Kiedy była pani ostatni raz na Świętym Krzyżu?

Zapytał nieznajomy tuż przed wejściem na teren opactwa. Okazuje się, że ponad 3 lata temu (tu link). Koledzy wybrali się tu w listopadzie 2021 roku (tu link). Jeśli zajrzycie do linków i przeczytacie relację z ostatniej wycieczki, przekonacie się, że pomysłowość naszej grupy nie zna granic. Trzecie spotkanie ze Świętym Krzyżem i trzecia, inna trasa. Można? Można!

 

Tym razem startujemy w Hucisku u stóp Łysogór. Wyłaniają się one przed nami na razie w postaci lasu na horyzoncie. Bliżej mamy łąki i sady.

 

łąki Huciska
 

Przyjemna dróżka prowadzi w las, gdzie powalone drzewo tarasuje wejście na zieloną ścieżkę edukacyjną „Śladami kolejki wąskotorowej”. 

 

zanurzamy się w zieleni
 

Dotychczas chodziliśmy ta ścieżką na odcinku od Przełęczy Św. Mikołaja do przystanku Słupski Wechsel. Tym razem od Przełęczy Huckiej w stronę podejścia na Łysiec. 

 

promień słońca na ścieżce
 

Prawdę powiedziawszy  te odcinki niewiele się różnią – ot, droga skrajem lasu. Czasem mostek, czasem strumyk, czasem stare drzewa. 

 

strumyk ładnie się wije
 

Raz wyjrzałam na skraj lasu, żeby popatrzeć na pola.  

 

na pierwszym planie pola Huciska, na horyzoncie Pasmo Bostowskie
 

Ale i tak bardzo tę ścieżkę lubimy, bo razem z innymi daje ciekawe możliwości przejścia różnych odcinków Łysogór. Czasem sobie myślę, że może wśród drzew skrywają się jeszcze inne możliwości zrobienia nowych ścieżek. Jeśli tak, to chętnie z nich skorzystamy.

 

Pora wdrapać się na Święty Krzyż. Na Drodze Królewskiej najbardziej lubimy efektowne schody.

 

schodami w górę

 

wzrok sunie schodami w dół
 

A potem to już wał kultowy, grota maryjna i kopiec księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, cichutka kapliczka i polana przed wejściem na szczyt. 

 

kopiec Czartoryskiego 

 

kapliczka - taka skromna, a chwyta za serce

brama na teren klasztorny
 

Nieznajomy, który zagadnął mnie, kiedy robiłam zdjęcie, zachęcał do zwiedzania kościoła, bo bardzo wypiękniał po ostatnich remontach. 

Zaglądamy więc do kościoła, którego wnętrze lśni świeżo po malowaniu. 

 

ołtarz główny z obrazem "Trójca Przenajświętsza"
 

święty Emeryk rozmawiający z aniołem (ten i pozostałe obrazy w kościele autorstwa Franciszka Smuglewicza)
 

Również kaplica Oleśnickich odświeżona.

 

wnętrze kaplicy, u stóp krzyża w ołtarzu relikwiarz z relikwiami Krzyża Świętego

 

nagrobek Mikołaja i Zofii Oleśnickich sfotografowany z boku, żeby mnie przeszkadzać modlącym się w kaplicy
 

Zdumiało nas zaproszenie do zwiedzania zakrystii. Ileż tu efektownych detali, piękne barwne sklepienie. Warto było zajrzeć.

 

portal prowadzący do wnętrza zakrystii

 

malowidła pokrywające sklepienie zakrystii
 

marmurowy lawaterz
 

I krużganki też się dobrze prezentują. I jako całość z gotyckimi sklepieniami i w detalach.

 

krużganki

 

marmurowa tablica poświęcona zmarłym zakonnikom, którzy są pochowani pod posadzką krużganków 

portal z drzwiami, których nie wolno nam przekroczyć - klauzura
 

Nawet wstąpiliśmy do wirydarza, gdzie nie oparłam się pokusie zajrzenia do siedemnastowiecznej studni-cysterny. Rzeczywiście, jest dosyć głęboka. 

 

w wirydarzu
 

Pora opuścić opactwo, bo zaczyna się popularny czas zwiedzania i wszędzie coraz większy tłok. Grupy dzieci z najmłodszych klas, młodzież i szacowni pielgrzymi.

A my tymczasem omijamy platformę widokową i kierujemy się na dół niebieską ścieżką edukacyjną „Wśród świętokrzyskich jodeł i buków”. Tytuł ścieżki trafnie dobrany – idziemy wśród całkiem przyjemnych drzew. 

 

Docieramy do skrzyżowania z kolejną ścieżką. To znakowana na czarno ścieżka „Na Przełęcz Hucką”.  Rok temu podchodziliśmy nią (tu link), wtedy była bardzo wygodna. Podczas zejścia jest równie przyjemna. To pewnie zasługa łagodnych serpentyn. Warto też przyjrzeć się roślinności. Szczególnie efektowne są powalone drzewa i huby na nich.

 

huba i muchomor

I nagle okazuje się, że już zeszliśmy z przełęczy, spotykamy drzewo, za którym jest nasza droga do Huciska. I po wycieczce.

 

pola Huciska i Mirocic
 

A jednak to jeszcze nie wszystko. Udało mi się namówić Elę na małą przejażdżkę na wschodni skraj wsi. Tam wśród pól znajduje się oryginalna kapliczka. Podobno z siedemnastego wieku, ale żadnych napisów na niej nie znalazłam. A dotrzeć do niej nie jest łatwo. Stoi bowiem wśród pól. W dodatku jest świeżo po orce i przejście dosyć mozolne. Ale mam dwie fotki na dowód, że tam dotarłam. W sumie warto było.

 

kapliczka i bardzo zniszczona figurka w górnej niszy

I to już rzeczywiście koniec relacji.

 

Zdjęcia – Edek i ja