Czasem słońce, czasem mgła

Miałam trochę stracha na początku niedzielnej wycieczki – mgła była taka sakramencka, że nie wiedziałam, gdzie jestem. To znaczy, rozum mi mówił, że w Brodach Iłżeckich, ale pewności nie było. 

ot, i całe widoki

ten pan na szczęście na ulicę nie wyjechał  😉

Szliśmy w stronę lasu. Oczywiście niewidzialnego. Udało się do niego trafić.

kolorowa kapliczka na skraju lasu

 

Teraz miałam zaplanowane sprawdzenie drogi, którą jeszcze nie chodziliśmy. Według mapy prowadzi ona do szlaku czarnego. Okazało się, że faktycznie prowadzi. Trochę tylko rozjeżdżona jest przez ciężki sprzęt. Ale udało się nią przejść. 

gęsiego na nowej drodze

 

Po dotarciu do szlaku skierowaliśmy się na północ w stronę rezerwatu Rosochacz. 

na czarnym szlaku

 babie lato czy jesienna pajęczyna?

Byliśmy tam rok temu (tu link), ale zajrzeliśmy tylko do jednej jego części, tym razem chciałam pospacerować po całym rezerwacie.  

Najpierw zajrzeliśmy nad Świętojankę we wschodniej części rezerwatu. 

 schody nad potok

Świętojanka 

nad Świętojanką

kaskada

 

Potem przeszliśmy przez szosę, żeby zwiedzić większą część rezerwatu – zachodnią.

 zalecane tempo zwiedzania

Tu urządzono coś w rodzaju ścieżki edukacyjnej z informacjami przyrodniczymi, są też platforma widokowa i mostki nad Świętojanką. Szkoda tylko, że słońce jeszcze się nie przebiło przez mgłę i las wypadł nieco blado.  

leśna edukacja

na pomostach

Świętojanka w zachodniej części rezerwatu już nie taka grzeczna  

 grzybki tylko do fotografii

Z rezerwatu wracamy znów szlakiem w stronę kolejnego rezerwatu – Skałki pod Adamowem. Droga niby ta sama, ale nie taka sama. Słońce zaczęło świecić i kolory ożyły, modrzewie zaświeciły złotem igieł, pajęczyny zalśniły w słońcu.

prosto w słońce

ach, te modrzewie ...

pajęcza sieć

 

Szkoda tylko, że my niezbyt zwracaliśmy na to uwagę, bo gnaliśmy przed siebie, żeby zdążyć na pociąg. W tej sytuacji w rezerwacie spędziliśmy kilka chwil i ruszyliśmy w drogę. 

"zakochane" drzewa w rezerwacie mają się dobrze 

samotna skałka

 

W pośpiechu nie znalazłam zaplanowanej drogi na południe i przeszliśmy kawałek szlakiem, ale przy szosie w pobliżu Adamowa postanowiliśmy zaryzykować przejście leśną drogą równoległą do wsi. To mogły być miłe złego początki, bo droga okazała się rewelacyjna – sucha, wygodna i podejrzanie dobra. 

droga jak marzenie

jedna przeszkoda musiała się pojawić, żeby nudno nie było  

 

A mapa pokazywała, że na końcu lasu wije się coś jakby rzeka. No nie była to jakaś specjalnie duża rzeczka. Wąziutka, nawet kładkę miała. Cóż z tego, gdy po przejściu kładki trafiliśmy na bobrowe rozlewisko. Trzeba było naddać trochę drogi i przedrzeć się na wschód w stronę torów. Udało się! Wyszliśmy na ścieżkę wzdłuż torów i nią do stacji w Stykowie. 

przeszkoda rzeczna

 

Kilka minut czekania i mamy pociąg do domu. Trasa nie była długa – 14,1 kilometra. W sumie niebrzydka, ale z powodu kłopotliwych połączeń kolejowych zbyt pośpieszna.

mapa trasy - czerwone kropki to początek, niebieskie - powrót z rezerwatu

Zdjęcia – Edek, Janek i ja