Świętokrzyskie Włóczęgi : Na spotkanie z Esterką i królem Kazimierzem Wielkim

Zdecydowałam się spontanicznie wieczorem. Zaplanowałam trasę przy pomocy mapy. Rano wyruszyłam z Bochotnicy niebieskim szlakiem w stronę Kazimierza Dolnego. Twardo maszerowałam przed siebie w stronę wzgórza, na którym powinien się znajdować „zamek Esterki”.

w Bochotnicy

Ścieżka prowadziła przez las pod górę. Na rozstaju dróg spotkałam niewielką tablicę upamiętniającą wydarzenia Krwawej Środy, czyli pacyfikacji Kazimierza i okolicznych miejscowości, w tym Bochotnicy. Miało to miejsce 18 listopada 1942 roku (we środę). Niemcy zamordowali wtedy 150 osób, tyle samo wywieźli do obozów koncentracyjnych.

przyzwoite podejście

pomniczek z tablicą upamiętniającą ofiary Krwawej Środy przycupnięty pod wygiętym pniem drzewa

Obok pomnika ścieżka dydaktyczna odchodzi od szlaku i skręca w górę ku ruinom zamku wzniesionego w XIV wieku prawdopodobnie przez rycerski ród Firlejów. I choć w późniejszych latach należał do wielu rodów szlacheckich, to i tak legenda mówi, że zamek został zbudowany z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego dla jego ukochanej Żydówki, Esterki.

zamkowe mury z zewnątrz

W takim razie wspinam się ku zamkowi, aby poszukać śladów króla i Esterki. Cóż, na szczycie wzgórza pozostały resztki murów zamkowych. Mocno zarośnięte przez chaszcze. O poszukiwaniu tajnego tunelu łączącego bochotnicki zamek z kazimierzowskim nie ma mowy.

zamkowe mury widziane z czegoś, co może niegdyś było wnętrzem

Rezygnuję również z poszukiwania renesansowego nagrobka, który gdzieś tam w lesie się znajduje. Może, gdyby na ścieżce dydaktycznej pojawił się wyraźny drogowskaz w jego kierunku… Zadowalam się podziwianiem widoków z zamkowego wzgórza na Bochotnicę i widoczny w lesie kamieniołom.

widok na Bochotnicę

Wracam na szlak, który dosyć szybko opuszcza las i przechodzi w pola. Takie średnio malownicze.

Kiedy szlak skręca szosą w kierunku Kazimierza, rozstaję się z nim i wędruję do Wąwozu Korzeniowego. Tak mi się podobał, kiedy go pierwszy raz widziałam, że postanowiłam znów się z nim spotkać.

Zaskoczył mnie dziwny czarny kloc przy wejściu. Okazało się, że to kasa. Wstęp do wąwozu płatny. A sam wąwóz bez zmian. Chociaż, kiedy się nim idzie tylko w jednym kierunku, wydaje się dużo za krótki.

ten wąwóz ma status pomnika przyrody

Po wyjście z wąwozu miałabym dylemat, jaki wariant drogi wybrać, ale już wieczorem zdecydowałam, że sprawdzę, jak wygląda wąwóz Kwaskowa Droga. Na coś się trzeba było zdecydować, tyle tych wąwozów w pobliżu…

wąwóz ma utwardzoną drogę

Kwaskowa Droga okazała się najdłuższym z wąwozów, jakimi chodziłam w okolicy Kazimierza. Ciemno w niej mimo słonecznego dnia. Kiedy tak się samemu idzie, idzie i idzie, nachodzi człowieka myśl, że może ten wąwóz nie ma jednak końca. Nadziei dodawały pojawiające się czasem boczne odnogi. No i traktor przejechał, skręcił w pola. Wniosek – jednak jest poza wąwozem jakieś życie.

jedna z bocznych odnóg

tu raczej ciekawe pnie niż korzenie

kapliczka na drzewie daje nadzieję, ze wąwóz rychło się skończy

Kiedy już wyszłam z Kwaskowej Drogi na szosę, to zrozumiałam, że to nie ona była tego dna najgorsza. Ruchliwa szosa w słońcu – ta mi dopiero dała w kość! Lazłam tak parę kilometrów i nic się nie działo. Tylko te auta co jakiś czas.

Mijałam po prawej stronie cmentarz żołnierzy radzieckich. Podobno ogromny, 8 tysięcy pochowanych. Wierzcie mi, nawet szosa mnie nie zmusiła, żeby tam wejść. Półtora roku wojny i nie jestem w stanie wykrzesać w sobie ani odrobiny współczucia dla rosyjskich żołnierzy. Nawet poległych.

Szybko więc maszeruję ku kolejnemu celowi mojej wyprawy. Mam się przecież spotkać z królem. Dzień coraz bardziej słoneczny i upalny. Idę ulicą, nomen omen, Słoneczną. A tam takie widoczki:

Wreszcie skręcam w ulicę Dębowe Góry. Tu spotykam milusi wąwozik, którego brzegi porastają topole.

do wąwozu w lewo

odpoczynek w cieniu drzew

I wreszcie jest! Miejsce, gdzie król Kazimierz Wielki sprawował sądy albo potajemnie spotykał się z Esterką. Rośnie tu Dąb Kazimierza Wielkiego. Jego wysokość nie przybył na spotkanie. A i dąb ma raptem 75 lat. To skąd ta wzniosła nazwa?

dąb niemały

Sprawę wyjaśnia tabliczka przy dębie posadzonym w roku 1948 przez inżyniera leśnika, Zdzisława Wilusza, na miejscu wiekowego dębu zniszczonego w roku 1944 przez wycofujących się Niemców. Jak stary i potężny był oryginalny dąb królewski może świadczyć pozostała po nim część murowanej „plomby”, którą go wzmacniano.

Cóż, nie spotkałam ani króla, ani jego ukochanej, ale nie zmarnowałam dnia. I w dodatku to przecież nie koniec wędrówki.

wzgórze po dębem

Przede mną jeszcze jeden wąwóz. Ten to ma sporo nazw: Wąwóz Królewski (wszak to nim zdążał król na tajne spotkania z Esterką pod dębem, mam tylko nadzieję, że Esterka szła jakąś krótszą trasą niż moja), Głęboczyzna, Wąwóz Śmierci. Znalazłam w sieci informację, że nazwa Głęboczyzna nie jest związana z głębokością wąwozu, a z nazwiskiem właściciela gruntu – Głęboczyńskiego. Ale wąwóz jest rzeczywiście głęboki i bardzo ciemny.

Jego najbardziej charakterystycznym obiektem jest most łączący stary i nowy cmentarz w Kazimierzu. Tak, wąwóz dzieli cmentarz. To chyba wyjaśnia jego trzecią nazwę.

Skoro już jesteśmy w pobliżu cmentarza, to może wejdziemy na jego teren i zatrzymamy się przy kilku mogiłach. Na starym cmentarzu spotykamy nagrobki zasłużonych obywateli miasta. Są tu i bezimienne mogiły żołnierskie.

grób wybitnego okulisty, profesora Tadeusza Krwawicza

jedna z mogił zbiorowych nieznanych żołnierzy 1 wojny światowej

Na nowym cmentarzu spoczywa wybitny reżyser – Krzysztof Krauze.

Ulicą Cmentarną wracam do centrum. Pora się żegnać z Kazimierzem do kolejnego spotkania.

widok na miasto z ulicy Cmentarnej

Z tegorocznego pobytu wycisnęłam, ile się dało. Na szczęście zostało mi tu jeszcze sporo miejsc do zobaczenie. Będzie po co wracać. A na pożegnanie wybierzmy się raz jeszcze nad Wisłę.