Wokół dworu w Lasochowie

Tak bym krótko określiła zwiedzanie zespołu dworsko-parkowego w Lasochowie. A, przyznam szczerze, wielce to interesujący i wart obejrzenia zespół. W dodatku z bogatą i ciekawą historią, którą właściciele chętnie opowiadają. 

pierwotny wygląd dworu w Lasochowie

dwór obecnie (widok od strony podjazdu)

inne spojrzenie na dwór

 

Dwór jest otoczony rozległym kilkuhektarowym parkiem, a w nim dorodne stare drzewa, alejki, stawy (jest nawet wodna obwodnica parkowa – taki kanał zasilający stawy) i ciekawe budynki.

jeden ze stawów

alejka na skraju parku

 białe topole

 

Przy wejściu do dworskiego parku spostrzegamy kamień upamiętniający najbardziej oryginalnego właściciela majątku Krzysztofa Pieniążka z Krużlowej herbu Odrowąż.  Było to gość nie lada – walczył w służbie Stefana Batorego, w Lasochowie hodował konie, toczył sądowe boje z sąsiadami i jeszcze znajdował czas na pisanie. Strach pomyśleć, co by wyprawiał żyjąc obecnie – Facebook by chyba aż furczał od jego wpisów.

kamień ku czci Krzysztofa Pieniążka, który swe barwne życie opisał w dziełku "Ethika albo zwierciadło żywota Krzysztofa Pieniążka" 

okładka drugiej jego książki

 

Inny interesujący właściciel majątku – Antoni Grabowski był zapalonym myśliwym. On to swemu ulubionemu psu wystawił w parku kamień nagrobny.

Ale byli też i zwykli gospodarze, rozwijający lub trwoniący majątek. Jak to w życiu bywa. Czasem Lasochów dzierżawiono. Jednym z dzierżawców był dziadek Stefana Żeromskiego. I stąd też dwór był miejscem urodzenia Wincentego Żeromskiego – ojca pisarza.
Tych i innych opowieści możemy wysłuchać w sali konferencyjnej w dawnej dworskiej wozowni, gdzie córka obecnego właściciela dworu – Anna Stypuła – opowiada o jego historii. 

budynek dawnej dworskiej stajni i wozowni 

zachowany w odrestaurowanej ścianie stajni fragment obrazujący jej dawny wygląd  

 

Potem zaś możemy zwiedzić Izbę Tradycji zajmującą pomieszczenia wyremontowanej stajni. Bez przesady powiem, że izba robi wrażenie. Wszystko tu tematycznie wyeksponowane – można zajrzeć do wiejskiej chaty, kuźni, dworskiego saloniku czy kuchni. Zwiedzających była liczna grupa, a jednak nikt nikomu nie przeszkadzał, tak tu przestronno. Dobrze pomyślane.

w wiejskiej izbie

patefon umilający czas w długie wieczory w dworskim salonie 

właściwy sposób przechowywania oficerek 

prawie jak maszyna mojej babci

w salce poświęconej tradycjom rybackim 

i tak dalej, i tak dalej...

 

Można też pospacerował po parku. No, tu bym, miała uwagę krytyczną – padało. Ale nie stale. I można się było w razie deszczu schronić do wnętrza. A już wnętrze takiej dziewiętnastowiecznej stodoły to duża rzecz – wielkie toto jest, puste i suche. Cudem jakimś technicznym zbudowane, bo bez filarów, a nie zawala się. Podobno jest to zasługą wsporników.  

 dziewiętnastowieczna stodoła nie mieści się w kadrze 

w jej wnętrzu

Wstąpiliśmy i do gorzelni. Nieczynna, jak by kto pytał. Ale ładnie urządzona, od lat 40. XX wieku służyła jako magazyn.

dawna gorzelnia

schody z czasów Staszica

Jest też w parku dawna lodownia. Ciekawe, czy gospodarze nadal wykorzystują tę ekologiczną lodówkę ze stałą temperaturą 5 stopni we wnętrzu. Nie zapytałam. A można było pytać – oprowadzał nas właściciel majątku – pan Leszek Stypuła.  

lodownia w parku

 

Mojej pisaniny już wystarczy, ale dla zainteresowanych solidną porcją wiadomości o dworze i jego otoczeniu link do strony Izby Tradycji. Istotna może być też wzmianka o tym, że zwiedzanie jest tu bezpłatne, a gospodarze proszą jedynie o ustalenie terminu wizyty. Na stronie internetowej Izby Tradycji znajdziecie adres mailowy.

Zdjęcia – ja