Czy można przyjemnie spędzić czas w twierdzy?

Gdybyśmy zadali to pytanie ojcu niemieckiej porcelany Johannowi Friedrichowi Böttgerowi, synom króla Jana III Sobieskiego, Jakubowi i Konstantemu, albo generałowi Franciszkowi Kleebergowi czy innym więźniom twierdzy, na pewno by odpowiedzieli przecząco. Żołnierze, którzy odbywali tam służbę, też pewnie tęsknili za innymi miejscami i swobodą. Innego zdania mogą być turyści, tacy jak ja. 

 

z tak usytuowanej twierdzy nie uciekniesz
 

Najpierw wyjaśnię, o jaką twierdzę chodzi. Nazywa się ona Königstein i znajduje się w Szwajcarii Saksońskiej. Kiedy byłam tam 10 lat temu, świetnie się bawiłam na pikniku historycznym (tu link). Teraz więc nie miałam zbyt wielkich oczekiwań. Ale postanowiła zdobyć tę twierdzę jeszcze raz.

 

na podejściu
 

Tym razem całej grupie udało się dostać na teren twierdzy pieszo, co pozwoliło zobaczyć, jak doskonale jest przystosowana do odpierania wszelkich ataków i zrozumieć, dlaczego nigdy jej nie zdobyto. Te strome ściany, działa wycelowane w kierunku wroga, wieżyczki wartownicze, most zwodzony, bramy z przemyślnymi zabezpieczeniami. Od razu się wrogowi odechciewa daremnego trudu zdobywania.

 

pięć dział bastionu księcia Jana Jerzego I Wettyna wycelowane w stronę wroga 

 

dodatkowe zabezpieczenie bramy chwilowo nastawione pokojowo 

zamiast niegdysiejszego mostu zwodzonego plus renesansowy portal (ten raczej niegroźny)

Gdyby jednak się odważył podejść bliżej, to na pewno go śmiertelnie zmrozi głowa Meduzy na jednym z portali. 

 

cud, że współcześni nie zamieniają się w kamień na sam ten widok
 

Jeśli zaś potencjalny wróg jest na razie sprzymierzeńcem i przybywa pokojowo do twierdzy, to otrzymuje wiele czytelnych sygnałów, że lepiej nie zadzierać z władcą takiego obiektu i kraju. Imponujące kartusze herbowe zdają się mówić: „Kimże jesteś, przybyszu? My, z Bożej łaski, władcy Saksonii (a potem i Polski) spozieramy na ciebie z góry i ostrzegamy – z nami nie będzie łatwo.”

 

kartusz herbowy Jana Jerzego I Wettyna

kartusz herbowy króla Augusta II Mocnego

Nasza grupa pokonała wszelkie przeszkody, z których największą była skrupulatna bileterka  wypisująca własną ręką datę ważności biletu każdego wycieczkowicza. Ale dzięki temu zapewniła nam darmowy wstęp do saksońskich zamków i ogrodów. Warto było poczekać.

A potem już przechodzimy przez ciemną bramę pod budynkiem nowej zbrojowni i już możemy zwiedzać. 

 

Zwiedzam te same obiekty, co przed laty. Niektóre się zmieniły, bo na terenie twierdzy stale coś się remontuje. 

 

dom komendanta

 

zamek Magdaleny

 

skarbiec

zamek Fryderyka 

i inne...

Do niektórych nie wchodzę, bo zejście strome. Wolę poruszać się po jednym poziomie. 

 

Cóż mi więc pozostało? Spacer wzdłuż murów obronnych. Podziwianie widoków na Łabę, Lilienstein i ogólnie okolice. 

 

trasa wzdłuż murów obronnych

w dole Łaba, w oddali góra Lilienstein

Warto też się przyjrzeć umocnieniom i działom. Teraz już wiem, że to nie armaty, a kartauny. Na efektownych lawetach wyglądają jak, nie przymierając, biżuteria twierdzy.

 

strzelało się z tego kartaczami
 

Wieżyczki wartownicze, w których godzinami sterczeli nierzadko zmarznięci na kość wartownicy, teraz wyglądają niewinnie i prawie bajkowo.

 

 

wieżyczki wartownicze i widok z jednej z nich

 

Zupełnie inny nastój panuje w dawnym kościele garnizonowym. Z głośników sączy się muzyka organowa. Poza tym spokój. 

 

 kościół garnizonowy
 

i jego wnętrze
 

Jeśli zaś chcemy jeszcze mocniejszego kontrastu, wystarczy zwrócić się ku grządce z różami. W czasach świetności twierdzy chyba jedynie małżonka komendanta mogła sobie pozwolić na taką ekstrawagancję.

 

Twierdzę opuszczamy przyjemną szklaną windą. Jedna chwilka – i już jesteśmy całkowicie w naszych czasach.

 

przed opuszczeniem twierdzy rzut oka na jaj makietę
 

winda z przeszłości do teraźniejszości
 

Zdjęcia mojego wyrobu