Zwiedzamy Chęciny

Nic szczególnego, powiecie. Wszak każdy bez problemu może się tam wybrać na zwiedzanie. Każdy, owszem. Ale nasza grupa od zawsze traktowała Chęciny jako miejsce startu lub zakończenia wycieczki i zaglądała do jednego lub dwóch obiektów. A bywaliśmy tam często i od dawna, stąd wspomnień się nazbierało. Przyszła pora, żeby je usystematyzować i połączyć w jednej wycieczce.

 

Wysiadamy z autobusu miejskiego na ostatnim przystanku przy cmentarzu. Oczywiście pasażerowie pytają, po co my tu przyjechaliśmy, skoro jesteśmy już poza Chęcinami. Kolega Ed ma plan – przechodzimy przez teren cmentarza zwracając uwagę na kilka starych nagrobków i wdrapujemy się przez las na Rzepkę. 

 

widok ze zbocza Rzepki na chęciński cmentarz i Zelejową
 

Ze szczytu mamy przyjemny widok na Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. Obserwowaliśmy je podczas budowy, byliśmy tam w przeddzień otwarcia (tu link). Sprawdzamy, co się zmieniło. 

 

sierpień 2014 - początek prac przy budowie Centrum

 

widok z Rzepki na Centrum

jeden z budynków
 

dowód na to, jak przemyślana jest architektura Centrum, która idealnie wpasowuje się w pejzaż

Niestety, ściany kamieniołomu coraz bardziej zarastają.

 

Kierujemy się w stronę Góry Zamkowej. Nie sposób zliczyć, ile razy pokonywaliśmy tę drogę, ile podobnych zdjęć się tu zrobiło. Chyba każdy z grupy ma tu fotkę. Tym razem więc bezludnie. 

 

Podchodzimy na szczyt, gdzie rozsiadł się zamek warowny powstały w czasach Łokietka. Potężna i ważna twierdza. 

 

u wejścia czuwa król Kazimierz Jagiellończyk
 

Zatrzymujemy się na krótko przy brzozie, obok której prowadzi ścieżka w stronę ściany Kamieniołomu Zachodniego. Niegdyś schodziło się tamtędy szlakiem. Teraz bym nie ryzykowała. Jest stromo, ściany zarośnięte. Może jest podejście od dołu, ale nie było czasu, żeby wracać i sprawdzić.

 

Zaczynamy zwiedzanie zamku. Na początku wypada się wdrapać na piętnastowieczną czworoboczną basztę. Nie jest to jakoś specjalnie trudne. Podziwiamy widoki z wieży i kontynuujemy zwiedzanie. 

 

tę wieżę udostępniono zwiedzającym stosunkowo niedawno, tu na zdjęciu z roku 2008 widać prace remontowe
 

tu mamy dowód zmian i dostępności baszty obecnie
 

widok z baszty Zamku Dolnego na wieże Zamku Górnego
 

a tu widok w dal
 

Nie możemy się oprzeć solidnej dziurze w murach wieży. Czyżbyśmy zaglądali do lochów?

 

Po drodze z Zamku Dolnego do Górnego zatrzymujemy się na zwiedzanie pozostałości tak zwanego Domu Wielkiego, w którym mieściły się pomieszczenia mieszkalne. Tu też zatrzymała się swego czasu królowa Bona. Wiele się mówi o skarbach, które wywiozła. Ba, są nawet tacy, co pozostałości tych skarbów szukają.

 

Dom Wielki

 

i widok z jego "wnętrza" na basztę Zamku Górnego
 
 

Koledzy próbowali doszukać się fortuny w głębinach skarbca. Wypatrzyli tam nie tylko monety, ale i banknoty... Może to i nie skarb, ale mielibyśmy zwrot kosztów podróży do Chęcin. 

 

Wdrapujemy się i na wieżę Zamku Górnego. Tu już nie przelewki – jest stromo, ciasno i schody kręte. I ta sytuacja wyzwala w ludziach uczucia sympatii i zrozumienia - ustępują jedni drugim miejsca, uśmiechy, żarciki.

A i widoki z wieży przyjemne. Podobne do tych z wieży czworobocznej, da się jednak zauważyć różnice. 

 

widok z wieży na Chęciny i okolice

 

a tak te okolice wyglądały w latach 70.
 

Opuszczamy zamek bramą wschodnią. Tu przed wiekami mieściło się główne wejście, zapewne z mostem zwodzonym. My pamiętamy, że tędy wchodziliśmy dawniej na teren ruin. Ba, nawet chadzaliśmy ścieżką u podnóża muru zamkowego, bo taka tu kiedyś była dostępna.

 

zamek widziany od wschodu (na drugim zdjęciu w prawym dolnym rogu królowa Bona tęsknie spogląda na miejsce, gdzie może jeszcze coś z jej skarbów pozostało) 

podobny a jednak zupełnie inny widok na ruiny zamku w latach 70.

Teraz schodzimy dobrze wydeptaną dróżką z tabliczką kierującą na kirkut (ok. 850 m). Co jakiś czas spoglądam w lewo, żeby wypatrzyć wejście na teren cmentarza. Udało się! 

Wypatrzyć – tak. Trudniej zejść. Docieramy jednak bezpiecznie do pozostałości muru okalającego niegdyś teren cmentarza, którego powstanie datuje się na XVII wiek. i wchodzimy na teren mocno zarośniętej nekropolii.

 

 

Byliśmy tu w roku 2013 (tu link), wtedy cmentarz wydawał się dużo mniejszy i nie był aż tak zarośnięty.

 

chęciński cmentarz żydowski w roku 2013

Okazuje się, że teren cmentarza żydowskiego w Chęcinach to około 3 hektarów. Są tu liczne zabytkowe macewy. Na pewno nie do wszystkich udało nam się przedrzeć. 

 

tak ten cmentarz wyglądał w roku 1967 - zdjęcie skopiowałam z multimedialnej tablicy na wystawie w Centrum Kultury Żydowskiej w Chęcinach, tam też poznaliśmy wiele poruszających faktów z historii Żydów, którzy niegdyś mieszkali w tym miasteczku

Wydostanie się z terenu cmentarza też nie jest sprawą łatwą. My pokonaliśmy stromy głęboki rów przy ulicy Radkowskiej. Myślę jednak, że może jest gdzieś bezpieczniejsze zejście, tylko my go nie znaleźliśmy. 

 

macewy w zakątku cmentarza niedaleko ulicy
 

W tym miejscu przerywam relację ze zwiedzania Chęcin. Ciąg dalszy nastąpi niebawem.

Zdjęcia – Edek i ja