Co jeszcze w pobliżu Wołkowyi?

Sprawdzamy na mapie, co ciekawego jest do obejrzenia. I okazuje się, że niestety sporo. A czasu niewiele, więc wybieramy to, co niedaleko.

Skoro już idziemy na północny wschód od Wołkowyi, to decydujemy się przejść szlakiem rowerowym do Bereźnicy Wyżnej. Szlak rozjeżdżony, w tej sytuacji wolimy przejść skrajem lasu i łąką. Mamy z niej widok na wieś i od razu wiemy, że trafiliśmy dobrze. 

 okolice Bereźnicy Wyżnej 

Majówka w Wołkowyi

Wszystko wskazywało na to, że będzie słabo.  Cały tydzień lało, było zimno. Nawet się nie chciało wyjść z domu. A tu gospodyni z Wołkowyi zapewnia przez telefon, że tam cieplutko i bez deszczu. Co do prognoz pogody na ten okres, to wszyscy wiedzą – nie ma im co wierzyć, bo meteorolodzy robią się nagle nadzwyczaj oględni.

I tak poinformowani ruszamy w drogę – cały czas leje albo pada. Po dotarciu na miejsce okazuje się, że i tam zaczęło padać. Ale rano zaświtała iskierka nadziei – oto jaki widok miałam z okna.

 mój pierwszy bieszczadzki poranek

Wycieczka zmienną jest

Jak pogoda. Kiedy piszę ten tekst, za oknem świeci ostre słonce, a wszystkie portale pogodowe mówią, że właśnie u nas pada.

Taka oto dezinformacja meteorologiczna spowodowała, że zrezygnowałam z trasy planowanej na niedzielę i wybrałam tak zwany wariant bezpieczny – jedziemy pociągiem do Łącznej i wracamy do domu blisko szosy. W razie czego będzie łatwy odwrót.

A jak było? Jak w tytule i w pogodzie – ciągłe zmiany. 

Już na początku kolega Ed zaczął domagać się odejścia od planowanej drogi i przejścia w kierunku pól. Skoro właściwie żadnej planowanej drogi i tak nie było, to się poszło w kierunku pól. Połaziliśmy tu i tam bez większego entuzjazmu, ale też i bez problemów – tu jakieś nowe ścieżki, tam widoki. 

polna droga (ta prowadzi do Krzyżki)

Co tu jest do zwiedzania?

… zapytała jedna z pasażerek busa, z którego wysiadaliśmy we wsi Szałas.

Może nowych dla nas miejsc niewiele, bo niedawno byliśmy w tej okolicy (tu link). Teraz jednak postanowiłam znaleźć choćby jedno takie, gdzie jeszcze nie zaglądaliśmy. Zainspirowała mnie dyskusja pod poprzednim postem. Czyli znów ruszamy na „szlak Hubala”.

Zaczynamy wędrówkę w Szałasie. Okazuje się, że we wsi jeszcze trochę zimy, wiatr ostro wieje, ale słońce lekko świeci. 

jeden z dopływów Krasnej w Szałasie 

Spokojna wycieczka na niepogodę

Taka, żeby nie za długa i z możliwością skrócenia trasy w razie deszczu. No i raczej w kierunku domu.

Pojechaliśmy więc busem do Rzucowa, z którego zaczęliśmy naszą terasę na południowy wschód. Od naszej poprzedniej bytności w tym miejscu minęło trochę czasu (tu relacja ze stycznia 2013, a tu z marca) i chcieliśmy sprawdzić, co się zmieniło.

Otóż, modrzewiowy dworek jest teraz tak porządnie ogrodzony, że przeciętny turysta nie wejdzie do otaczającego go parku, ani nie obejrzy pobliskiego stawu. Ale turysta sam sobie winny, bo można się umówić z właścicielami na zwiedzanie, o czym nie wiedziałam, następnym razem radzę skorzystać ze strony dworu (tu link) i się umówić – ja tak zrobię. 

dziewiętnastowieczny modrzewiowy dwór w Rzucowie

Wokół Miedzianki

Tym razem Miedzianka była tylko pretekstem. Kolega Ed miał wobec nas inne, dużo poważniejsze zamiary. Ale na razie ich nie zdradzał.

Pojechaliśmy pociągiem do stacji Wierna Rzeka, gdzie zaczyna się szlak żółty przez Miedziankę w stronę Chęcin. Nie przejęliśmy się nim jakoś specjalnie mocno, bo szef pociągnął nas nad rzekę – TĘ rzekę – Wierną.

stacyjka dla miłośników literatury

Od dębu do dębu

Pewnego dnia poczułam tęsknotę za dobrym starym znajomym – Maćkiem, który jest wiekowym dębem, pomnikiem przyrody. Nie jest to łatwa znajomość, bo Maciek żyje samotnie i trudno do niego trafić, o czym się parę razy przekonaliśmy. Ostatnio zajrzeliśmy do niego jesienią 2014 roku (tu link). 

Maciek i ja dawnymi laty