Szlak nas trafił i komary pokłuły*

No i mamy podsumowanie wycieczki. Cóż więcej napisać po tak udanym wstępie?

Prawdę, panie, prawdę.

Po pierwsze – to nie ja wymyśliłam tę trasę; podpowiedział mi ją mój tatuś kochany. Miała być przez las, żeby upał nie dokuczał. I faktycznie nie dokuczał

Po drugie – nikt nas nie uprzedził, że zmieniono znakowanie szlaku czerwonego z Wąchocka. I to tak gruntownie, że zgłupiałam kompletnie. Szlak jest tam, gdzie go nigdy nie było.

Po trzecie – nie wiemy, gdzie się ten szlak zaczyna, bo beztrosko dołączyliśmy do niego za zalewem. Taki mieliśmy kaprys – przejść sobie innym niż zwykle brzegiem.

zalew sielankowo

odrobina prawdy na temat czystości wody 

przemijanie

spokojne rozlewisko Kamiennej  

 

Szliśmy sobie później tym szlakiem jak zwykle – na pamięć. A ten jak nagle nie skręci w lewo! Aż nam podeszwy zapiszczały podczas hamowania. Poszliśmy zgodnie z oznakowaniem. Co zyskaliśmy? Widoki na sporą kopalnię piasku w Marcinkowie. Rozległa jest. Kopareczki przyjemne dla oka, malownicze jeziorko na dnie. Jest w porządku.

krajobraz prawie księżycowy

trochę wody

maszyny gotowe do pracy

 

Miałam zaplanowane odłączenie się od szlaku i podążenie na południowy zachód w stronę Pleśniówki. No i tu się wyłonił problem – szlak nie chciał się od nas odłączyć. Przyssał się do tej drogi, którą szliśmy, że aż straciłam orientację i zaczęło mi się wydawać, że jestem na niewłaściwej drodze. 

droga aż miło 

 

Kiedy już zyskałam pewność, że jednak jesteśmy w Pleśniówce, szlak się odwrócił i poszedł sobie na północ. Nasza grupka zaś przyjęła do wiadomości, że „o, tam są skałki” i poszła w przeciwnym kierunku. Taka logika dziwna. 

drzew ubywa, przybywa drewna 

owoce konwalii - nie zbieramy za żadne skarby

 

Połaziliśmy sobie po lesie, a potem zgodnie postanowiliśmy go opuścić i iść w stronę wsi. To nam się nadspodziewanie dobrze udało. 

płotek w Majkowie

 

Za wsią mieliśmy drobny problem, bo za bardzo chcieliśmy uniknąć asfaltu i wpakowaliśmy się w takie chaszcze, że słów brak. Przedarliśmy się do znanej nam od lat ścieżki, która doprowadziła nas nad rzekę (dla mnie Kaczka, dla innych Żarnówka).

 rzeka Kaczka

kładka na niej

Tu mały postój śniadaniowy plus narada sztabowa. Zdecydowano maszerować lasem w kierunku Młodzaw. Pomysł niezły. Realizacja świetna. Gorzej z warunkami marszu. Las podmokły. Licznie zamieszkany przez komarzyce, które postanowiły nas wyssać do ostatniej kropli krwi. Nie było mowy o zatrzymaniu się choćby na chwilę. Stąd brak dokumentacji fotograficznej tego odcinka. 

bodziszek zamiast komarów 

 

W każdym razie owady przebrzydłe mocno przyspieszyły nasze tempo. Zdążyliśmy na wcześniejszy autobus niż planowano. A długość trasy? Około 12 kilometrów.

*Celowo "szlak", nie "szlag" i poza tym - nie wiemy, gdzie się ten szlak kończy. Trzeba to zbadać przy okazji.

 

Zdjęcia – Janek i ja