A czasu i tak nie da się zatrzymać *

… czas ma za nic nasze zdjęcia. Czas wręcz drwi z naszych zdjęć.* 
Mimo to wędrujemy z aparatami fotograficznymi i na przekór czasowi robimy te nasze zdjęcia, próbujemy zatrzymać chwile, żeby znów kiedyś do nich wrócić.

Tradycyjnie na koniec grudnia wrócę do chwil z mijającego roku 2019.

Tak to się prezentuje statystycznie: odbyliśmy 77 wycieczek o łącznej długości 1221,2 kilometra. Średnia lekko zmalała do 15,9 km.

W tym roku kręciliśmy się bliżej domu. Mieliśmy też kilka wyjazdów samochodowych poza nasze okolice. Zajrzeliśmy dzięki temu do miejsc ciekawych i nieco bardziej odległych niż spotykanych na naszych typowych trasach. 

Najdalej na północ mieliśmy wielkie plany, ale i tak wyszło, jak wyszło – dotarliśmy do Rudy Wielkiej, na południe zaś do Bobolic. Wschodnią granicę naszej aktywności stanowi Kazimierz Dolny, a zachodnią Olsztyn pod Częstochową. Te trzy ostatnie miejsca udało się zobaczyć dzięki wyprawom samochodami.

 zimowy poranek w okolicy Rudy Wielkiej (tu relacja)

 odnowiony na glanc zamek w Bobolicach (tu relacja)

widok z Góry Trzech Krzyży na rynek w Kazimierzu (tu jedna z relacji)

 ruiny zamku w Olsztynie (tu relacja)

Wędrujemy już lata całe, a mimo to udało nam się znaleźć kilka miejsc, w których jeszcze nie byliśmy. To bez wątpienia zagroda w Marcinkowie, nieoczekiwanie efektowny kamieniołom w Parszowie i urocze jeziorka pokopalniane w lasach niedaleko Baranowa oraz wieś Zagrody z jej literacką przeszłością. Bardzo nas zaskoczyła informacja od zaprzyjaźnionych blogerów o skałkach na Górze Miejskiej. Wierzę, że są jeszcze miejsca nieodkryte, które na nas czekają.

kamieniołom w Parszowie (tu relacja)

skałki na Górze Miejskiej (tu relacja) 

Czarna Staszowska w Zagrodach (tu relacja)

 

Zrobiliśmy się ostrożniejsi i w razie zapowiedzi słabej pogody rezygnowaliśmy z wyjścia na trasę. A jednak udało nam się w tym roku zaliczyć spektakularną burzę z ulewą. Co ciekawe, niedawno przechodziliśmy w pobliżu domu, który wtedy udzielił nam schronienia. Już teraz byłoby to niemożliwe – jego budowa się zakończyła i już byśmy tam nie weszli.

już w Bodzentynie lało (tu relacja)

 

Żadna ostrożność nie uchroniła nas przed fatalnym w skutkach lądowaniem w gnojówce  na polnej drodze za Sobkowem. Cóż – i takie przygody trzeba znieść z godnością.

pola Sobkowa (tu relacja)

 

Poznaliśmy w tym roku kilka ciekawych osób – garncarza, właściciela zagrody w Marcinkowie, właścicieli glampingu Las Jurtas. Zaprzyjaźniliśmy się z Magdą, którą dotychczas znaliśmy tylko z jej bloga. 

 w warsztacie garncarskim pana Jana Rodaka (tu relacja)

właściciel zabytkowej zagrody w Marcinkowie, pan Stanisław Jaruszewicz (tu relacja)

z Magdą na trasie (tu relacja)

w bramie glampingu (tu relacja)

Przyszło nam też szukać nowych znajomych wśród kierowców busów, bo nasze dotychczasowe „murowane” połączenia niedzielne do Mostek i Bodzentyna zlikwidowano.

A ja musiałam się rozstać aż z dwoma kompasami, które zgubiłam gdzieś na trasie. Trzeci z trudem wyszukany w sklepie internetowym przywiązałam już do paska futerału aparatu fotograficznego. To go powinno uchronić przed zgubieniem.

kiedy robiłam to zdjęcie, jeszcze był ... (tu relacja z wycieczki)

a tak wyglądał pierwszy zgubiony (drugi był bardzo podobny, bo to mój ulubiony typ kompasu) 

 

Czas pędzi dalej, a my z nim. 
Co roku następują przetasowania na naszym wycieczkowym podium. W tym roku bezkonkurencyjnym zwycięzcą klasyfikacji został Janek (70 wycieczek). Kolejne miejsca zajęli Ania – 62, Edek – 61 (tu szła ostra walka do ostatniej wycieczki), Ela – 47 i Staszek – 44.

To tyle na temat roku 2019, do zobaczenie w następnym – na trasach i na blogu.

W drogę!

*W. Myśliwski. Ostatnie rozdanie  

Zdjęcia różnych autorów z naszej grupy