Jesienno-zimowa wycieczka

W kalendarzu jeszcze jesień, a tu mróz. Ale słońce przyjemnie świeci, warto więc wyruszyć na wyprawę. 

jesienny liść na zimowym mrozie

Nasza wędrówkę zaczynamy w Występie. Tu szybko wchodzimy do lasu, wybieramy jednak inną niż tradycyjnie drogę – zaglądamy do źródła Bobrzy. Aż się wierzyć nie chce, że ta rzeka ma takie niezbyt efektowne źródełko, ot, cembrowina jakaś i wątły strumyczek płynący od niego.  

pola Starej Występy

przy źródle Bobrzy (tu relacja z poprzednich odwiedzin) 

na leśnej drodze 

 

W lesie decyduję się na przejście z bitej drogi na leśne ścieżki. Świetne są i warto z nich korzystać. Najpierw suniemy na północ – droga szeroka, ale nie pozwala zapomnieć, że jednak w górach jesteśmy – trzeba się trochę wdrapywać na niewysokie wzniesienie. 

turystyczna stonoga pnie się mozolnie w górę

Po zakończeniu podejścia mamy świetną drogę na zachód. Prowadzi skrajem ładnego bukowego lasu. Liście już wprawdzie opadły, ale drzewa rzucają malownicze długie cienie. Czasem z drogi widać pola Belna, idziemy przecież równolegle do tej wsi.

jeden z licznych buków

 

leśna droga w słońcu

pola Belna

  

Przecinamy dwie porządne drogi. Jedynie odcinek lasu miedzy nimi trochę trudniejszy. Ale cóż to dla nas po środowej wycieczce? Nawet rzeczka, którą wskazuje mapa, wyschnięta i przekraczamy suchy rowek wijący się miedzy drzewami.

ścieżka a świetle i cieniu

 

Nasza droga doprowadza do niebieskiego szlaku rowerowego, który na razie ignorujemy, żeby przejść nad zalew w Borowej Górze.  Już kilka razy zaglądaliśmy nad ten zalew, ale zawsze warto odwiedzić  starego znajomego (tu i tu linki do relacji). Zobaczcie, jak wyglądał w niedzielę.

droga do Borowej Góry

 

zalew na Krzyku w Borowej Górze 

Wracamy na szlak, który prowadzi nas w stronę lasu. Za wsią zauważamy spore rozlewisko na Krzyku. Bobry mają tu używanie. Ścięły większość drzew. Niektóre leżą powalone, po innych ledwo pnie zostały. A Krzyk rozlewa się po okolicy. Trzeba uważać, bo teren podmokły. 

 bobrowe rozlewisko (to z drugiego zdjęcia mocno grząskie) 

to drzewo już długo nie postoi

nawłoci nie ruszają

Pora jednak skierować się do lasu, bo w końcu wypadało by zrobić gdzieś przyzwoity postój na posiłek. Odpoczywamy, trochę się wygłupiamy. Jak to staruszkowie. 

niebo nad Borową Górą

zamiast jedzących - czekoladka 
 

Po odpoczynku zmieniamy kierunek marszu na zachodni. Przechodzimy raz jeszcze nad Krzykiem, który na tym odcinku pokonujemy po niewielkiej kładce. Przy szlaku rzut oka na dwie leśne kapliczki, a za leśniczówką porzucamy szlak rowerowy, by przejść ładną drogą na skraju lasu do Jasiowa. Okazuje się, że tą drogą prowadzi szlak konny. 

 jedna z kapliczek przy szlaku

leśna przeszkoda 

W Jasiowie już musimy iść szlakiem zielonym i przy okazji asfaltem. Nie ma innej możliwości dotarcia do Bartka, bo oddziela nas od niego Bobrza. Zatrzymujemy się tylko na chwilą przy kapliczce w Janaszowie – jest ładnie odnowiona, choć niestara, bo pochodzi z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. 

kapliczka w Janaszowie

tablica upamiętniająca jej budowniczych  
 

I w końcu nadchodzi czas na spotkanie z głównym celem naszej niedzielnej wędrówki. To, rzecz jasna, dąb Bartek. Dzielnie się trzyma nasz starowina. Wokół niego trwają prace nad przygotowaniem dróżki dla turystów. Niestety słońce już nie świeci i Bartek prezentuje się nieco szaro. Ale jest! I to jest najważniejsze.

 dąb Bartek

zbliżenie na połatany pień naszego starca (warto zauważyć figurę odwróconego Chrystusa)

udało nam się nie zasłonić dostojnego drzewa w tle

Teraz to już nam pozostało jedynie dotrzeć do stacji i poczekać na pociąg do domu. Dodajemy sobie nieco spaceru po lesie, żeby za długo nie czekać i nie marznąć. 

budynek stacji w Zagnańsku 

I po wycieczce. Liczyła 16,1 kilometra. A po powrocie do Skarżyska zostaliśmy lekko zaskoczeni niewielkim śniegiem, który prószy na naszą mieścinę. Cóż, mamy zimę, proszę państwa.

śnieguliczki zamiast śniegu 

mapka trasy
 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja