywiście narzuca się szlak niebieski. A na początku spotkanie z Bobrzą, która płynie leniwie wśród świeżej wiosennej zieleni. Znamy te widoki „od zawsze”, ale i tak je lubimy.

 

Bobrza
 

Potem pora pozbyć się nadmiaru ciepłej odzieży i rozpocząć wspinaczkę na Trupień. Na tym odcinku szlaku daje ona tradycyjnie w kość, ale i pozwala na krótkie chwile odpoczynku przy napotykanych co jakiś czas roślinkach.

 

na niebieskim szlaku

 

groszek wiosenny
 

Potem łagodne podejście na Patrol i już spotykamy szlak czerwony. 

 

"strażackie" foto na szczycie Patrolu
 

Z Patrolu schodzimy właśnie tym szlakiem.  

 

nie dołączył do nas

 

Docieramy w pobliże Czerwonej Góry, gdzie zatrzęsienie kwitnących na biało drzew. 

 

z widokiem na Czerwoną Górę

 

Idąc czerwonym szlakiem wchodzimy na Czerwoną Górę. Kiedy już słychać odgłosy nieodległej obwodnicy, schodzimy ze szlaku, żeby zajrzeć do dawnego i niestety zapomnianego kamieniołomu Zygmuntówka. To jeden z najstarszych kamieniołomów w naszych okolicach. Wydobywano tu zlepieńce nazywane „marmurami świętokrzyskimi”. Kolega Ed namawia, żeby sobie wyobrazić te ściany wypolerowane i od razu uwierzymy, że mogą wyglądać jak marmury.

 

zlepieniec z bliska
 

Wykonywano z nich posadzki, portale i inne ozdobne elementy architektoniczne. W roku 1643 z bloku skalnego wydobytego w tym kamieniołomie wykonano pierwszą warszawską kolumnę Zygmunta (stąd tradycyjna nazwa kamieniołomu).

Nasza grupa odwiedziła ten kamieniołom w kwietniu 2008 roku. Wtedy bez trudu można było podziwiać jego kolorowe ściany, przechadzać się po trzech poziomach wydobywczych. Ba, jedna z uczestniczek wycieczki wspinała się na skalne ściany. 

 

w kamieniołomie

 

oryginalny kolor ścian
 

wspinaczka

Minęło kilkanaście lat i znów jesteśmy w kamieniołomie. A raczej większość z obecnej grupy jest tu po raz pierwszy. I co widzimy?

Trzy poziomy nadal zauważalne. Nawet spacerujemy po każdym z nich. Ale widoki już inne. Z dolnego poziomu widzimy jedynie fragmenty ścian zarośniętych drzewami. Podobnie z najwyższego.

 

na dnie kamieniołomu

 

na wyższym poziomie
 

spojrzenie w dół z najwyższego poziomu
 

W pobliże ścian trzeba się przedzierać ostrożnie przez krzaki. Można podejść. Jeszcze… 

 

 

Da się zauważyć znaczącą zmianę kolorystyki – teraz ściany poszarzały. 

 

 

O wspinaczce nikt nie myśli. No, może próba podejścia wyżej do ciekawych fragmentów ścian. 

 

fotograf dobrze widoczny i zakamuflowany
 

I tyle na temat kamieniołomu. Ciekawe, jak się zmieni za kilka kolejnych lat.

 

drobiażdżek naskalny
 

Z okolicy kamieniołomu nie wracamy jeszcze do szlaku. Udajemy się w wyższe partie Czerwonej Góry, ba nawet zdobywamy jej szczyt. 

 

szczyt Czerwonej Góry
 

Naszym celem jest teraz pomnik przyrody urwisko skalne i jaskinia na Czerwonej Górze.

W Internecie znaleźliśmy opis urwiska o długości ok. 50 metrów i wysokości ok. 6. Na razie tego nie widzimy, bo znaleźliśmy się na jego grzbiecie i wypadałoby zejść te 6 m w dół, a nie zawsze jest to łagodne zejście. Tak się rozglądamy w poszukiwaniu najlepszego wariantu schodzenia, kiedy zauważam coś, jakby nieduży wąwozik. O, wąwoziki lubimy bardzo, trzeba więc do niego podejść. I co się okazało? To nie wąwóz, a wejście do jaskini! Jest to dosyć głęboka studnia, za którą podobno znajduje się korytarz. Tego nie sprawdzamy. 

 

okolice jaskini

 

wejście do niej
 

W końcu schodzimy z urwiska, próbujemy je sfotografować. Kolega Ed szuka drugiego wyjścia z jaskini, ale bez sukcesu.

 

grzęda skalna

 

Od urwiska prowadzi doskonała droga do szlaku. I tu się nasuwa pytanie – gdzie drogowskaz? Dlaczego nie ma nawet małej strzałki kierującej do tego naprawdę ładnego miejsca? Ale może to i lepiej. Pusto tam, cicho, a na szlaku ciągle ktoś się kręci. Zaraz by tam zrobiono składowisko śmieci, albo miejsce na ognisko.

 

ścieżka do pomnika przyrody (niech zostanie mało uczęszczana)
 

Wracamy na szlak, a żeby nie iść tą samą drogą do Słowika, przechodzimy na szlak niebieski i nim przez Szewce podchodzimy do Pasma Zgórskiego. Podejście na Zieloną, a potem w stronę Patrolu bardzo przyjemne, łagodne. Wzrok odpoczywa wśród świeżej zieleni. 

 

 

i znów szlak niebieski

 

Na skrzyżowaniu szlaków przenosimy się na czerwony, którym schodzimy z Patrolu. 

 

Ten odcinek trasy z rozległymi leśnymi widokami na kręte ścieżki, pobliskie wąwozy lubimy od zawsze. Niestety miłośnicy dwóch kółek zaczęli swoje rajdy po ścieżkach. O, gdybyż to były tylko kółka, ale ryk silników i smród spalin uprzykrzają przejście. 

 

to chyba nie tylko ślady pieszych turystów

 

w zieleni
 

jeden z licznych wąwozów
 

Na skraju lasu zauważamy niebrzydkie rozlewisko, a nad nim ciekawostkę – kwitną tu różowe szczawiki zajęcze. Pierwszy raz spotkaliśmy się z taką barwą tych kwiatów. 

 

leśne rozlewisko 

 

dwie barwy szczawiku zajęczego dla porównania

Schodzimy ze szlaku i uliczką na skraju lasu docieramy do szlaku niebieskiego, potem nad Bobrzą do Słowika. I po wycieczce. Lekko nam zmęczyła nogi, ale za to pozwoliła napaść oczy świeżą zielenią. 

 

 

Zdjęcia – Edek i ja, archiwalne – Jarek W. i Hubert

*J. Przybora „Pieśń o wiośnie”