Góra Biakło, czyli zdobywamy Jurajski Mały Giewont

Podejście nie jest trudne. Powiedziałabym nawet, że łagodne. Spokojnie zbliżamy się do szczytu ścieżką z widokiem na grzbiet, który przypomina jakoby Giewont i stąd wzięła się potoczna nazwa wzniesienia. 

 

grzbiet Góry Biakło - skały Garb, Mnich, Biakło i Sfinks
 

Ścieżka pokazuje również inne walory Małego Giewontu. Otóż, jest to doskonały punkt widokowy. Wystarczy spojrzeć na lewo lub prawo, albo obejrzeć się do tyłu i już jakieś ciekawe pejzaże z ostańcami. Ba, nawet dosyć znane obiekty.

 

Przy podchodzeniu mijamy skałę o nazwie Sfinks. Prezentuje się ona imponująco. Jej ściany porasta typowa roślinność okolic o wapiennym podłożu.

 

Sfinks na pierwszym planie

 

życie na wapiennej skale
 

Na razie rezygnuję z podejścia na szczyt, bo chcę obejrzeć dwie skały stojące z boku, po prawej stronie. Ta bliżej mnie nosi nazwę Okręt. Zauważam nawet okienko na jego „dziobie”. 

 

Okręt zaraz wypłynie "na suchego przestwór oceanu"*
 

okienko z widokiem na niebo

 

z tej perspektywy to już nie okręt, a twarz starca
 

Nieco dalej spora skała, która nazywa się Z Jałowcem albo Jałowiec. Może kiedyś rósł tam jakiś charakterystyczny jałowiec… 

 

Jałowiec z jałowcami wokół
 

Wracam ścieżką i wreszcie rozpoczynam zdobywanie szczytu Góry Biakło.  

 

ścieżką w górę
 

Podejście teraz robi się nieco trudniejsze, bo skały wyślizgane. Na szczęście jest tu zamocowana solidna poręcz, która bardzo ułatwia podchodzenie, a później schodzenie.

 

Można odpocząć tuż przy skale z krzyżem. Są nawet tacy, co wdrapują się na tę skałę ignorując ostrzeżenia tablicy zabraniającej włażenie. Ja nie właziłam. 

 

Miałam za to nagrodę w postaci wiatru przyjemnie chłodzącego w upalny dzień i widoków na okolicę. 

 

panorama z Biakła

 

skałki w oddali, przypuszczam, że to Skałki na Lipówkach
 

Od strony szczytu łatwo podejść do skały Mnich, która ma najlepsze z możliwych widoków na Jurze. I to na stałe. Po wsze czasy.

 

Mnich spogląda na zamek w Olsztynie
 

Ostrożnie schodzimy ze szczytu i żegnamy Biakło. Warto było się z tą górą zapoznać.   

 

w dół
 

To jeszcze nie koniec wycieczki. Kolejny jej etap opiszę w innym poście, a teraz zapraszam na kilka chwil do Olsztyna.

Skoro Olsztyn, to oczywiście jego najbardziej znany widok – ten na zamek. Nie zwiedzamy go, ale pamiętamy, że jest. 

olsztyński stołb
 

A na rynku w Olsztynie to, co tygryski lubią najbardziej, czyli galeria rzeźb. Taka „pod chmurką”.

W centrum rynku wystawa prac Radosława Skóry. Wykonane są ze stalowej blachy spawanej. To „Kula” i „Drzewa”. Muszę przyznać, że drzewo z blachy to pomysł mocno ekstrawagancki, ale w czasach, gdy masowo wycinamy lasy może być ostrzeżeniem przed czekającą nas przyszłością w stalowych lasach. 

 

rzeźby Radosława Skóry

A nad rynkiem unoszą się balansujące rzeźby Jerzego Kędziory. Trzy już widziałam wcześniej, ale „Przytulia Olsztyńska” była dla mnie zaskakującą nowością. Bo i kolor, i obraz, który Przytulia tka, i nawiązanie do nazwy występującej w tej okolicy rośliny. Zresztą sami zobaczcie.

 

Przytulia Olsztyńska

 

W nieskończoność

Mag

 

Gimnastyczka z szarfą

To na razie koniec relacji, ale w okolice Olsztyna niedługo wrócimy, a i z pracami Jerzego Kędziory będziemy mieć duże spotkanie. 

 

Zdjęcia – Józek i ja

 

*A. Mickiewicz "Stepy Akermańskie"