Młodym być

Kiedy pierwszy raz (10 lat temu) nasza mała gromadka przyjechała do Cieszyna, ruszyliśmy zdobywać beskidzkie szczyty. Zaliczyliśmy wtedy i polskie i czeskie, a na Czantorii byliśmy aż dwa razy.

Jedno nas tylko nęciło i odstraszało jednocześnie – wejście na Czantorię czerwonym szlakiem przy wyciągu krzesełkowym z Ustronia. Widać było, że to strome podejście. Za starzy na to jesteśmy. Wybraliśmy łagodniejsze trasy.

wyciąg na Czantorię 

Mijały lata, kolejne wyprawy w Beskid Śląski miały ten sam refren – za starzy jesteśmy na to podejście. Ale Czantoria co roku była zdobywana.

I wreszcie w tym roku nadszedł czas na męską decyzję. Idziemy tym szlakiem, przecież następnym razem nie będziemy młodsi.

Wystartowaliśmy wczesnym rankiem. Razem z nami ruszyła młoda mama z kilkuletnim synkiem. No, młodsi od nas. Ale doświadczeni. Oni to podejście robią kilka razy w roku. I lubią je. No to może nie będzie tak źle.

Rzeczywiście jest dosyć stromo. Ale szlak prowadzi najpierw wśród drzew, ścieżka przyjemna, las daje osłonę, a ja się dwa razy przebieram. Robi się coraz cieplej. 

leśny odcinek szlaku

 

Wychodzimy na odsłonięty teren. Nadal raczej stromo, ale za to wystarczy się odwrócić do tyłu, a tu widoki na okolicę. Jest przyjemnie. Chłopiec nie narzeka na podejście – biega, rozgląda się, odpoczywa.

zdobywca

 

Kolega Ed już gdzieś daleko, mija kolejnych podchodzących, ja porzucam towarzystwo mamy z dzieckiem i maszeruję swoim tempem pod górę. Nie jest łatwo, ale idzie się dobrze i równo. Z odpoczynkami co jakiś czas.

Mijam rodziców z dwiema plączącymi dziewczynkami. O, tu widać nowicjuszy - wszyscy umęczeni, brak pomysłu na zajęcie dzieci czymś innym niż użalanie się nad sobą. 

widoki ze zbocza Czantorii

 

Mijam i tę grupę i nagle patrzę, a tu już polanka przy stacji wyciągu. Można posiedzieć, odpocząć, bo najgorsze podejście zakończone! Chwila odpoczynku i ruszamy w stronę szczytu Czantorii Wielkiej. 

widok z polany pod wyciągiem

 

No, tutaj to już raczej łatwizna, tylko ścieżka kamienista. A na niej pańcie w lekkich sandałkach. One chyba nie będą mile wspominać tej wycieczki.

Na szczycie kolega Ed zostawia mnie na ławce, a sam pędzi na wieżę widokową podziwiać okolicę z góry. 

wieża widokowa na Czantorii Wielkiej, zdjęcia poniżej to widoki z niej

widok na Tatry  

 widok na stronę czeską

widok na Ustroń
 

Ze szczytu schodzimy w kierunku Czantorii Małej. Przyznam, że to mój ulubiony fragment trasy – wypoczynkowy (w obie strony), widokowy. Właściwie dla niego mogę przyjeżdżać co roku do Ustronia. 

Tym razem sporo ludzi na tym szlaku – jedni wędrują, inni się opalają, wszyscy podziwiają widoki.

droga skrajem lasu

widok na Czantorię Małą

widok na Ustroń ze zbocza Czantorii

rzut oka za siebie - rozstaje (zawsze mam ochotę pójść ścieżką w prawo, ale nadal nie wiem, dokąd prowadzi)  

resztki pasterskiego szałasu

to on w roku 2011 (świerczek bez wątpienia urósł) 

 

W lesie za szczytem przechodzimy na żółty szlak w kierunku Ustronia. Czasem tędy wchodziliśmy (ja raz nawet samotnie), teraz okazał się nadzwyczaj przyjemny do schodzenia. Człowiek po prostu sunie na dół i ledwo zdąży się rozejrzeć, bo może co ciekawego w lesie się zobaczy.

goryczka trojeściowa

500 lat protestantyzmu - jedna z form uczczenia tej rocznicy  

 

I już Ustroń. Odnotowujemy nowy dom przy szlaku, rzucamy pożegnalne spojrzenie na góry (cóż, na następny dzień odwrót w strony rodzinne – trochę żal) i zaraz przystanek busa.

 Ustroń przed nami 

do zobaczenia, Czantorio

Po wycieczce. Może następnym razem znów wleziemy na Czantorię tym stromym szlakiem i pomaszerujemy na Stożek Wielki?  Kto wie…

Zdjęcia – Edek i ja