Pomnikowa trasa

Wybraliśmy się na mały spacer (ok. 15 kilometrów) z Kucębowa do Bliżyna, a tu się nagle okazało, że na trasie naszej wędrówki napotykamy prawdziwe skarby – pomniki przyrody i urocze kwiaty późnej wiosny. Poza tym nie szliśmy tędy ponad trzy lata i okazało się, że wiele miejsc wygląda zupełnie inaczej – a to drzewami zarosło, a to nowe dachy na starych domach. Trzeba wracać na stare śmieci, bo one niby stare, a inne, chociaż nie nowe.

Zanim jeszcze zapuściliśmy się do lasu, podziwialiśmy łąki za Kopciami, a tu nadal kwitną kosaćce, firletki, ostrożnie. Oddziela je od nas rów, ale najbardziej zapaleni miłośnicy roślinności przekroczyli go, żeby zrobić kilka zdjęć. 

 ostrożeń łąkowy 

kosaciec syberyjski

A w lesie napotkaliśmy pomnikowe dęby. Jest ich pięć. Jeden rośnie w pewnym oddaleniu, następne tworzą swego rodzaju grupę. Są potężne i naprawdę imponujące, ale najbardziej rozczulają urocze malutkie kapliczki na tych masywnych pniach. Te drobinki strzegą swoich olbrzymów przed wandalami, zapewniają im spokojny leśny żywot. Ale nie przed wszystkim ustrzegą – na jednym z dębów Teresa wypatrzyła agresora – intensywnie żółty grzyb. I, choć wygląda on efektownie, dla dębu nie jest zdrowym współlokatorem.

jeden z dębów szypułkowych w Kopciach

nadrzewna strażniczka

żółciak siarkowy

Kiedy już ochłonęliśmy po solidnej porcji zachwytów, poszliśmy sobie niespiesznie w kierunku leśniczówki Świnia Góra, a tu udało mi się namówić grupę na drobne odejście od trasy i odwiedzenie kolejnego pomnika przyrody – jest to oryginalny klon jawor o ciekawym podwójnym pniu. Schował się on trochę w głębi lasu, ale takie tam zabawy w chowanego to dla nas bułka z masłem – został wyśledzony i dokładnie obejrzany. Zresztą, niektórzy z nas odwiedzali go już nieraz.

 marsz do leśniczówki Świnia Góra 

rutewka orlikolistna 

przy pomnikowym klonie

pień tegoż

Idąc dalej w kierunku rezerwatu Świnia Góra wypatrzyliśmy kolejny pomnik przyrody – tym razem modrzew. O, ten to wysoki jest i musieliśmy nieźle zadzierać głowy, żeby go obejrzeć. W pobliżu są jeszcze inne pomnikowe drzewa, ale do nich nie zaglądaliśmy, bo chciałam, żeby trasa nie była całkowicie „asfaltowa”. A i tak od leśniczówki do Bliżyna już maszerowaliśmy po asfalcie, mało tego, widzieliśmy w niewielkim oddaleniu powstającą nową tego typu drogę. Oj, nielekka jest dola piechura, nawet w lesie.

 pień pomnikowego modrzewia pnie się w górę  

Rezerwat Świnia Góra obejrzeliśmy z należytego oddalenia (czyli zza płotu), ale i tak robi wrażenie ten tajemniczy, nieco ponury zakątek, pełen obumierających pni i walczącej o przeżycie młodej roślinności.   

 rezerwat Świnia Góra

pomrów wielki

Dalsza wędrówka to już tylko spokojny spacer przez las. Ot i cała niedzielna wyprawa.

Zdjęcia – Edek i ja